وابسپارش گرمایی ( حرارتی ) یا دی پلیمریزاسیون حرارتی ( انگلیسی : Thermal depolymerization ) فرآیند تبدیل یک بسپار ( پلیمر ) به یک مونومر یا مخلوطی از مونومرها، با روش های عمدتا حرارتی است. این فرآیند ممکن است کاتالیز یا غیر کاتالیز شده باشد و از سایر اشکال دی پلیمریزاسیون که ممکن است به استفاده از مواد شیمیایی یا عمل بیولوژیکی متکی باشد متمایز است. این فرآیند با افزایش آنتروپی همراه است.
برای بیشتر پلیمرها، دی پلیمریزاسیون حرارتی فرآیندی بی نظم است و مخلوطی از ترکیبات فرار را ایجاد می کند. مواد ممکن است در طول مدیریت پسماند به این روش تجزیه شوند و اجزای فرار تولید شده به عنوان نوعی سوخت ترکیبی در فرآیند تبدیل زباله به انرژی سوزانده شوند. برای پلیمرهای دیگر، دی پلیمریزاسیون گرمایی یک فرآیند سفارشی است که یک محصول واحد یا محدوده محدودی از محصولات را ارائه می کند، این دگرگونی ها معمولاً ارزشمندتر هستند و اساس برخی از فناوری های بازیافت پلاستیک را تشکیل می دهند.
برای اکثر مواد پلیمری، دی پلیمریزاسیون ( وابسپارش ) حرارتی به شیوه ای نامنظم، با بریدگی زنجیره تصادفی، مخلوطی از ترکیبات فرار را ایجاد می کند. نتیجه به طور کلی شبیه آذرکافت ( پیرولیز ) است، اگرچه در دماهای بالاتر، تبدیل به گاز صورت می گیرد. این واکنش ها را می توان در طول مدیریت پسماند مشاهده کرد، زیرا محصولات به عنوان سوخت ترکیبی در فرآیند تبدیل زباله به انرژی سوزانده می شوند. در مقایسه با زباله سوزی، دی پلیمریزاسیون ، ماده ای با ارزش گرمایی بالاتر می دهد که می تواند به طور موثرتری سوزانده شود و همچنین میتواند فروخته شود. زباله سوزی همچنین می تواند دیوکسین ها و ترکیبات دیوکسین مانند مضر را تولید کند و برای انجام ایمن زباله سوزی به راکتورها و سیستم های کنترل انتشار ویژه ای نیاز هست. از آنجایی که دی پلیمریزاسیون نیاز به گرما دارد و انرژی مصرف می کند، بنابراین تعادل نهایی بهره وری انرژی در مقایسه با زباله سوزی می تواند بسیار محدود باشد و موضوع مورد انتقاد قرار گرفته است.
بسیاری از پسماندهای کشاورزی و حیوانی را می توان فرآوری کرد، اما آن ها اغلب به عنوان کود، خوراک دام و در برخی موارد به عنوان مواد اولیه برای کارخانه های تولید کاغذ یا به عنوان سوخت کیفیت پایین برای دیگ بخار استفاده می شوند. دی پلیمریزاسیون حرارتی می تواند این مواد را به مواد با ارزش اقتصادی تبدیل کند. فناوری های تبدیل زیست توده به مایع ( سوخت های هیدروکربنی ) متعددی توسعه یافته اند. به طور کلی، مواد بیوشیمیایی حاوی اتم های اکسیژن هستند که در طی آذرکافت ( پیرولیز ) حفظ می شوند و محصولات مایع غنی از فنول ها و فوران ها را می دهند. آنها را می توان به عنوان تا حدی اکسید شده در نظر گرفت و سوخت هایی با عیار پایین ایجاد کرد. فن آوری های مایع سازی هیدروترمال، آب موجود در زیست توده را در طول پردازش حرارتی کاهش میدهد تا محصول غنی تر از انرژی تولید شود. به طور مشابه، گازی سازی ، گاز هیدروژن تولید می کند که یک سوخت با انرژی بسیار بالا است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرای بیشتر پلیمرها، دی پلیمریزاسیون حرارتی فرآیندی بی نظم است و مخلوطی از ترکیبات فرار را ایجاد می کند. مواد ممکن است در طول مدیریت پسماند به این روش تجزیه شوند و اجزای فرار تولید شده به عنوان نوعی سوخت ترکیبی در فرآیند تبدیل زباله به انرژی سوزانده شوند. برای پلیمرهای دیگر، دی پلیمریزاسیون گرمایی یک فرآیند سفارشی است که یک محصول واحد یا محدوده محدودی از محصولات را ارائه می کند، این دگرگونی ها معمولاً ارزشمندتر هستند و اساس برخی از فناوری های بازیافت پلاستیک را تشکیل می دهند.
برای اکثر مواد پلیمری، دی پلیمریزاسیون ( وابسپارش ) حرارتی به شیوه ای نامنظم، با بریدگی زنجیره تصادفی، مخلوطی از ترکیبات فرار را ایجاد می کند. نتیجه به طور کلی شبیه آذرکافت ( پیرولیز ) است، اگرچه در دماهای بالاتر، تبدیل به گاز صورت می گیرد. این واکنش ها را می توان در طول مدیریت پسماند مشاهده کرد، زیرا محصولات به عنوان سوخت ترکیبی در فرآیند تبدیل زباله به انرژی سوزانده می شوند. در مقایسه با زباله سوزی، دی پلیمریزاسیون ، ماده ای با ارزش گرمایی بالاتر می دهد که می تواند به طور موثرتری سوزانده شود و همچنین میتواند فروخته شود. زباله سوزی همچنین می تواند دیوکسین ها و ترکیبات دیوکسین مانند مضر را تولید کند و برای انجام ایمن زباله سوزی به راکتورها و سیستم های کنترل انتشار ویژه ای نیاز هست. از آنجایی که دی پلیمریزاسیون نیاز به گرما دارد و انرژی مصرف می کند، بنابراین تعادل نهایی بهره وری انرژی در مقایسه با زباله سوزی می تواند بسیار محدود باشد و موضوع مورد انتقاد قرار گرفته است.
بسیاری از پسماندهای کشاورزی و حیوانی را می توان فرآوری کرد، اما آن ها اغلب به عنوان کود، خوراک دام و در برخی موارد به عنوان مواد اولیه برای کارخانه های تولید کاغذ یا به عنوان سوخت کیفیت پایین برای دیگ بخار استفاده می شوند. دی پلیمریزاسیون حرارتی می تواند این مواد را به مواد با ارزش اقتصادی تبدیل کند. فناوری های تبدیل زیست توده به مایع ( سوخت های هیدروکربنی ) متعددی توسعه یافته اند. به طور کلی، مواد بیوشیمیایی حاوی اتم های اکسیژن هستند که در طی آذرکافت ( پیرولیز ) حفظ می شوند و محصولات مایع غنی از فنول ها و فوران ها را می دهند. آنها را می توان به عنوان تا حدی اکسید شده در نظر گرفت و سوخت هایی با عیار پایین ایجاد کرد. فن آوری های مایع سازی هیدروترمال، آب موجود در زیست توده را در طول پردازش حرارتی کاهش میدهد تا محصول غنی تر از انرژی تولید شود. به طور مشابه، گازی سازی ، گاز هیدروژن تولید می کند که یک سوخت با انرژی بسیار بالا است.
wiki: وابسپارش گرمایی