مکانیک کوانتومی ( به انگلیسی: Quantum mechanics ) شاخه ای بنیادی از فیزیک نظری است که با پدیده های فیزیکی در مقیاس میکروسکوپی سر و کار دارد. در این مقیاس، کُنِش های فیزیکی در حد و اندازهٔ ثابت پلانک هستند. مقدار عددی ثابت پلانک نیز بسیار کوچک و برابر است با ۶٫۶۲۶x10 - ۳۴. ژول - ثانیه یا 15 - ^10×4. 14 الکترون ولت - ثانیه.
بنیادی ترین تفاوت مکانیک کوانتومی با مکانیک کلاسیک در این است که مکانیک کوانتومی توصیفی سازگار با آزمایش ها از ذرات در اندازه های اتمی و زیراتمی در اختیار می نهد، در حالی که مکانیک کلاسیک در قلمرو میکروسکوپی ( فیزیک در ابعاد هسته ) و سرعت های نزدیک نور به نتایج نادرست می انجامد. در حقیقت، مکانیک کوانتومی بنیادی تر از مکانیک نیوتونی و الکترومغناطیس کلاسیک است؛ زیرا در مقیاس های اتمی و زیراتمی که این نظریه ها با شکست مواجه می شوند، با دقت زیادی بسیاری از پدیده ها را توصیف می کند. مکانیک کوانتومی به همراه نسبیت پایه های فیزیک نوین را تشکیل می دهند.
مکانیک کوانتومی یا نظریهٔ کوانتومی شامل نظریه ای دربارهٔ ماده و تابش الکترومغناطیسی و برهمکنش میان ماده و این تابش است. [ ۲]
واژهٔ لاتین کوانتوم در مکانیک کوانتومی از این جا می آید که این نظریه به بعضی از کمیت های فیزیکی ( مانند انرژی اتم ساکن ) در شرایط خاص مقدارهای گسسته ای نسبت می دهد. پایه های مکانیک کوانتومی در نیمهٔ اول قرن بیستم به کوشش ورنر هایزنبرگ، ماکس پلانک، آلبرت اینشتین، لویی دو بروی، نیلز بور، اروین شرودینگر، ماکس برن، جان فون نویمان، پل دیراک، ولفگانگ پاولی، ریچارد فاینمن ودیگران ساخته شد. بعضی از جنبه های بنیادی این نظریه هنوز هم در حال پیشرفت است.
در ابتدای قرن بیستم، کشفیات و تجربه های زیادی نشان می دادند که در مقیاس اتمی نظریه های کلاسیک نمی توانند توصیف کاملی از پدیده ها ارائه دهند. وجود همین نارسایی ها موجب نخستین ایده ها و ابداع ها در مسیر ایجاد نظریهٔ کوانتومی شد. نمونهٔ مشهور این بود که اگر قرار است مکانیک نیوتنی و الکترومغناطیس کلاسیک بر رفتار اتم حاکم باشند، الکترون ها باید به سرعت به سمت هستهٔ اتم حرکت و بر روی آن سقوط می کردند و در نتیجه اتم ها ناپایدار می شدند، ولی در دنیای واقعی الکترون ها در نواحی خاصی دور اتم ها باقی می مانند و چنین سقوطی مشاهده نمی شود. اولین راه حل این تناقض را نیلز بور با پیشنهاد فرضیه اش دایر بر وجود مدارهای مانا مطرح کرد که از قضا در توصیف طیف اتم هیدروژن موفق هم بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبنیادی ترین تفاوت مکانیک کوانتومی با مکانیک کلاسیک در این است که مکانیک کوانتومی توصیفی سازگار با آزمایش ها از ذرات در اندازه های اتمی و زیراتمی در اختیار می نهد، در حالی که مکانیک کلاسیک در قلمرو میکروسکوپی ( فیزیک در ابعاد هسته ) و سرعت های نزدیک نور به نتایج نادرست می انجامد. در حقیقت، مکانیک کوانتومی بنیادی تر از مکانیک نیوتونی و الکترومغناطیس کلاسیک است؛ زیرا در مقیاس های اتمی و زیراتمی که این نظریه ها با شکست مواجه می شوند، با دقت زیادی بسیاری از پدیده ها را توصیف می کند. مکانیک کوانتومی به همراه نسبیت پایه های فیزیک نوین را تشکیل می دهند.
مکانیک کوانتومی یا نظریهٔ کوانتومی شامل نظریه ای دربارهٔ ماده و تابش الکترومغناطیسی و برهمکنش میان ماده و این تابش است. [ ۲]
واژهٔ لاتین کوانتوم در مکانیک کوانتومی از این جا می آید که این نظریه به بعضی از کمیت های فیزیکی ( مانند انرژی اتم ساکن ) در شرایط خاص مقدارهای گسسته ای نسبت می دهد. پایه های مکانیک کوانتومی در نیمهٔ اول قرن بیستم به کوشش ورنر هایزنبرگ، ماکس پلانک، آلبرت اینشتین، لویی دو بروی، نیلز بور، اروین شرودینگر، ماکس برن، جان فون نویمان، پل دیراک، ولفگانگ پاولی، ریچارد فاینمن ودیگران ساخته شد. بعضی از جنبه های بنیادی این نظریه هنوز هم در حال پیشرفت است.
در ابتدای قرن بیستم، کشفیات و تجربه های زیادی نشان می دادند که در مقیاس اتمی نظریه های کلاسیک نمی توانند توصیف کاملی از پدیده ها ارائه دهند. وجود همین نارسایی ها موجب نخستین ایده ها و ابداع ها در مسیر ایجاد نظریهٔ کوانتومی شد. نمونهٔ مشهور این بود که اگر قرار است مکانیک نیوتنی و الکترومغناطیس کلاسیک بر رفتار اتم حاکم باشند، الکترون ها باید به سرعت به سمت هستهٔ اتم حرکت و بر روی آن سقوط می کردند و در نتیجه اتم ها ناپایدار می شدند، ولی در دنیای واقعی الکترون ها در نواحی خاصی دور اتم ها باقی می مانند و چنین سقوطی مشاهده نمی شود. اولین راه حل این تناقض را نیلز بور با پیشنهاد فرضیه اش دایر بر وجود مدارهای مانا مطرح کرد که از قضا در توصیف طیف اتم هیدروژن موفق هم بود.
wiki: مکانیک کوانتومی