[ویکی فقه] در پیدایش مذاهب مختلف، عوامل گوناگونی دخیل بودند؛ از جمله: مثل بی توجهی عده ای نسبت به وصایا و فرمایشات رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم) نسبت به جانشینی حضرت علی (علیه السلام)، راه یابی پیروان سایر ادیان به میان مسلمانان و اختلاط فرهنگی با آنان، فاصله گرفتن از تعالیم اصیل اسلامی و معارف اهل بیت (علیهم السلام)، منع نوشتن حدیث نبوی تا یک قرن، دامن زدن خلفای اموی به جعل حدیث در مدح برخی صحابه، دامن زدن خلفای اموی و عباسی به اختلافات مذاهب و مسلمانان با یک دیگر تا از آب گِل آلود ماهی گرفته و به حکومت خود ادامه دهند، جهالت مردم و متأثر شدن آن ها از تبلیغات.
فرق جمع فرقه و به معنای گروه ها و دسته هایی است که پس از رحلت پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) در ربیع الاول سال دهم هجرت بر اثر بروز اختلاف میان مسلمانان بر سر امامت و جانشینی پیامبر (علیه السلام)، آنان را به دو گروه بزرگ شیعه و سنی تقسیم کرد.
شیعه
شیعه در لغت به معنای یاران و پیروان و در عرف فقها و متکلمان خلف و سلف بر پیروان علی (علیه السلام) و فرزندانش اطلاق می شود و همه فرقه های شیعه معتقدند که امامت از مصالح عامه ای نیست که به نظر امت واگذار شود؛ بلکه امامت رکن دین و پایه اسلام است که پیامبر نه از آن غافل شده و نه آن را به امت تفویض نموده؛ بلکه براساس نصوص به شخص علی (علیه السلام) و فرزندان پس از ایشان انتقال می یابد. فرقه های اصلی شیعه را از بدو پیدایش تا فروپاشی امویان می توان به چهار گروه اصلی کیسانیه، زیدیه، امامیه و غالیان تقسیم کرد.
کیسانیه
برخی شیعیان درباره امامت پس از علی (علیه السلام) و دو سبط او (حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام)) اختلاف کردند و بر آن شدند که پس از سبطین امامت به برادر ایشان محمد بن حنفیه و پس از وی به پسرانش می رسد و این گروه را که منسوب به کیسان، وابسته محمد بن حنفیه هستند، کیسانیه می گویند.
← ریشه کیسانیه
...
فرق جمع فرقه و به معنای گروه ها و دسته هایی است که پس از رحلت پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم) در ربیع الاول سال دهم هجرت بر اثر بروز اختلاف میان مسلمانان بر سر امامت و جانشینی پیامبر (علیه السلام)، آنان را به دو گروه بزرگ شیعه و سنی تقسیم کرد.
شیعه
شیعه در لغت به معنای یاران و پیروان و در عرف فقها و متکلمان خلف و سلف بر پیروان علی (علیه السلام) و فرزندانش اطلاق می شود و همه فرقه های شیعه معتقدند که امامت از مصالح عامه ای نیست که به نظر امت واگذار شود؛ بلکه امامت رکن دین و پایه اسلام است که پیامبر نه از آن غافل شده و نه آن را به امت تفویض نموده؛ بلکه براساس نصوص به شخص علی (علیه السلام) و فرزندان پس از ایشان انتقال می یابد. فرقه های اصلی شیعه را از بدو پیدایش تا فروپاشی امویان می توان به چهار گروه اصلی کیسانیه، زیدیه، امامیه و غالیان تقسیم کرد.
کیسانیه
برخی شیعیان درباره امامت پس از علی (علیه السلام) و دو سبط او (حسن (علیه السلام) و حسین (علیه السلام)) اختلاف کردند و بر آن شدند که پس از سبطین امامت به برادر ایشان محمد بن حنفیه و پس از وی به پسرانش می رسد و این گروه را که منسوب به کیسان، وابسته محمد بن حنفیه هستند، کیسانیه می گویند.
← ریشه کیسانیه
...
wikifeqh: فرق_اسلامی_دوره_بنی_امیه