هنرهای رزمی

هنرهای رزمی به سیستم ها و سنت های مدونی از تکنیک ها و فنون مبارزه ای گفته می شود که با انگیزه ها و دلایل متفاوتی تمرین می شوند؛ برای دفاع شخصی، رقابت در مسابقات، سلامتی بدنی و تناسب اندام، سرگرمی و تفریح و همچنین رشد و تعالی روحی، جسمی و معنوی. از پرکاربردترین سبک های رزمی به کیک بوکسینگ، جودو، ساندا، تکواندو، کیوکوشین، بوکس، کونگ فو، هنر رزمی ترکیبی، جوجیتسوی برزیلی و کشتی می شود اشاره کرد. از دیدگاه سلاح، هنرهای رزمی را می توان به سه گروه «با جنگ افزار»، «بدون جنگ افزار» و «با جنگ افزار و بی جنگ افزار» دسته بندی می شوند. نخستین، مهارت هایی چون تیراندازی با کمان، نبرد با نیزه و شمشیرزنی را شامل می شود و دومی یعنی رشته های مبارزهٔ بی جنگ افزار بر ضربات دست و پا یا گلاویزی ویژه شده و سومی به هنرهای رزمی اشاره دارد که علاوه بر مبارزهٔ بدون جنگ افزار، مبارزهٔ با جنگ افزار نیز وجود دارد. امروزه برخی مهارت های مبارزه با سلاح همچون کِندو ( شمشیرزنی ژاپنی ) و کیودو ( تیراندازی با کمان ژاپنی ) به عنوان یک رشتهٔ ورزشی تمرین می شوند، و رشته ای ک هم با جنگ افزار و هم بی جنگ افزار است مانند آدیمورای هندی و رشته های بدون جنگ افزار همچون کاراته، جودو، تکواندو، موای تای، ساندا، کیک بوکسینگ و نیز به عنوان روش های دفاع شخصی تمرین می شوند. هنرهای رزمی جوجوتسو که مادر بیشتر هنرهای رزمی ژاپنی است، ووشو یا کونگ فو، آیکیدو و هاپکیدو هم به عنوان هنرهای رزمی مسلح تمرین می شوند. همچنین شکل های ساده شده ای از تای چی چوان، نوعی از ووشوی چینی، که از ماهیت رزمی خود خارج شده، به طور گسترده ای برای حفظ سلامتی تمرین می شوند. جوجوتسو در گذشته تنها به شکل شیوهٔ جنگیدن و برای بالا بردن شانس آسیب ندیدن در مبارزه تمرین می شد و همگی بر پایهٔ دفاع از خود و حمله بود. در این سبک ها هیچ جایی برای ورزش و شادی بخشی وجود نداشت. با گذشت زمان هنرهایی همچون کودوکان جودو که بنیان گذار آن جیگیورو گانو بود از جوجوتسو پدید آمدند و برای ورزش و مسابقات و نه برای جنگ ویژه شدند. بسیاری از تکنیک ها و تمرینات رشته های مختلف رزمی مشابه است اما هر یک از آنها ترکیب مخصوصی از مهارت ها را در خود جای داده اند. برخی از آنها مثل کاراته بر حرکات پویا، دقیق و مستقیم تأکید دارند و برخی همچون آیکیدو تکنیک های نرم تر، آهسته تر و پیوسته تر را به کار می گیرند. هر یک از رشته های رزمی به میزان خاصی از توانایی های بدنی شامل قدرت بدنی، انعطاف پذیری ( به ویژه در ناحیه لگن ) ، هماهنگی عضلات و استقامت نیاز دارد. [ ۱] ووشو و نینجوتسو تنها هنرهای رزمی هستند که تمامی دسته بنده های بالا را شامل می شوند.