هلموت پلسنر ( ۴ سپتامبر ۱۸۹۲، ویسبادن – ۱۲ ژوئن ۱۹۸۵، گوتینگن ) فیلسوف و جامعه شناس آلمانی و از مدافعان اصلی «انسان شناسی فلسفی» بود.
او از سال ۱۹۵۳تا ۱۹۵۹رئیس انجمن جامعه شناسی آلمان بود.
در سال ۱۹۵۹عضو خارجی آکادمی سلطنتی هنر و علوم هلند شد. [ ۱]
پلسنر زیست شناسی و انسان شناسی فلسفی را توسعه داد که به هرمنوتیک طبیعت تبدیل شد. به عقیده پلسنر، زندگی خودش را بیان می کند و بخشی از این بیان بر حسب شکل های زندگیِ داری شعور است که در بیان خود از طریق حواس انسانی، مؤلفه های پیشینی ادراک ( ماده ) را فراهم می کند ( برای جایگزینی ایده آلیسم شناختی کانت از مقولات و شهودهای پیشینی که توسط سوبژکتیویته متعالی به عنوان فیلتری که از طریق آن به طور خودانگیخته به تجربه جهان نظم می دهیم ) ارائه می کند. به عبارت دیگر، کیفیت های صوری که پیش فرض های ما را می سازند - به عنوان شرایطی که از طریق آنها چیزها را تجربه می کنیم - شرایطی مانند زمان، مکان، علیت و عدد، و در واقع قوانین فیزیک، هر طور که بعداً مفهوم سازی کنیم. آنها هم در طبیعت فیزیکی خودمان و هم در طبیعت فیزیکی محیط هایی که در آن زندگی می کنیم، از طریق رشد و تعاملات ما در این محیط ها به ما داده می شوند.
پلسنر از هوسرل و شلر، ایده قصدی بودن آگاهی را به دور از نیاز به خود یا ادراک استعلایی اقتباس کرد و در عوض آن را در رفتار ( به معنای وسیع کلمه ) ارگانیسم های تعاملی با محیط زیست به عنوان مرزهایی که نقطه ی برخورد تکانه ها یا رشد موجودات با محیط شان را نشان می دهد و در عمل خود موقعیت یابی شناخته می شوند، قرار داد. اینها حوزه های عمل و ادراک هستند که آگاهی را تعریف می کنند و در عین حال آن را در دنیای مادی طبیعت مستقر می کنند. در مورد گیاهان، خود بیانی آنها کاملاً باز است - یعنی مرزهای آنها فقط با بازخوردهای بسیار ساده مشخص می شود و گیاه توانایی بیان ترجیحات عمدی در مورد محیط خود را ندارد. حیوانات برخلاف گیاهان، از مرزهای خود آگاه هستند و دائماً در داخل آنها تحت فشار قرار می گیرند، بنابراین یک نوع غرض ورزی بسته را نشان می دهند که در دام مرزهای خود افتاده است، این محدوده ی بیان آنها است. در نهایت، انسان ها بین قصد باز و بسته قرارمی گیرند - ما این مرزها هستیم، اما آنها را هم داریم، و پلسنر این محدودیت های مرزهای کنش انسان، تأثیر و بودن انسان را، به عنوان نامتمرکز بودن غرض ورزی انسان در روابط محیطی و تعیین آن توصیف می کند. از نظر پلسنر، سوبژکتیویته خود ما را می توان بر حسب ماهیت بیانی پیشینی ( پیش فرض ) ، و تجربه و رابطه ما با آن درک کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو از سال ۱۹۵۳تا ۱۹۵۹رئیس انجمن جامعه شناسی آلمان بود.
در سال ۱۹۵۹عضو خارجی آکادمی سلطنتی هنر و علوم هلند شد. [ ۱]
پلسنر زیست شناسی و انسان شناسی فلسفی را توسعه داد که به هرمنوتیک طبیعت تبدیل شد. به عقیده پلسنر، زندگی خودش را بیان می کند و بخشی از این بیان بر حسب شکل های زندگیِ داری شعور است که در بیان خود از طریق حواس انسانی، مؤلفه های پیشینی ادراک ( ماده ) را فراهم می کند ( برای جایگزینی ایده آلیسم شناختی کانت از مقولات و شهودهای پیشینی که توسط سوبژکتیویته متعالی به عنوان فیلتری که از طریق آن به طور خودانگیخته به تجربه جهان نظم می دهیم ) ارائه می کند. به عبارت دیگر، کیفیت های صوری که پیش فرض های ما را می سازند - به عنوان شرایطی که از طریق آنها چیزها را تجربه می کنیم - شرایطی مانند زمان، مکان، علیت و عدد، و در واقع قوانین فیزیک، هر طور که بعداً مفهوم سازی کنیم. آنها هم در طبیعت فیزیکی خودمان و هم در طبیعت فیزیکی محیط هایی که در آن زندگی می کنیم، از طریق رشد و تعاملات ما در این محیط ها به ما داده می شوند.
پلسنر از هوسرل و شلر، ایده قصدی بودن آگاهی را به دور از نیاز به خود یا ادراک استعلایی اقتباس کرد و در عوض آن را در رفتار ( به معنای وسیع کلمه ) ارگانیسم های تعاملی با محیط زیست به عنوان مرزهایی که نقطه ی برخورد تکانه ها یا رشد موجودات با محیط شان را نشان می دهد و در عمل خود موقعیت یابی شناخته می شوند، قرار داد. اینها حوزه های عمل و ادراک هستند که آگاهی را تعریف می کنند و در عین حال آن را در دنیای مادی طبیعت مستقر می کنند. در مورد گیاهان، خود بیانی آنها کاملاً باز است - یعنی مرزهای آنها فقط با بازخوردهای بسیار ساده مشخص می شود و گیاه توانایی بیان ترجیحات عمدی در مورد محیط خود را ندارد. حیوانات برخلاف گیاهان، از مرزهای خود آگاه هستند و دائماً در داخل آنها تحت فشار قرار می گیرند، بنابراین یک نوع غرض ورزی بسته را نشان می دهند که در دام مرزهای خود افتاده است، این محدوده ی بیان آنها است. در نهایت، انسان ها بین قصد باز و بسته قرارمی گیرند - ما این مرزها هستیم، اما آنها را هم داریم، و پلسنر این محدودیت های مرزهای کنش انسان، تأثیر و بودن انسان را، به عنوان نامتمرکز بودن غرض ورزی انسان در روابط محیطی و تعیین آن توصیف می کند. از نظر پلسنر، سوبژکتیویته خود ما را می توان بر حسب ماهیت بیانی پیشینی ( پیش فرض ) ، و تجربه و رابطه ما با آن درک کرد.
wiki: هلموت پلسنر