نظریه بی سازمانی اجتماعی ( به انگلیسی: Social disorganization theory ) در جامعه شناسی، نظریه ای است که توسط مکتب شیکاگو، در راستای نظریه های بوم شناختی ایجاد شده است. این نظریه به طور مستقیم نرخ جرم و جنایت را به ویژگی های زیست محیطی محله مرتبط می کند. یک اصل اصلی نظریه بی سازمانی اجتماعی که مکان را مهم می داند. به عبارت دیگر، محل سکونت یک فرد، عامل مهمی است که احتمال درگیر شدن آن فرد در فعالیت های غیرقانونی را شکل می دهد. این نظریه نشان می دهد در میان عوامل تعیین کننده فعالیت غیرقانونی بعدی یک فرد، مکان سکونت به اندازه یا مهم تر از ویژگی های فردی فرد ( به عنوان مثال، سن، جنس، یا نژاد ) مهم است. به عنوان مثال، نظریه استدلال می کند جوانان محله های محروم چون در خرده فرهنگی شرکت می کنند که بزهکاری را تأیید می کند، بنابراین چنین جوانانی در این محیط اجتماعی و فرهنگی تبهکار می شوند.
لری گینز و راجر میلر در کتاب عدالت کیفری در کنش بیان می کنند جرم عمدتاً محصول شرایط نامطلوب در جوامع خاص است. بر اساس نظریه بی سازمانی اجتماعی، عوامل اکولوژیکی وجود دارد که منجر به نرخ بالای جرم و جنایت در این جوامع می شود و این عوامل با افزایش مداوم سطوح «ترک تحصیل از دبیرستان، بیکاری، خرابی زیرساخت ها و خانه های تک والدی» مرتبط است ( گینز و میلر ) . در نظر گرفته شده است که این نظریه برای همه انواع جرم و جنایت، فقط جرایم خیابانی در سطح محله اعمال شود. این نظریه برای توضیح جرایم سازمان یافته، جرایم سازمانی، یا رفتار انحرافی استفاده نشده است که در خارج از محیط های محله اتفاق می افتد.
تا اوایل دهه ۱۹۷۰، این نظریه به تبیین روان شناختی جرم و جنایت تبدیل شد. [ ۱] بررسی اجمالی اخیر نظریه بی سازمانی اجتماعی، از جمله پیشنهادهایی برای اصلاح و بسط این نظریه، مقاله ای در مجله کوبرین و ویتزر ( ۲۰۰۳ ) است.
رابرت ازرا پارک و ارنست برگس ( ۱۹۲۵ ) نظریه ای از بوم شناسی شهری را توسعه دادند که استدلال کرد شهرها محیط هایی مانند محیط هایی موجود در طبیعت هستند و توسط بسیاری از نیروهای مشابه تکامل داروینی اداره می شوند یعنی رقابت که بر اکوسیستم طبیعی تأثیر می گذارد. وقتی یک شهر شکل می گیرد و رشد می کند، مردم و فعالیت هایشان در یک منطقه خاص جمع می شوند. ( این فرایند تمرکز است ) به تدریج، این منطقه مرکزی بسیار پرجمعیت می شود، بنابراین پراکندگی مردم و فعالیت های آنها از شهر مرکزی برای ایجاد حومه ها دور می شود. ( این پراکندگی است ) .
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفلری گینز و راجر میلر در کتاب عدالت کیفری در کنش بیان می کنند جرم عمدتاً محصول شرایط نامطلوب در جوامع خاص است. بر اساس نظریه بی سازمانی اجتماعی، عوامل اکولوژیکی وجود دارد که منجر به نرخ بالای جرم و جنایت در این جوامع می شود و این عوامل با افزایش مداوم سطوح «ترک تحصیل از دبیرستان، بیکاری، خرابی زیرساخت ها و خانه های تک والدی» مرتبط است ( گینز و میلر ) . در نظر گرفته شده است که این نظریه برای همه انواع جرم و جنایت، فقط جرایم خیابانی در سطح محله اعمال شود. این نظریه برای توضیح جرایم سازمان یافته، جرایم سازمانی، یا رفتار انحرافی استفاده نشده است که در خارج از محیط های محله اتفاق می افتد.
تا اوایل دهه ۱۹۷۰، این نظریه به تبیین روان شناختی جرم و جنایت تبدیل شد. [ ۱] بررسی اجمالی اخیر نظریه بی سازمانی اجتماعی، از جمله پیشنهادهایی برای اصلاح و بسط این نظریه، مقاله ای در مجله کوبرین و ویتزر ( ۲۰۰۳ ) است.
رابرت ازرا پارک و ارنست برگس ( ۱۹۲۵ ) نظریه ای از بوم شناسی شهری را توسعه دادند که استدلال کرد شهرها محیط هایی مانند محیط هایی موجود در طبیعت هستند و توسط بسیاری از نیروهای مشابه تکامل داروینی اداره می شوند یعنی رقابت که بر اکوسیستم طبیعی تأثیر می گذارد. وقتی یک شهر شکل می گیرد و رشد می کند، مردم و فعالیت هایشان در یک منطقه خاص جمع می شوند. ( این فرایند تمرکز است ) به تدریج، این منطقه مرکزی بسیار پرجمعیت می شود، بنابراین پراکندگی مردم و فعالیت های آنها از شهر مرکزی برای ایجاد حومه ها دور می شود. ( این پراکندگی است ) .
wiki: نظریه بی سازمانی اجتماعی