مجتبی لنکرانی

[ویکی فقه] آیت الله حاج شیخ مجتبى لنکرانى از مجتهدین و عالمى محقق و فاضلى مدقق و فقیهى متبحر است. ایشان گذشته از مقام علم و فضل عالمى پارسا و موصوف به تقوا و داراى ملکات فاضله اخلاقى و محامد آداب و محاسن اخلاق و مبرا از تظاهرات و بسیار متواضع و خلیق بود. وى در سال ۱۳۲۰ ق متولد شده و پس از مدت کوتاهی بیماری در بیست و چهارم فروردین سال ۱۳۶۵ در اصفهان دار فانی را وداع نمود و به جوار قرب الهی پر کشید.
اگر چه اینک قامت استوار، سرافراز و پر شکوه حوزه هزار ساله نجف اشرف با جنایات و فشار جاهلان متعصب و بوجهلیان شب پرست خمیده تر و هجوم بر این پایگاه قداست و معرفت فزون تر شده است، ولی ستارگان درخشنده آن شهر دانش و دانایی هرگز در آسمان فضیلت غروب نخواهند کرد؛ همان مردان بزرگی که علم و عمل را با رنگ و بوی ولایت آمیختند و در جوار بارگاه امام امیرالمؤمنین (علیه السّلام) در راه هدایت و معرفت و دستگیری از ایتام آل محمد (صلی الله علیه و آله وسلّم) لحظه ای آرام نگرفتند.یکی از تربیت یافتگان مکتب علوی، عالم عامل، فقیه گرانقدر و استاد فرزانه آیت الله حاج شیخ مجتبی لنکرانی می باشد. آن بزرگوار، در سالیان متمادی تدریس و تبلیغ در سامرا، نجف و اصفهان همواره سرچشمه برکت و هدایت بود.پدر ایشان آیت الله آقا شیخ حسن بن شکور بن حاتم بن احمد لنکرانی نجفی، از دانشمندان محترم و صاحب نام حوزه نجف اشرف بود. وی در سال ۱۲۸۰ ه. ق. در قریه «الوادی» در منطقه لنکران قفقاز متولد شد ودر نهم جمادی الاول سال ۱۳۶۱ درگذشت. در اوان جوانی برای کسب علوم اسلامی، راهی نجف اشرف شد و در محضر اساتید و بزرگان به تحصیل پرداخت و به مقام بلند اجتهاد نایل شد.علامه آقا بزرگ تهرانی در خصوص وی آورده است: «او از صالحین، پرهیزکاران و نیکان بود و از جمعی از اساتید و مشایخ ما روایت می کرد؛ همچون: میرزا حسین خلیلی، سیدمحمدعلی شاه عبدالعظیمی و سیدحسن صدر و از او روایت می کند شیخ علی اردوبادی.»
تهرانی، آقابزرگ، نقباءالبشر، ج۱، ص۴۶۵.
حاج شیخ مجتبی لنکرانی، علاوه بر استفاده از محضر نورانی پدر گرامیش، در خدمت تنی چند از بزرگان حوزه نیز بوده است که مختصراً به معرفی آنان می پردازیم.۱- حاج میرزا ابوالهدی کلباسی: ایشان فرزند آیت الله ابوالمعالی محمد بن ابراهیم کلباسی اصفهانی و از شاگردان برجسته صاحب «عروه» و صاحب «کفایه» است. در فقه و اصول، صاحب نظر و در رجال، متبحر بوده است و در سال ۱۳۵۶ قمری درگذشت. از آثار اوست: «البدر التمام»، «الصراط المستقیم»، «الدرالثمین» و «حاشیه بر کفایه».
تهرانی، آقابزرگ، نقباءالبشر، ج۱، ص۸۱.
شهر سامرا و حرم ملکوتی عسکریین (علیهماالسّلام)، از دیر باز به علت سکونت اهل تسنن و کمی شیعیان، همواره محیطی غربت افزا و حزن آور برای دوستداران این دو امام همام داشت. از این رو میرزای بزرگ شیرازی (رحمة الله علیه)، در سال ۱۲۹۱ ه. ق با هجرت به این شهر و تاسیس حوزه بزرگ درسی، گرد مظلومیت و غبار غربت را از رخسار آن زدود؛ ولی بعد از درگذشت میرزا و انتقال مجدد پایگاه مرجعیت شیعه به نجف اشرف، باز هم شهر سامرا و حوزه آن از وجود و حضور دائم علما و فضلا خالی شد.پس از سال ها در زمان مرجعیت مرحوم آیت الله العظمی بروجردی (رحمة الله علیه) ایشان تصمیم به اعزام نماینده ای قوی به سامرا گرفتند تا ضمن تدریس و تبلیغ و اداره حوزه این شهر، پایگاه شیعه را تقویت کند. بدین منظور آیت الله حاج شیخ مجتبی لنکرانی را انتخاب کردند که ضمن برخورداری از وجاهت و موقعیت مطلوب بین علما و فضلای نجف اشرف، خود مدرسی زبردست و صاحب کرسی تعلیم و تربیت بودند. این مهم به وسیله آیت الله حاج شیخ نصرالله خلخالی، نماینده آیت الله العظمی بروجردی (رحمة الله علیه) در نجف اشرف، به حاج شیخ مجتبی ابلاغ شد و ایشان به این شهر هجرت کردند.بعد از درگذشت مرحوم آیت الله بروجردی (رحمة الله علیه)، آقا مجتبی لنکرانی از سوی مرحوم آیت الله سیداحمد خوانساری (رحمة الله علیه) و با حمایت و کمک ایشان چند سالی در سامرا ماند. (نقل از حجة الاسلام آقا شیخ عبدالله لنکرانی.) او در سامرا حوزه گرمی را تاسیس کرد و شاگردانی گرد آورد. حضور این شخصیت گرانقدر شور و نشاط تازه ای در شیعیان و طلاب این شهر ایجاد نمود.به دنبال هجرت شیخ مجتبی به سامرا، تعداد زیادی از شاگردان ایشان در نجف نیز برای استفاده از محضر استاد به این شهر هجرت کردند. در هر سال، در ماه مبارک رمضان، که طبق روال همیشگی، ایشان درس عقاید و کلام برقرار می کردند، مرحوم حاج شیخ نصرالله خلخالی، طلاب و فضلای حوزه نجف را تشویق می کرد که با استفاده از ایام تعطیلی دروس حوزه، به سامرا مسافرت کنند و از مباحث اعتقادی حاج شیخ مجتبی بهره برده و موجِب تقویت ایشان در آن شهر غریب شوند. توقف او در سامرا حدود نُه سال به طول انجامید و مجدداً به نجف اشرف بازگشتند.
هجرت به ایران
...