مخالفان تفسیر اجتهادی

[ویکی فقه] اگر در تفسیر قرآن از روش های مختلف و عقل در استنباط معارف قرآنی استفاده شود به آن، تفسیر اجتهادی می گویند. برخی با این روش تفسیری به مخالفت برخوا سته اند.
برخی با گرایش به اخباری گری، تفسیر اجتهادی را منع کرده، بر این باورند که تفسیر قرآن برای هیچ کس حتی برای متخصصان در علم نحو، لغت، ادبیات، علوم عقلی، فقه ، اخبار و آثار جایز نیست و راه تفسیر قرآن تنها تکیه بر روایات پیامبر (صلی الله علیه وآله) و صحابه و تابعان است. شیخ طوسی از برخی امامیه نقل می کند که تفسیر قرآن جز با روایت پیامبر (صلی الله علیه وآله) و امامان معصوم (علیهم السلام) که سخن آنان مانند سخنان پیامبر حجت است جایز نیست.
ادله
این گروه افراطی ادله ای دارند؛ از جمله:
← منع تفسیر به رأی
(۸). البیان فی تفسیر القرآن، الخوئی (م. ۱۴۱۳ ق.)، انوارالهدی، ۱۴۰۱ ق.(۹). بصائرالدرجات، الصفار (م. ۲۹۰ ق.)، به کوشش کوچه باغی، تهران، اعلمی، ۱۴۰۴ ق.(۱۷). تفسیر العیاشی، العیاشی (م. ۳۲۰ ق.)، به کوشش رسولی محلاّتی، تهران، المکتبة العلمیة الاسلامیه.(۲۰). التفسیر والمفسرون، محمد حسین الذهبی، بیروت، دارالقلم، ۱۴۰۷ ق.(۲۵). جامع البیان، الطبری (م. ۳۱۰ ق.)، به کوشش صدقی جمیل، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ ق.(۲۶). الجامع لاحکام القرآن، القرطبی (م. ۶۷۱ ق.)، بیروت، دارالکتب العلمیة، ۱۴۱۷ ق.(۲۹). روش شناسی تفسیر قرآن، محمود رجبی، قم، پژوهشکده حوزه و دانشگاه، ۱۳۷۹ ش.(۳۹). الکافی، الکلینی (م. ۳۲۹ ق.)، به کوشش غفاری، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۳۷۵ ش.(۴۴). مجمع البیان، الطبرسی (م. ۵۴۸ ق.)، بیروت، دارالمعرفة، ۱۴۰۶ ق.(۴۵). المحاسن، ابن خالد البرقی (م. ۲۷۴ ق.)، به کوشش حسینی، تهران، دارالکتب الاسلامیة، ۱۳۲۶ ش.(۴۶). مدخل التفسیر، محمد فاضل لنکرانی، قم، مکتب الاعلام الاسلامی، ۱۴۱۳ ق.(۶۰). المیزان، الطباطبایی (م. ۱۴۰۲ ق.)، بیروت، اعلمی، ۱۳۹۳ ق.(۶۲). وسائل الشیعه، الحر العاملی (م. ۱۱۰۴ ق.) به کوشش ربانی شیرازی، بیروت، دار احیاءالتراث العربی، ۱۴۰۳ ق.