میرزا

• از القاب شاهزادگان
• از القاب سردارزادگان
• مردم شریف و پاک نژاد
• مردم شاد و مغرور
• کاتب، نویسنده و منشی
• کسی که مادرش علویه باشد
میرزا در ابتدای دوران قاجار به کسانی گفته می شد که تحصیلات و سواد بسیار بالایی داشتند؛ مانند میرزا صالح. این لقب ارزش و اهمیت اجتماعی بالایی داشت و از این رو برای برخی از سیاستمداران و صاحب منصبان والامقام نیز از این لقب استفاده می شد؛ مانند میرزا تقی خان فراهانی.
ناصرالدین شاه لقب میرزا را به کارکنان وزارتخانه ها اعطا کرد تا به آنها هویت مشترکی ببخشد. در این دوران میرزا با معنی «اهل قلم» مترادف شد. میرزایان در این دوره کلاهی با لبۀ خاکستری بر سر می گذاشتند که آنها را از تجار و علما و همچنین از کارمندان عالی رتبۀ امپراتوری عثمانی ( که کلاهی با لبۀ قرمز بر سر می گذاشتند ) متمایز می کرد. این شغل به صورت خانوادگی و موروثی منتقل می شد و پیشینۀ بعضی از این خانواده ها به ابتدای سلسلۀ قاجار یا حتی دوران صفویه می رسید. این کارمندان حقوق منظمی دریافت نمی کردند، اما مقام خود را مانند یک دارایی با دیگر میرزایان معامله می کردند. در آن دوران، اسناد دولتی دارایی شخصی میرزایان تلقی می شد. عموما استفاده از لقب میرزا قبل از نام افراد، دلالت بر این معنا داشت. به تدریج لقب میرزا برای روحانی ها نیز مورد استفاده قرار گرفت؛ ابتدا برای روحانیان متوسط مانند میرزا رضا کرمانی و سپس برای روحانیان عالی رتبه مانند میرزای شیرازی.
لقب میرزا در زمان قاجار در صورتی که پس از نام افراد می آمد، نشانه شاهزادگی بود؛ مانند کامران میرزا و عباس میرزا.
این لقب، بعدها عمومیت بیشتری پیدا کرد و هر کس که مختصر سواد خواندن و نوشتن داشت یا تحصیل را آغاز کرده بود، میرزا خوانده شد.

درابیات عرب هم رفته است.
چندانکه دربختیاری وهم درلری وشوشتری ودرفولی،
زنان همسرخودرا میره می نامند.

مرگان میرگَن مِرگَن یا امیر گان یا امیر تفنگ یا امر کننده به تفنگ که موجب مرگ موجودی می گردد مرگان گفته می شود.