مکانیک سماوی شاخه ای از دانش ستاره شناسی است که به مطالعهٔ اجرام آسمانی می پردازد. این رشته علمی می کوشد قوانین فیزیک را با رفتار ستاره ها و سیارات منطبق کند. در زیرشاخه های این رشته به مطالعهٔ مدار قمرهای مصنوعی یا مدار ماه پرداخته می شود.
مدل تحلیلی مکانیک آسمانی مدرن، بیش از ۳۰۰ سال پیش با کتاب پرینکیپیا یا اصول ریاضی فلسفه طبیعی نوشتهٔ اسحاق نیوتن از سال ۱۶۸۷ میلادی آغاز شده است. اما نام «مکانیک سماوی» جدیدتر از آن است. نیوتن نوشت که این زمینه از فیزیک باید «مکانیک منطقی» نامیده شود. اصطلاح «دینامیک» کمی بعد با گوتفرید لایبنیتس به وجود آمد و بیش از یک قرن بعد از نیوتن، پیر سیمون لاپلاس اصطلاح «مکانیک سماوی» را معرفی کرد. با این وجود، مطالعاتی که در زمینهٔ پرداختن به مسائل سیاره ای و موقعیت های آن ها برای مورخین شناخته شده است، به ۳۰۰۰ سال پیش یا بیشتر، زمان ستاره شناسان بابلی برمی گردد.
نویسندگان کلاسیک یونانی به صورت گسترده در مورد حرکات سماوی اندیشه می کردند، که این تفکرات به ارائه مدل هندسی حرکت سیارات و سازوکارهای آن ها منجر شد. این مدل، نظریه زمین مرکزی بود که حرکات ترکیبی یکنواخت دایره واری را توضیح داد که به مرکزیت زمین بودند. شخصیت غیرمعمول در میان ستاره شناسان یونانی، آریستارکوس ساموس بود که مدل مترقی تر خورشیدمرکزی را ارائه داد و در تلاش برای اندازه گیری فاصله زمین از خورشید بود.
تنها حامی شناخته شده آریستارکوس، سلئوکوس، یک ستاره شناس بابلی بود که در مورد اثبات نظریهٔ خورشیدمرکزی در قرن دوم قبل از میلاد سخن گفته است. این گفته ها ممکن است دربرگیرنده پدیده جزر و مد باشند، چرا که او به درستی نظر می دهد که جزر و مد توسط جاذبه ماه است و اشاره می کند که ارتفاع جزر و مد بستگی به موقعیت ماه نسبت به خورشید دارد.
کلودیوس بطلمیوس یک اخترشناس و طالع بین در اوایل امپراتوری روم بود که چندین کتاب در مورد ستاره شناسی نوشت. مهم ترین آن ها المجسطی بود که برای ۱۴۰۰ سال، مهم ترین کتاب برای پیش بینی هندسی نجومی باقی ماند. بطلمیوس بهترین اصول نجومی را از اسلاف یونانی خود، به خصوص هیپارکوس، انتخاب نمود و به نظر می رسد که آن ها را به طور مستقیم یا غیرمستقیم با داده ها و پارامترهای به دست آمده از بابل ترکیب کرد. گرچه بطلمیوس تا حد زیادی دقت موقعیت های پیش بینی شده از سیارات را بهبود داد و اگر چه مدل او بسیار دقیق بود، به آن بیشتر در ساخت سازه هندسی تکیه می شود تا انگیزه های فیزیکی.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمدل تحلیلی مکانیک آسمانی مدرن، بیش از ۳۰۰ سال پیش با کتاب پرینکیپیا یا اصول ریاضی فلسفه طبیعی نوشتهٔ اسحاق نیوتن از سال ۱۶۸۷ میلادی آغاز شده است. اما نام «مکانیک سماوی» جدیدتر از آن است. نیوتن نوشت که این زمینه از فیزیک باید «مکانیک منطقی» نامیده شود. اصطلاح «دینامیک» کمی بعد با گوتفرید لایبنیتس به وجود آمد و بیش از یک قرن بعد از نیوتن، پیر سیمون لاپلاس اصطلاح «مکانیک سماوی» را معرفی کرد. با این وجود، مطالعاتی که در زمینهٔ پرداختن به مسائل سیاره ای و موقعیت های آن ها برای مورخین شناخته شده است، به ۳۰۰۰ سال پیش یا بیشتر، زمان ستاره شناسان بابلی برمی گردد.
نویسندگان کلاسیک یونانی به صورت گسترده در مورد حرکات سماوی اندیشه می کردند، که این تفکرات به ارائه مدل هندسی حرکت سیارات و سازوکارهای آن ها منجر شد. این مدل، نظریه زمین مرکزی بود که حرکات ترکیبی یکنواخت دایره واری را توضیح داد که به مرکزیت زمین بودند. شخصیت غیرمعمول در میان ستاره شناسان یونانی، آریستارکوس ساموس بود که مدل مترقی تر خورشیدمرکزی را ارائه داد و در تلاش برای اندازه گیری فاصله زمین از خورشید بود.
تنها حامی شناخته شده آریستارکوس، سلئوکوس، یک ستاره شناس بابلی بود که در مورد اثبات نظریهٔ خورشیدمرکزی در قرن دوم قبل از میلاد سخن گفته است. این گفته ها ممکن است دربرگیرنده پدیده جزر و مد باشند، چرا که او به درستی نظر می دهد که جزر و مد توسط جاذبه ماه است و اشاره می کند که ارتفاع جزر و مد بستگی به موقعیت ماه نسبت به خورشید دارد.
کلودیوس بطلمیوس یک اخترشناس و طالع بین در اوایل امپراتوری روم بود که چندین کتاب در مورد ستاره شناسی نوشت. مهم ترین آن ها المجسطی بود که برای ۱۴۰۰ سال، مهم ترین کتاب برای پیش بینی هندسی نجومی باقی ماند. بطلمیوس بهترین اصول نجومی را از اسلاف یونانی خود، به خصوص هیپارکوس، انتخاب نمود و به نظر می رسد که آن ها را به طور مستقیم یا غیرمستقیم با داده ها و پارامترهای به دست آمده از بابل ترکیب کرد. گرچه بطلمیوس تا حد زیادی دقت موقعیت های پیش بینی شده از سیارات را بهبود داد و اگر چه مدل او بسیار دقیق بود، به آن بیشتر در ساخت سازه هندسی تکیه می شود تا انگیزه های فیزیکی.
wiki: مکانیک سماوی