قضیه شرطیه مطلقه

[ویکی فقه] قضیه شرطیه مطلقه، به معنای قضیه شرطیه فاقد "جهت" است.
اگر قضیه، دارای "جهت" باشد به آن، "قضیه موجّهه" گفته می شود، و اگر فاقد جهت باشد آن را "قضیه مطلقه" گویند. قضیه مطلقه به اعتبار شرطی یا حملی بودن، به "قضیه شرطیه مطلقه" و "قضیه حملیه مطلقه" تقسیم می شود.
توضیح اصطلاح
قضیه شرطیه مطلقه، قضیه شرطیه ای است که به ضروری یا ممکن یا ممتنع بودنِ اتصال یا انفصال تالی نسبت به مقدم، اشاره نشده باشد مانند: "اگر آفتاب طلوع کرده باشد روز موجود است". به عبارت دیگر، قضیه شرطیه مطلقه آن است که در آن، لفظی نباشد که دلالت کند بر این که قضیه، اتفاقیه است یا قسم دیگر، به گونه ای که نمی توان فهمید که از چه قسمی است. مانند آیه کریمه : «و اذا انزلت سورة ان آمنوا بالله و جاهدوا مع رسوله استاذنک اولوا الطول منهم؛ هرگاه سوره ای نازل می شود که به خدای ایمان آورده و همراه پیامبرش جهاد کنید گردن کشان از تو اجازه دوری از جهاد را می خواهند». در این مثال بیان نشده است که قضیه لزومیه است یا اتفاقیه و بنابراین، مطلقه است.
اقسام قضیه مطلقه
هر یک از شرطیه مطلقه متصله و منفصله، یا موجبه است و یا سالبه: ۱. قضیه متصله مطلقه موجبه، مثل: "اگر هلال ماه رمضان را رؤیت شد روزه واجب می شود". ۲. قضیه متصله مطلقه سالبه، مثل: "چنین نیست که اگر این شئ جماد است حیوان باشد". ۳. قضیه منفصله مطلقه موجبه، مثل: "این عدد یا زوج است یا فرد". ۴. قضیه منفصله مطلقه سالبه، مثل: "چنین نیست که انسان یا حیوان باشد یا سیاه".
مستندات مقاله
...