فخرالدین احمد بن حسن جاربردی

[ویکی فقه] جارَبَرْدی، فخرالدین احمد بن حسن (د رمضان ۷۴۶/ ژانویۀ ۱۳۴۶)، ادیب، شارح و عالم نحوی.
دانسته نیست وی از چه زمانی به تبریز مهاجرت کرد؛ اما آوازۀ تبریز (ه م) در دوران پرشکوه وزارت خواجه رشیدالدین و حضور مفسر بزرگ زمان بیضاوی (ه م) سبب شد به تبریز و به محضر درس او بشتابد. از عمر بن نجم الدین و نظام الدین طوسی به عنوان استادان او نام برده اند. جاربردی در تبریز جای گاهی ویژه داشت، چنان که گاه او را در مجلس شیخ صفی الدین اردبیلی، در جامع عمارت رشیدی، و در کنار سلاطین و وزیران و ارباب علم و دانش، و گاه در مجلسی در کنار امیر شیخ حسن چوپانی و مورد مشاورۀ وی می یابیم.
فعالیت علمی
در تبریز به فراگیری علوم پرداخت و در معقولات و منقولات سرآمد شد و پس از آموختن فقه شافعی، فقیه و مُفتی شافعی مذهبان گردید.در تبریز شهرت فراوان یافت و به فخرالدین و ابوالمکارم ملقب گردید. او همواره به تحصیل و تدریس و تألیف اشتغال داشت و از محضر استادانی چون نظام الدین طوسی و شیخ عمر نجم الدین و به ویژه قاضی بیضاوی، بهره برد.وی در تربیت طلاب نیز کوتاهی نمی کرد و متصدی امور آنان بود.محمدبن عبدالرحیم عُمری میلانی، قاضی عضدالدین ایجی ( متکلم و فقیه شافعی قرن هشتم) و نورالدین اردبیلی از شاگردان او بودند. جاربردی با ایجی، معارضات و مناظرات علمی فراوانی به صورت مکاتبه داشت و پس از درگذشت جاربردی، افراد دیگری، از جمله فرزندش ابراهیم، آن معارضات را ادامه دادند. جاربردی عالمی باوقار، خیّر و بسیار دیندار بود و در تصوف و عرفان هم مقام شامخی داشت.
شاگردان
...