منصور

[ویکی فقه] منصور یکی از القاب حضرت مهدی (علیه السلام) است.
در احادیث فراوانی رسیده است که «مهدی»، «منصور بالرّعب و مؤیّد بالنّصر» است؛ یعنی هنگام ظهور، رعب او در دل قدرتمندان می افتد و نیروهای غیبی و نادیدنی به کمک او و یاران او می شتابند. البته آنچه دربارۀ یاری آن حضرت به وسیلۀ نیروهای غیبی گفته شده است، منافاتی با لزوم حضور مردم در صحنه ندارد و بایسته است که مردم آن حضرت را تا رسیدن به اهداف متعالیش یاری کنند.

[ویکی فقه] منصور (ابهام زدایی). منصور ممکن است اشاره به اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • منصور (لقب امام زمان)، منصور یکی از القاب حضرت مهدی (علیه السلام)• منصور دوانیقی، منصور دوانیقی، دومین خلیفه عباسی• شفیق منصور، از مجاهدان ضد استعمار مصری در قرن چهاردهم هجری/ نوزدهم و بیستم میلادی• منصور انصاری، از علما و پزشکان مجاهد هند در قرن چهاردهم هجری/ نوزدهم و بیستم میلادی• منصور اشورمه ای، از طایفه چچن و از قریه اشورمه، نخستین رهبر اسلامی داغستان در قرن دوازدهم و سیزدهم هجری/ هجدهم میلادی• رجب علی منصور، فرزند میرزا علی اکبر آشتیانی، کارمند وزارت امور خارجه در ۱۳۰۵، چهره ای مرموز و وابسته به سیاست انگلستان• منصور بن نوح، از فرمانروایان سامانی• حسنعلی منصور، فرزند علی منصور، نخست وزیر دوره پهلوی دوم
...

[ویکی اهل البیت] منصور (خلیفه عباسی). نامش عبدالله، کنیه اش ابوجعفر و لقبش منصور بود و پسوند دوانیقی را از آن جهت به دنبال لقب او آورده اند که بسیار حسابگر و بخیل بود و بر کوچک ترین اجزاء که دانه و حبه باشد حساب می کرد.
"ابوجعفر عبدالله بن محمد بن علی" مشهور به "منصور"، دومین خلیفه عباسی و به اعتقاد بسیاری پایه گذار و تثبیت کننده اصلی خلافت عباسیان است. وی چند سالی پیش از شروع دعوت عباسی در "حمیمه" متولد شد و با وجود آن که از "سفاح" بزرگتر بود. "ابراهیم امام" برادرش ابوالعباس سفاح را به جهت این که مادر منصور کنیز بود بر او مقدم کرد. منصور به هنگام درگذشت سفاح در سفر حج بود و هنگامی که خبر درگذشت برادرش را شنید خود را به عراق رسانید و چون از مدتی پیش به ولیعهدی معین شده بود زمام امور را بدست گرفت و از مردم برای خود و ولیعهد خود "عیسی بن موسی" بیعت گرفت. منصور در زمان حیات برادرش سفاح نیز استاندار جزیره (شمال عراق)، ارمنستان و آذربایجان بود.
همزمان با روی کار آمدن منصور، "عبدالله بن علی" عموی خلیفه در صدد رسیدن به خلافت بود. وی که نقش بسزایی در استواری یاپه های قدرت آل عباس ایفا کرده بود، انتظار داشت که پس از سفاح به خلافت برسد. وی در هنگام فوت سفاح در شام بود و با لشکری بزرگ به فرمان سفاح آماده جنگ با مردم این منطقه بود.
عبدالله پس از شنیدن خبر فوت سفاح بی درنگ گروهی از نزدیکان و فرماندهان سپاه خویش را مجبور کرد که گواهی دهند که سفاح وی را به ولیعهدی برگزیده است؛ لذا مردم شام با او بیعت کردند. منصور در برابر این خطر جدی، "ابومسلم خراسانی" را با وجود کینه ای که از او داشت به جنگ عبدالله فرستاد تا به این وسیله از هر دو دشمن (عبدالله بن علی و ابومسلم) یا حداقل یکی از این دو نجات یابد. منصور با این کار خود نشان داد که دارای نوعی مهارت سیاسی است و قادر است دشمنانش را بوسیله یکدیگر سرکوب کند.
ابومسلم با زیرکی سیاسی و نظامی بر عبدالله پیروز شد و عبدالله به سمت بصره فرار کرد و بعدها در زندان منصور کشته شد. ابوملسم از دیگر رقیبان منصور بود که از زمان سفاح بین آن دو به خاطر مسائلی کدورت ایجاد شده بود و از جمله این موارد سپردن مقام «امیر الحاج» از طرف سفاح به منصور بود و از طرفی قدرت فراوان ابومسلم مایه نگرانی دستگاه خلافت شده بود. منصور پس از شکست عبدالله بن علی پیشنهاد امارت مصر و شام را به ابومسلم داد تا بتواند او را از خراسانیان که طرفداران اصلی او محسوب می شدند دور کند.
منصور همچنین گروهی را فرستاد تا اموال و غنایم جنگ با عبدالله بن علی را از ابومسلم بگیرند و این دو امر موجبات ناراحتی ابومسلم را فراهم کرد چرا که وی می دانست هدف منصور از فرستادن او به مصر و شام دور کردن او از بین خراسانیان و ضعیف کردن سلطه نفوذی اوست به علاوه ابومسلم در پاسخ به نمایندگان منصور که برای تحویل گرفتن غنایم جنگ آمده بودند برآشفت و با عصبانیت گفت: «آیا در خون مسلمانان امینم و در مال آنها امین نیستم؟»
آنگاه به منصور و فرستادگانش ناسزا گفت و فرمان امارت را رد کرد و با خشم و ناراحتی راه خراسان را در پیش گرفت. خلیفه سپس با فرستادن پیک و ارسال پیغام سعی در جلب اعتماد ابومسلم کرد. و هنگامی که ابومسلم فریب وعده های دروغین خلیفه و یارانش را خورد با توطئه منصور در سال 137 ه.ق به قتل رسید.
قتل ابومسلم برای منصور بسیار گران تمام شد چرا که وی رهبر سیاسی نظامی و حتی پیشوای دینی خراسانیان محسوب می شد و در زمان منصور و بعدها قیام های بسیاری در خونخواهی او صورت گرفت که پیامدها و مشکلات بسیاری برای عباسیان بوجود آورد.

[ویکی فقه] منصور (لقب امام زمان). منصور یکی از القاب حضرت مهدی (علیه السلام) است.
در احادیث فراوانی رسیده است که «مهدی»، «منصور بالرّعب و مؤیّد بالنّصر» است؛ یعنی هنگام ظهور، رعب او در دل قدرتمندان می افتد و نیروهای غیبی و نادیدنی به کمک او و یاران او می شتابند. البته آنچه دربارۀ یاری آن حضرت به وسیلۀ نیروهای غیبی گفته شده است، منافاتی با لزوم حضور مردم در صحنه ندارد و بایسته است که مردم آن حضرت را تا رسیدن به اهداف متعالیش یاری کنند.
← روایتی از امام صادق
۱. ↑ نعمانی، محمد بن ابراهیم، الغیبة، ص۱۹۸، ح۹،
فرهنگ نامه مهدویت، سلیمیان، خدامراد، ص۴۲۵، برگرفته از مقاله «منصور».
...

منصور (آستراخان). منصور ( به لاتین: Mansur ) یک منطقهٔ مسکونی در روسیه است که در استان آستراخان واقع شده است. [ ۱]

منصور (خلیفه). ابوجعفر منصور با نام کامل: ابوجعفر عبدالله بن محمد بن علی بن عبدالله بن العباس المنصور ( ۷۱۴ - ۷۷۵م ) مشهور به منصور دوانیقی، دومین خلیفه از خلفای عباسی بود، وی ده سال از سفاح بزرگ تر بود و در روزگار خلافت وی قدرت بسیاری داشت. او در خراسان، برای سفاح بیعت گرفت و بر کار اداره ایالات و استان ها نظارت داشت. پدرش محمد، نواده عباس بن عبدالمطلب عموی محمد، پیامبر اسلام بود؛ او از سال ۱۳۶ تا ۱۵۸ قمری ( ۷۵۴ تا ۷۷۵ میلادی ) فرمان راند. بسیاری وی را موسّس واقعی خلافت عباسی می دانند، چه که توسط وی حکومت عباسیان نهادینه و تثبیت شد. [ ۲] منصور در حالی که از خلیفه نخست به جز چند لباس چیزی به جا نمانده بود، پس از مرگش نزدیک به ششصد هزار هزار دینار از وی باز ماند. [ ۳] در سال ۱۴۹ قمری، وی بغداد را با نام مدینه السلام ( شهر صلح ) بنیان نهاد. وی شورش های زیادی را در زمانی که هنوز عباسیان چندان به قدرت نرسیده بودند، سرکوب کرد. او عنصر وفادار خلافت عباسی، ابومسلم خراسانی را به قتل رسانید. وی شورش سنباد را که از اهل خراسان بود، دفع کرد. به عقیده شیعیان، او دستور قتل جعفر بن محمد مشهور به صادق را نیز صادر کرد. او در ۷ ذی الحجه ۱۵۸ قمری، [ ۴] در حالی که به سفر حج می رفت، بر اثر سوء هاضمه درگذشت و در قبرستان معلا در مکه دفن شد. [ ۵]
اولین مشکل در دوران خلافت منصور شورش شخصی به نام عبدالله بن علی در شام بود که با کاردانی ابومسلم سرکوب شد و مجبور به اطاعت و بیعت با خلیفه شد و بعد از این ماجرا وی زندانی شد و به دستور خلیفه سقف زندان بر سرش ویران و وی جان باخت. منصور برای موروثی شدن خلافت در خاندان خود ابتدا عیسی بن موسی را که به دستور سفاح ولیعهد بود وادار به استعفا کرد اما چون وی قبول نکرد وی را زندانی کرد و زیر سقف های خراب نشاند اما باز هم این کار چاره ساز نشد. منصور به او زهر خوراند و وی بسیار سخت مسموم گشت اما زنده ماند و باز هم استعفا نداد. سرانجام روزی وی و پسرش را با هم احضار کرد و دستور داد پسرش را در حضور وی خفه کنند چنان که مأموران شروع به این کار کردند وی تسلیم گشت و استعفا داد. پس از آن وی پسر مورد علاقه اش مهدی را به جانشینی خود برگزید.
مهمترین خطری که خلافت عباسیان را در ابتدای امر تهدید می کرد از جانب ابومسلم سردار خراسانی بود که قدرتش روز افزون زیاد می گشت. او در انتقال خلافت به عباسیون و کشتار مخالفان آن ها نقشی بسزا داشت. ابومسلم که به القابی چون «صاحب الدعوه» و «امین آل محمد» در خاندان عباسی مفتخر گشته بود در نزد ایرانیان محبوبیت زیادی کسب کرده بود و سپاهیان بسیار و قدرت نظامی زیادی داشت که به تمایلات استقلال طلبانه اش دامن می زد.

منصور (ح قرن ۹ق)
نگارگر ایرانی. گویا در دوران سلطان ابوسعید بن سلطان محمد بن میرانشاه (۸۵۵ـ۸۷۳ق) می زیسته، و خراسانی بوده است. فرزندش، شاه مظفر، از نقاشان و رقبای هنریِ هم عصر با کمال الدین بهزاد بود. شاه مظفر در دربار سلطان حسین بایقرا (۸۷۳ـ۹۱۲ق) نیز نگارگری می کرد. از این پدر و پسر اثر امضاداری دردست نیست؛ فقط تصویری از حضرت محمد (ص)، احتمالاً از آثار شاه مظفر است.