موسیقی افغانستان نقطهٔ عطف زیبایی های تنوع قومی و زبانی در افغانستان است و فارسی، پشتو و ازبکی زبان های اصلی متن ترانه ها را تشکیل می دهند. در این کشور سبک ها و شیوه های گوناگون موسیقی، از غزل فارسی گرفته تا راگ هندی رواج دارد. گام های موسیقی عمدتاً دیاتونیک ( بدون میکروتون ) بوده و تا همین اواخر چندصدایی و هارمونی به شکل غربی آن در موسیقی افغانستان تأثیر چندانی نداشت.
موسیقی افغانستان تا حد زیادی به صورت ترانه است، با اینحال رپرتوار قابل توجهی از موسیقی بدون کلام نیز وجود دارد. شعر جایگاه ویژه ای در فرهنگ موسیقی این کشور دارد. میراث شعر فارسی، که مشترکات فراوانی نیز با ایران دارد، اهمیت بسیاری در بین مردم داشته و همچنین شعر پشتو نیز دارای ریشه های تاریخی است. متن ترانه ها متشکل از موضوعات معدودی است. آهنگ های عاشقانه با تِم هایی از عشق نافرجام و اشارهٔ مکرر به داستان لیلی و مجنون، بیشتر موضوعات ترانه ها را تشکیل می دهند و به وقایع جاری و تجربهٔ شخصی کمتر پرداخته می شود.
موسیقی افغانستان در سبک ها و شیوه های گوناگون، هنرمندانی را پرورانده که شهرت بعضی از آنان از حدود مرزهای این کشور نیز فراتر رفته است. از دههٔ شصت هجری خورشیدی، افغانستان درگیر خشونت های داخلی بوده است. از این رو علی رغم میراث غنی موسیقی در این کشور، موسیقی سرکوب شده و ضبط برای خارجی ها به حداقل رسیده است. با اینکه شهر کابل مرکز فرهنگی افغانستان است در عرصهٔ موسیقی، هرات جایگاه ویژه ای دارد، چرا که وطن موسیقی سنتی افغانستان است و نسبت به سایر ولایت های افغانستان موسیقی اش به موسیقی ایرانی نزدیک تر است.
موسیقی در افغانستان در دوره آریایی ها، سروده های ویدی ریگ ودا و سروده های گاتاهای اوستا در کوهپایه های هندوکش در دورهٔ هخامنشیان رونق خوبی داشت. این موسیقی به شکل کورس و دسته جمعی با ریتم ذکر می گردید. پس از ورود عرب ها در خاک افغانستان موسیقی تنها در قریه ها به شکل تک خوانی نیمه جان باقی مانده بود. در دوره سامانیان، گورکانیان، تیمورشاه ( درانی ) موسیقی در دربار رواج پیدا کرد.
در سدهٔ نوزدهم میلادی، بر اثر کشمکش های داخلی و جنگ های خارجی با بریتانیا، شرایط برای رشد و پرورش هنر موسیقی فراهم نبوده است. این هنر در محافل رسمی افغانستان چندان خریداری نداشته و هنرمندان آن که یکی از اقشار پایین دست جامعه به شمار می آمده اند، در همان حال و هوای موسیقی خراسانی سیر می کرده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفموسیقی افغانستان تا حد زیادی به صورت ترانه است، با اینحال رپرتوار قابل توجهی از موسیقی بدون کلام نیز وجود دارد. شعر جایگاه ویژه ای در فرهنگ موسیقی این کشور دارد. میراث شعر فارسی، که مشترکات فراوانی نیز با ایران دارد، اهمیت بسیاری در بین مردم داشته و همچنین شعر پشتو نیز دارای ریشه های تاریخی است. متن ترانه ها متشکل از موضوعات معدودی است. آهنگ های عاشقانه با تِم هایی از عشق نافرجام و اشارهٔ مکرر به داستان لیلی و مجنون، بیشتر موضوعات ترانه ها را تشکیل می دهند و به وقایع جاری و تجربهٔ شخصی کمتر پرداخته می شود.
موسیقی افغانستان در سبک ها و شیوه های گوناگون، هنرمندانی را پرورانده که شهرت بعضی از آنان از حدود مرزهای این کشور نیز فراتر رفته است. از دههٔ شصت هجری خورشیدی، افغانستان درگیر خشونت های داخلی بوده است. از این رو علی رغم میراث غنی موسیقی در این کشور، موسیقی سرکوب شده و ضبط برای خارجی ها به حداقل رسیده است. با اینکه شهر کابل مرکز فرهنگی افغانستان است در عرصهٔ موسیقی، هرات جایگاه ویژه ای دارد، چرا که وطن موسیقی سنتی افغانستان است و نسبت به سایر ولایت های افغانستان موسیقی اش به موسیقی ایرانی نزدیک تر است.
موسیقی در افغانستان در دوره آریایی ها، سروده های ویدی ریگ ودا و سروده های گاتاهای اوستا در کوهپایه های هندوکش در دورهٔ هخامنشیان رونق خوبی داشت. این موسیقی به شکل کورس و دسته جمعی با ریتم ذکر می گردید. پس از ورود عرب ها در خاک افغانستان موسیقی تنها در قریه ها به شکل تک خوانی نیمه جان باقی مانده بود. در دوره سامانیان، گورکانیان، تیمورشاه ( درانی ) موسیقی در دربار رواج پیدا کرد.
در سدهٔ نوزدهم میلادی، بر اثر کشمکش های داخلی و جنگ های خارجی با بریتانیا، شرایط برای رشد و پرورش هنر موسیقی فراهم نبوده است. این هنر در محافل رسمی افغانستان چندان خریداری نداشته و هنرمندان آن که یکی از اقشار پایین دست جامعه به شمار می آمده اند، در همان حال و هوای موسیقی خراسانی سیر می کرده اند.
wiki: موسیقی افغانستان