[ویکی شیعه] نعمت الله صالحی نجف آبادی. نعمت الله صالحی نجف آبادی (۱۳۰۲ ـ ۱۳۸۵ش) مجتهد، تاریخ پژوه و نویسنده شیعه در قرن ۱۴ و ۱۵ قمری. وی در حوزه علمیه اصفهان از شاگردان حاج آقا رحیم ارباب و محمد حسن عالم نجف آبادی و در حوزه علمیه قم از شاگردان آیت الله بروجردی، سید محمد داماد، امام خمینی و علامه طباطبایی بود. صالحی نجف آبادی از اساتید و نویسندگان حوزه علمیه قم و از طرفداران نهضت امام خمینی بود. نظریات او درباره علم امام و نیز کتابش با نام شهید جاوید مخالفت های زیادی را برانگیخت. نویسندگان متعددی کتاب او را نقد کرده اند. او همچنین قرآن را به فارسی ترجمه کرده است. ولایت فقیه حکومت صالحان از مشهورترین تألیفات اوست.
نعمت الله صالحی نجف آبادی در سال ۱۳۰۲ در شهر نجف آباد متولد شد. پدر وی حسینعلی صالحی کشاورز بود. تا ۱۶ سالگی تحصیلات مقدماتی را گذراند و در سال ۱۳۱۸ش به اصفهان رفت و پس از گذراندن دروس ادبیات عرب، به درس حاج آقا رحیم ارباب و محمد حسن عالم نجف آبادی (دایی اش) رفت تا شرح لمعه و رسائل بیاموزد. اوضاع اقتصادی خوب نبود و بقول صالحی هرکسی طلبه می شد می گفتند:« آخر ملایی و اول گدایی». این جمله از حاج آقا رحیم ارباب بیاد صالحی مانده است « آنچه در کتابهای لمعه و مکاسب می خوانید وحی منزل نیست و این مباحث قابل مناقشه هستند نباید تقلید کرد». به گفته صالحی حاج آقا رحیم ارباب اهل مریدبازی نبود. استاد دیگر او میرزا علی آقا شیرازی بود صالحی به قدری به او علاقمند بود که هر روز به حجره استاد می رفت و برایش چای دم می کرد. روزی صالحی اشعاری را برای استادش خوانده بود و گفته بود آقا ببینید شیخ مفید چه مقام و عظمتی دارد که روی قبرش امام زمان عج با دست خود اینگونه اشعاری نوشته است، میرزا علی آقا گفته بود« بچم این قدر ساده لوح نباش این حرفها را مریدهایشان بعد از مرگشان ساخته اند».
وی در اصفهان علاوه بر تحصیل، مدتی در مدرسه ذوالفقار به تدریس مغنی پرداخت. در سال ۱۳۲۵ش به تشویق آیت الله بهشتی برای ادامه تحصیل دروس خارج فقه و اصول، به قم مهاجرت کرد و به جرگه شاگردان آیت الله بروجردی پیوست و تا پایان عمر از شاگردان وی بود. او همزمان در درس سید محمد داماد و امام خمینی هم حضور می یافت. صالحی مدتی در درس فلسفه علامه طباطبایی نیز شرکت کرد اما به درس تفسیر علامه که بعدها در قالب تفسیرالمیزان منتشر شد اهمیت بیشتری می داد و بصورت منظم حاضر شد.
نعمت الله صالحی نجف آبادی در سال ۱۳۰۲ در شهر نجف آباد متولد شد. پدر وی حسینعلی صالحی کشاورز بود. تا ۱۶ سالگی تحصیلات مقدماتی را گذراند و در سال ۱۳۱۸ش به اصفهان رفت و پس از گذراندن دروس ادبیات عرب، به درس حاج آقا رحیم ارباب و محمد حسن عالم نجف آبادی (دایی اش) رفت تا شرح لمعه و رسائل بیاموزد. اوضاع اقتصادی خوب نبود و بقول صالحی هرکسی طلبه می شد می گفتند:« آخر ملایی و اول گدایی». این جمله از حاج آقا رحیم ارباب بیاد صالحی مانده است « آنچه در کتابهای لمعه و مکاسب می خوانید وحی منزل نیست و این مباحث قابل مناقشه هستند نباید تقلید کرد». به گفته صالحی حاج آقا رحیم ارباب اهل مریدبازی نبود. استاد دیگر او میرزا علی آقا شیرازی بود صالحی به قدری به او علاقمند بود که هر روز به حجره استاد می رفت و برایش چای دم می کرد. روزی صالحی اشعاری را برای استادش خوانده بود و گفته بود آقا ببینید شیخ مفید چه مقام و عظمتی دارد که روی قبرش امام زمان عج با دست خود اینگونه اشعاری نوشته است، میرزا علی آقا گفته بود« بچم این قدر ساده لوح نباش این حرفها را مریدهایشان بعد از مرگشان ساخته اند».
وی در اصفهان علاوه بر تحصیل، مدتی در مدرسه ذوالفقار به تدریس مغنی پرداخت. در سال ۱۳۲۵ش به تشویق آیت الله بهشتی برای ادامه تحصیل دروس خارج فقه و اصول، به قم مهاجرت کرد و به جرگه شاگردان آیت الله بروجردی پیوست و تا پایان عمر از شاگردان وی بود. او همزمان در درس سید محمد داماد و امام خمینی هم حضور می یافت. صالحی مدتی در درس فلسفه علامه طباطبایی نیز شرکت کرد اما به درس تفسیر علامه که بعدها در قالب تفسیرالمیزان منتشر شد اهمیت بیشتری می داد و بصورت منظم حاضر شد.
wikishia: نعمت الله_صالحی_نجف آبادی