مشتری داغ ( به انگلیسی: Hot Jupiter ) یا سیارهٔ تفتیده نوعی سیارهٔ غیرخورشیدی است. مشتری های داغ سیاره هایی گازی در ابعاد سیارهٔ مشتری یا بزرگ تر از آن هستند که فاصلهٔ بسیار کمی با ستارهٔ خود دارند و به همین سبب از دمای زیادی برخوردارند و «مشتری داغ» نامیده می شوند. نخستین سیاره های غیرخورشیدی کشف شده همه از این نوع بوده اند.
دربارهٔ این که مشتری های داغ چگونه در مدارهایی این چنین نزدیک به ستارهٔ خود قرار گرفته اند بیشتر اخترشناسان بر این باورند که چگالی سحابی های پیش ستاره ای ابر گاز و غباری که فشرده می شود و سیاره ها را شکل می دهد معمولاً در این نواحی درونی بسیار کمتر از آن است که این مشتری های داغ بتوانند در آنجا شکل بگیرند. آنها بایست خارج از این ناحیه شکل گرفته و سپس به این نواحی درونی مهاجرت کرده باشند.
در سحابی پیش سیاره ای سامانه خورشیدی هرچه از مرکز فاصله می گرفتید دما کمتر می شد. در ناحیه فراتر از کمربند امروزی سیارک ها دما چنان پایین بود که ذرات غبار و دانه های برف مانند هر دو منقبض می شدند. سپس این ذرات به هم پیوستند تا هسته های سیاراتی مانند مشتری را بسازند و وقتی این هسته ها به اندازه مشخصی رسیدند شروع به جذب گازهای هیدروژن و هلیوم کردند. محصول نهایی سیارات هرمز، کیوان ( زحل ) ، اورانوس و نپتون بودند.
در این مرحله، خورشید مرکزی وارد مرحله ای از تحول خود به نام مرحله تی - ثوری شد. ستاره های تی–ثوری ستاره های بسیار جوان و بسیار فعالی هستند که مقادیر عظیمی از مواد سطح شان را به فضا پرتاب می کنند. این تندباد ستاره ای هر آنچه از سحابی سیاره ساز باقی مانده جاروب می کند و می برد و به این ترتیب سیارات به ثبات می رسند. هرچند، اگر این مرحله تی - ثوری به هر علت به تأخیر بیفتد، سیارات تازه شکل گرفته در فضایی نسبتاً خالی در مدار نمی گردند بلکه در میان ابر گازی چگالی حرکت می کنند. اصطکاک بین این سیارات تازه شکل گرفته و ابر گازی، انرژی سیاره ای را می گیرد و موجب می شود که مدار سیارات جدید دایره ای تر و به آهستگی کوچک تر شود. نتیجه این است که سیاره های جدید به سوی ستاره مرکزی کوچ می کنند و این روند فقط زمانی متوقف می شود که باد تی - ثوری وزیدن بگیرد و ابرگازی از میان برود. به سبب رخ دادن همین فرایند، طی بیش از چند میلیون سال، است که سیاره ای هم جرم مشتری از نواحی بیرونی سامانه سیاره ای به مداری بسیار نزدیک به ستاره اش کوچ می کند. اگر مرحله تی - ثوری زود آغاز شود، غول گازی در نواحی بیرونی منظومه باقی می ماند. مرحله تی - ثوری اگر زیاد به تأخیر بیفتد سیاره به درون ستاره سقوط می کند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدربارهٔ این که مشتری های داغ چگونه در مدارهایی این چنین نزدیک به ستارهٔ خود قرار گرفته اند بیشتر اخترشناسان بر این باورند که چگالی سحابی های پیش ستاره ای ابر گاز و غباری که فشرده می شود و سیاره ها را شکل می دهد معمولاً در این نواحی درونی بسیار کمتر از آن است که این مشتری های داغ بتوانند در آنجا شکل بگیرند. آنها بایست خارج از این ناحیه شکل گرفته و سپس به این نواحی درونی مهاجرت کرده باشند.
در سحابی پیش سیاره ای سامانه خورشیدی هرچه از مرکز فاصله می گرفتید دما کمتر می شد. در ناحیه فراتر از کمربند امروزی سیارک ها دما چنان پایین بود که ذرات غبار و دانه های برف مانند هر دو منقبض می شدند. سپس این ذرات به هم پیوستند تا هسته های سیاراتی مانند مشتری را بسازند و وقتی این هسته ها به اندازه مشخصی رسیدند شروع به جذب گازهای هیدروژن و هلیوم کردند. محصول نهایی سیارات هرمز، کیوان ( زحل ) ، اورانوس و نپتون بودند.
در این مرحله، خورشید مرکزی وارد مرحله ای از تحول خود به نام مرحله تی - ثوری شد. ستاره های تی–ثوری ستاره های بسیار جوان و بسیار فعالی هستند که مقادیر عظیمی از مواد سطح شان را به فضا پرتاب می کنند. این تندباد ستاره ای هر آنچه از سحابی سیاره ساز باقی مانده جاروب می کند و می برد و به این ترتیب سیارات به ثبات می رسند. هرچند، اگر این مرحله تی - ثوری به هر علت به تأخیر بیفتد، سیارات تازه شکل گرفته در فضایی نسبتاً خالی در مدار نمی گردند بلکه در میان ابر گازی چگالی حرکت می کنند. اصطکاک بین این سیارات تازه شکل گرفته و ابر گازی، انرژی سیاره ای را می گیرد و موجب می شود که مدار سیارات جدید دایره ای تر و به آهستگی کوچک تر شود. نتیجه این است که سیاره های جدید به سوی ستاره مرکزی کوچ می کنند و این روند فقط زمانی متوقف می شود که باد تی - ثوری وزیدن بگیرد و ابرگازی از میان برود. به سبب رخ دادن همین فرایند، طی بیش از چند میلیون سال، است که سیاره ای هم جرم مشتری از نواحی بیرونی سامانه سیاره ای به مداری بسیار نزدیک به ستاره اش کوچ می کند. اگر مرحله تی - ثوری زود آغاز شود، غول گازی در نواحی بیرونی منظومه باقی می ماند. مرحله تی - ثوری اگر زیاد به تأخیر بیفتد سیاره به درون ستاره سقوط می کند.
wiki: مشتری داغ