فرهنگ در اروگوئه

فرهنگ اروگوئه در ذات خود ناهمگون است؛ زیرا اروگوئه از جملهٔ کشورهایی است که مردمانش دارای ریشه های چندفرهنگی اند. اروگوئه دارای میراثی ارزشمند از سنّت های هنری و ادبی، به ویژه به نسبت اندازهٔ کوچک خود است. حضور فاتحان متناوب اسپانیایی و پرتغالی، و مهاجران ناهمگون – ایتالیایی، آلمانی، سوئیسی، روس، یهودی، ارمنی و غیره – منجر به پدید آمدن سنّت هایی شده که این جمعیت متنوع را با مردم بومی یا ساکنان «چاروآ» ( Charrúa ) یکپارچه ساخته است. در اروگوئه خرابه ها و قلعه هایی با قدمت چندین قرن وجود دارد که متعلق به دوران استعمار بوده اند. شهرهای اروگوئه میراث معماری ارزشمندی را دربردارند، و شماری از نویسندگان و هنرمندان و موسیقی دانان را در خود پرورش داده اند. «کارناوال» و «کاندومبه» مهم ترین نمونه های تأثیر فرهنگ آفریقایی از طریق بردگان، در کنار تأثیر باورهای دینی اومباندایی هستند. سنّت های گوآرانی در نوشیدنی ملی «ماته» مشاهده می شود. موسیقی محلی و محبوب اروگوئه نه تنها در ریشه های گائوچویی، بلکه در تانگو نیز با آرژانتین اشتراک دارد.
نقاشان مشهور اروگوئه ای شامل واقع گرایانی مانند خوآن مانوئل بلانس، ساخت گرایانی مانند خوآکین بلانس گارسیا، بومی گرایانی مانند کارلوس ماریا هررا، پساامپرسیونیست هایی مانند پدرو فیگاری و فلیپه سئاده، انتزاعی کارانی مانند کارلوس پائس ویلارو، و بسیاری دیگر است.
مجسمه سازان مشهور اروگوئه ای شامل واقع گرایانی مانند پابلو آچوگاری، خوسه بلونی، و خوسه لوئیس سوریا د سن مارتین و همچنین مجسمه سازان معاصر مانند خوآن خوسه کالاندریا، آغیدا دیکانکرو، هوگو نانتس، کلودیو سیلویرا سیلوا، ماری وی اوغولینو، و کارلوس پائس ویلارو ( خالق اثر مشهور کاساپوئبلو که به عنوان «اثر حجمی قابل زندگی»، شهرتی جهانی دارد ) است.
اروگوئه ای ها از موسیقی هایی مانند تانگو و فولکلور و والس، و همچنین قالب های محلی مانند کاندومبه و میلونگا و مورگا لذت می برند. تانگو و کاندومبه از سوی یونسکو به عنوان میراث فرهنگی ناملموس بشر شناخته و ثبت شده اند. کارناوال سالانهٔ اروگوئه رویدادی بزرگ با بسیاری ویژگی های منحصر به فرد است که آن را از کارناوال های کشورهای همسایه متمایز می سازد. سبک های موسیقی راک و جاز و پاپ و دیگر سبک های بین المللی از محبوبیت زیادی در اروگوئه برخوردارند.
یکی از معروف ترین آثار ادبیات اروگوئه آریل، نوشتهٔ خوسه انریکه رودو ( ۱۸۷۱–۱۹۱۷ ) است. این کتاب که در سال ۱۹۰۰ منتشر شده است، نیاز به حفظ ارزش های معنوی در بحبوحهٔ پیشرفت های مادی و فنی را مورد توجه قرار می دهد. فلورنسیو سانچز ( ۱۸۷۵–۱۹۱۰ ) نمایش نامه هایی در خصوص مسائل اجتماعی نوشت که امروزه همچنان اجرا می شوند. خوآن سوریا د سن مارتین ( ۱۸۵۵–۱۹۳۱ ) اشعاری بر اساس تاریخ اروگوئه سروده، که مهم ترین شان تاباره است. خوآنا د ایباربورو ( ۱۸۹۵–۱۹۷۹ ) و دلمیرا آگوستینی ( ۱۸۶۶–۱۹۱۴ ) نیز شاعران مهمی هستند. از جمله نویسندگان مدرن اروگوئه ای هم می توان خوآن کارلوس اونتی ( صاحب اثر «سرزمین هیچ کس و کارخانهٔ کشتی سازی» ) ، ماریو بندتی ( رمان نویس ) ، ادواردو گالئانو ( منتقد اجتماعی ) ، و ماریو خسوس مورائس را نام برد.