محیی الدین عبدالقادر گیلانی

[ویکی فقه] عبد القادر گیلانی، (۴۷۱- ۵۶۱ ق/ ۱۰۷۸- ۱۱۶۶ م)، عارف و شاعر ایرانی است. کنیه وی، ابو محمد و لقبش، محی الدین می باشد.
به شهادت اسناد معتبر تاریخی، نسبت ایشان بدون شک از جانب پدر به امام حسن علیه السّلام و از جانب مادر به امام رضا علیه السّلام می رسد.وی، در سنه ۴۷۱ ق، در گیلان، چشم به جهان گشود و تا هجده سالگی در آن سامان به سر برد و در سنه ۴۸۸ ق، به بغداد، مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آن جا اقامت گزید و در باب ازج بغداد به خاک سپرده شد.
تحصیل علوم
وی، در بغداد، ابتدا علوم ادبی را از محضر ابو زکریا تبریزی استفاده کرد و علم حدیث را از ابو بکر، محمد بن احمد و ابو القاسم، علی بن احمد بن بیان و ابو طالب بن یوسف فراگرفت، سپس از محضر علی بن ابی سعید مخرمی، فقه آموخت و فنون طریقت را در مصاحبت شیخ احمد (یا حماد) دباس فراگرفت.وی، در یادداشت برداری مطالب علمی کوشش فراوان کرد و ملازم سیاحت و ریاضت و تفکر و عزلت شد.وی، از خود آثار متعددی در سیر و سلوک به جای گذاشت. این کتاب ها در قالب مناجات و اذکار و مواعظ و شعر به رشته تحریر درآمده اند و بعضی از آنها عبارتند از:
آثار
۱. آداب السلوک و التوصل الی منازل الملوک؛۲. تحفة المتقین و سبیل العارفین؛۳. جلاء الخاطر فی الباطن و الظاهر؛۴. حزب الرجاء و الانتهاء؛۵. یواقیت الحکم؛۶. معراج لطیف المعانی؛۷. الفتح الربانی و الفیض الرحمانی؛۸. دیوان عبد القادر الجیلانی؛
تقریر موعظه ها
...