غول گازی

غول های گازی ( یا سیارات مشتری سان[ ۱] ) سیاره های بزرگ و گازی هستند که عمدتاً از سنگ یا مواد جامد دیگر تشکیل نشده اند بلکه ساختار اصلی آن ها عمدتاً هیدروژن و هلیوم است[ ۲] با عناصر سنگین تری که بین ۳ تا ۱۳ درصد از جرم آنها را تشکیل می دهند. [ ۳] گمان می رود که آنها از یک لایه بیرونی هیدروژن مولکولی فشرده تشکیل شده اند که لایه ای از هیدروژن فلزی مایع را احاطه کرده و احتمالاً یک هسته سنگی مذاب درون آن وجود دارد. بیرونی ترین بخش اتمسفر هیدروژنی آنها حاوی لایه های زیادی از ابرهای مرئی است که عمدتاً از آب و آمونیاک تشکیل شده اند. لایهٔ هیدروژن فلزی که در قسمت میانی داخلی قرار دارد، بخش عمده ای از هر غول گازی را تشکیل می دهد و به آن «فلزی» می گویند زیرا فشار بسیار زیاد اتمسفر هیدروژن را به یک رسانای الکتریکی تبدیل می کند. تصور می شود که هسته های غول های گازی از عناصر سنگین تری در چنین دماهای بالای ( ۲۰۰۰۰ کلوین ) و فشارهایی تشکیل شده اند که ویژگی های آنها هنوز به طور کامل شناخته نشده است. [ ۳]
از آنجا که هیدروژن و هلیوم دو عنصر اساسی تشکیل ستاره هستند غول های گازی گاهی ستاره های ناموفق ( یا شکست خورده ) هم نامیده می شوند. دو غول گازی در سامانهٔ خورشیدی وجود دارد: مشتری ( هرمز ) ، زحل ( کیوان ) . در دههٔ ۱۹۹۰ با توجه به دانسته های تازه نتیجه گیری شده که سیاره های اورانوس و نپتون در واقع طبقهٔ متمایز دیگری از «سیاره های غول پیکر» هستند، که عمدتاً از مواد فرار سنگین تری تشکیل شده اند ( که «سیاره یخی» هستند ) . به همین دلیل، اورانوس و نپتون اکنون در دستهٔ جداگانهٔ غول های یخی طبقه بندی می شوند. [ ۴] علاوه بر این، غول های گازی سیاره های فراخورشیدی بسیاری تاکنون شناخته شده اند که اطراف ستاره های منظومهٔ خود در حال گردش اند.

غول گازی (gas giant)
در اخترشناسی، هریک از چهار سیارۀ بیرونی بزرگ منظومۀ خورشیدی: مشتری، زحل، اورانوس، و نپتون. این سیاره ها عمدتاً از گاز تشکیل شده اند و سطح جامد ندارند.