فرهنگ در پاکستان با فرهنگ های گستردهٔ شبه قارهٔ هند و آسیای میانه در هم تنیده است. شامل گروه های قومی متعددی چون: پنجابی، سارایکیس، کشمیری، سندی، مهاجران، مکرانی در جنوب؛ بلوچ، هزاره ها و پشتون ها در غرب؛ و مردم دارد، واخی، شیناکی، بالتیز و بوروشو در شمال می شود. فرهنگ این گروه های قومی پاکستان تحت تأثیر بسیاری از همسایگان این کشور، مانند سایر آسیای جنوبی، ایرانی، ترک و همچنین مردمان آسیای میانه و غرب آسیا بسیار تأثیر گرفته است.
در گروه های قومی در جنبه های فرهنگی مانند لباس، غذا و مذهب تفاوت هایی وجود دارد، به ویژه در مواردی که آداب و رسوم پیش از اسلام با آداب اسلامی متفاوت است. منشأ فرهنگی آنها همچنین تأثیرات دور و بومی، از جمله هند باستان و آسیای مرکزی را نشان می دهد. پاکستان اولین منطقه از شبه قاره هند بود که به طور کامل تحت تأثیر اسلام قرار گرفت و از این رو هویت اسلامی متمایزی از نظر تاریخی متفاوت با مناطق بیشتر در شرق ایجاد کرد.
ادبیات پاکستان از زمانی آغاز می شود که پاکستان استقلال خود را به عنوان یک کشور مستقل در سال ۱۹۴۷ به دست آورد. سنت رایج و مشترک ادبیات اردو و ادبیات انگلیسی هند بزرگ توسط دولت جدید به ارث رسیده است. در طی یک دوره زمانی، ادبیاتی منحصر به فرد برای پاکستان ظهور کرد که تقریباً در تمام زبانهای اصلی پاکستان از جمله اردو، انگلیسی، پنجابی، پشتو، سریایکی، بلوچ و زبان سندی نوشته شده است.
شعر یک هنر و حرفه ای بسیار مورد احترام در پاکستان است. شکل برجسته شعر در پاکستان تقریباً همیشه به زبان فارسی سرچشمه می گیرد، که بخشی از آن ناشی از وابستگی دیرینه و تحسین سنگین حاکمان منطقه است که در گذشته حاکی از جنبه های خاصی از فرهنگ خارجی فارسی بودند. اشتیاق به شعر در سطح منطقه ای نیز وجود دارد، تقریباً تمام زبان های استانی پاکستان این میراث ادبی را همچنان ادامه می دهند.
از زمان استقلال کشور در سال ۱۹۴۷ و ثبت زبان اردو به عنوان زبان ملی، شعرهایی نیز به همین زبان سروده شده است. زبان اردو از شعر غنی برخوردار است و شامل شاعران مشهور ی چون اقبال لاهوری ( شاعر ملی ) ، میر تقی میر، غالب دهلوی، فیض احمد فیض، احمد فراز، حبیب جلیب، جزیب قریشی و احمد نادم قاسمی است. جدا از شعر اردو، شعر در پاکستان آمیزه ای از زبان های دیگر منطقه نیز دارد. اشعار بلوچی، سندی، پنجابی، سریایی و پشتو همگی در شعر پاکستان گنجانیده و تأثیر گذاشته اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر گروه های قومی در جنبه های فرهنگی مانند لباس، غذا و مذهب تفاوت هایی وجود دارد، به ویژه در مواردی که آداب و رسوم پیش از اسلام با آداب اسلامی متفاوت است. منشأ فرهنگی آنها همچنین تأثیرات دور و بومی، از جمله هند باستان و آسیای مرکزی را نشان می دهد. پاکستان اولین منطقه از شبه قاره هند بود که به طور کامل تحت تأثیر اسلام قرار گرفت و از این رو هویت اسلامی متمایزی از نظر تاریخی متفاوت با مناطق بیشتر در شرق ایجاد کرد.
ادبیات پاکستان از زمانی آغاز می شود که پاکستان استقلال خود را به عنوان یک کشور مستقل در سال ۱۹۴۷ به دست آورد. سنت رایج و مشترک ادبیات اردو و ادبیات انگلیسی هند بزرگ توسط دولت جدید به ارث رسیده است. در طی یک دوره زمانی، ادبیاتی منحصر به فرد برای پاکستان ظهور کرد که تقریباً در تمام زبانهای اصلی پاکستان از جمله اردو، انگلیسی، پنجابی، پشتو، سریایکی، بلوچ و زبان سندی نوشته شده است.
شعر یک هنر و حرفه ای بسیار مورد احترام در پاکستان است. شکل برجسته شعر در پاکستان تقریباً همیشه به زبان فارسی سرچشمه می گیرد، که بخشی از آن ناشی از وابستگی دیرینه و تحسین سنگین حاکمان منطقه است که در گذشته حاکی از جنبه های خاصی از فرهنگ خارجی فارسی بودند. اشتیاق به شعر در سطح منطقه ای نیز وجود دارد، تقریباً تمام زبان های استانی پاکستان این میراث ادبی را همچنان ادامه می دهند.
از زمان استقلال کشور در سال ۱۹۴۷ و ثبت زبان اردو به عنوان زبان ملی، شعرهایی نیز به همین زبان سروده شده است. زبان اردو از شعر غنی برخوردار است و شامل شاعران مشهور ی چون اقبال لاهوری ( شاعر ملی ) ، میر تقی میر، غالب دهلوی، فیض احمد فیض، احمد فراز، حبیب جلیب، جزیب قریشی و احمد نادم قاسمی است. جدا از شعر اردو، شعر در پاکستان آمیزه ای از زبان های دیگر منطقه نیز دارد. اشعار بلوچی، سندی، پنجابی، سریایی و پشتو همگی در شعر پاکستان گنجانیده و تأثیر گذاشته اند.
wiki: فرهنگ در پاکستان