منطقه انحصاری اقتصادی

منطقه انحصاری اقتصادی بخشی از دریا در آن سوی آب های سرزمینی و منطقه مجاور آن است که حداکثر تا دویست مایل دریایی از ساحل ادامه پیدا می کند و دولت ساحلی از برخی حقوق حاکمیتی در آن برخوردار است. [ ۱]
به طور کلی دولت ها می توانند حداکثر ۲۰۰ مایل دریایی برابر با ۳۷۰ کیلومتر از خط مبدأ ساحل ( پائین ترین حد جزر ) را منطقه انحصاری اقتصادی خود اعلام کنند. استثنا در زمانی ست که فاصله دو کشور کمتر از ۴۰۰ مایل دریایی باشد. ( مانند خلیج فارس و بیشتر نقاط اروپا ) در این هنگام توافق در مورد مرز با کشورهای همسایه است که معمولاً با ترسیم خطی صورت می گیرد که از تمام نقاط ساحل هر دو طرف فاصله برابر داشته باشد.
دولت ساحلی در این منطقه از حقوق حاکمیتی به منظور اکتشاف و بهره برداری، حفاظت و مدیریت منابع طبیعی بستر، زیربستر و آب های دریا برخوردار است. این منابع اعم از جانداران و منابع بی جان است. دولت ساحلی همچنین می تواند صلاحیت خود را برای احداث جزایر مصنوعی، پژوهش های علمی و دریایی و حمایت و حفظ محیط زیست دریایی اعمال کند. [ ۲]
دولت ساحلی مالک منابع منطقه نیست بلکه مسئول حفظ آن هاست و می بایست میزان آبزیان مازاد بر صید خود را در اختیار کشورهای دیگر قرار دهد. همچنین مسئولیت تنظیم مقررات ماهیگیری کشتی های خارجی را دارد و بایستی منافع دولت هایی را که اتباعشان به طور سنتی در این منطقه به صید مشغول بوده اند در نظر گیرد. [ ۳] ضمن اینکه سایر کشورها از حق کشتیرانی آزاد، پرواز بر فراز این منطقه، مانورهای نظامی و احداث تأسیسات نظامی و نصب کابل های زیردریایی و لوله های نفتی بهره مندند. [ ۴] [ ۵]
داشتن منطقه انحصاری اقتصادی اختیاری است و برخلاف آب های سرزمینی و فلات قاره الزامی نیست. برای مثال بریتانیا تاکنون مدعی منطقه انحصاری اقتصادی نشده است. [ ۶]
این فهرست شامل قلمروی وابسته به همراه کشورهای اصلی ( فهرست کشورهای مستقل ) شامل مناطق غیرمسکونی است ولی قطب جنوب را در برنمی گیرد. EEZ+TIA شامل منطقه انحصاری اقتصادی ( EEZ ) به اضافه مجموع منطقه داخلی ( TIA ) که شامل سرزمین و آب های سرزمینی می باشد، هست.
• Mainland India and Lakshadweep, 1, 641, 514  km2
• Andaman and Nicobar Islands, 663, 629  km2
• Total: 2, 305, 143  km2
India is currently seeking to extend its EEZ to 350 miles. [ ۹]