قوه خشم

[ویکی فقه] یکی از چیزهایی که انسان باید بر مسلط شود قوه خشم است که هنگام خشم عقل را از کار می اندازد که د ر قران هم به ان اشاره شده.والذین یجتنبون کبائر الاثم والفواحش واذا ما غضبوا هم یغفرون؛ و آنها کسانی هستند که از گناهان بزرگ و اعمال زشت اجتناب می ورزند و هنگامی که خشمگین می شوند عفو می کنند.
خشم ، معنای فارسی غضب ، است و غضب جوشش و غلیان خون قلب است برای انتقام؛ ولی این معنا دربارة خدا درست نیست و آیاتی که در آن از غضب خدا سخن به میان آمده مانند «ومن یحلل علیه غضبی فقد هوی»، مراد از آن، همان انتقام و بلا و عذاب است.
تفسیر آیه
در این آیه از کسانی تحسین شده که بر نفس خود تسلط دارند؛ از گناهان کبیره و فواحش دوری کرده، هنگام خشم، اختیار را از کف نمی دهند و اهل عفو هستند. خشم و عصبانیت، از بیماری های خطرناک اخلاقی است؛ آتش خشم آن قدر سوزان است که اطراف خود را نیز به آتش می کشد. این رذیله، عقل را از کار می اندازد و سبب ضرب و شتم، قتل و جنایت ، و فروپاشی خانواده ها و کینه توزی های حاد می گردد.در این آیه نمی فرماید عصبانی و خشمگین نمی شوند؛ زیرا غریزه غضب، جزء سرشت و طبیعت انسان هاست و امور طبیعی زایل نمی شوند. افزون بر آن، خشم اگر برای خدا باشد بسیار پسندیده است. همچنین صفت خشم در بسیاری از موارد برای انسان لازم است؛ چنان که خشم در برابر دشمن و در میدان جنگ، منشا شجاعت می شود. از این رو، در این آیه اصل غضب را نفی نکرده است، بلکه می فرماید: غضب باعث خروج از اعتدال و طغیان می شود؛ وقتی عصبانی می شوند خشونت به خرج نمی دهند، انتقام جویی نمی کنند.
خشم حضرت یونس
در آیه شریفة «وذا النون اذ ذهب مغاضبا فظن ان لن نقدر علیه» که درباره حضرت یونس است، صفت غضب و عصبانیت او نکوهش شده است؛ او که با خشم، قوم خود را ترک کرد، بهتر این بود که چنین نکند و از هدایت آنان ناامید نشود؛ اگر عصبانی نمی شد شاید چنین نمی کرد و در کار خود تجدیدنظر می نمود.
آثار خشم
...