غارت لباس و سلاح امام حسین

[ویکی فقه] سپاه عمر بن سعد پس از به شهادت رساندن امام حسین (علیه السّلام)، به غارت سلاح و لباس وی پرداختند.
سپاه عمر سعد پس از کشتن امام، به غارت سلاح و لباس وی پرداختند. یکی از شمشیرهای حضرت را مردی از بنی اشهل بن دارم، (اما ابن سعد و ابن جوزی، و ابن طاووس نام او را «قلانسی نهشلی» نوشته اند. البته در متون یاد شده «فلافس» (به جای قلانس) ضبط شده است، که با توجه به آنکه چنین اسمی در عرب وجود ندارد، «قلانس» صحیح به نظر می رسد. اما ابن اعثم و خوارزمی می نویسند: مردی از بنی تمیم به نام اسود بن حنظله، شمشیر حضرت را برداشت.) و دیگری را جمیع بن خلف آودی به تاراج برد. شلوار امام را (که روی شلوار پاره پوشیده بود) بحر بن کعب تمیمی به غارت برد، (در کتاب الارشاد شیخ مفید و مقتل الحسین خوارزمی نام او «ابجر بن کعب» ثبت شده است. ابن اعثم نام او را «یحیی بن عمرو حرمی»، و خوارزمی در جای دیگر «بحیر بن عمرو جرمی»، ابن شهرآشوب «بحیر بن عمیر جرمی»، و سید بن طاووس «بحر بن کعب تیمی» نوشته اند. چنان که بارها گفته ایم، این گونه اختلاف در ضبط اسامی مشابه، در تاریخ، فراوان است.) که بعد از آن دستانش در تابستان مانند دو چوب خشک می شدند و در زمستان، از آنها چرک و خون می امد، تا آنکه به هلاکت رسید. قطیفه (حولهٔ مخملی) وی را (که از خز بود) قیس بن اشعث بن قیس کندی، از خیمه به یغما برد که از آن پس به او، «قیس قطیفه» می گفتند. کفش ها را اسود بن خالد آودی برد، و عمامه را جابر بن یزید ازدی برداشت، (اما شیخ مفید و به پیروی از او، سید بن طاووس، نام او را اخنس بن مرثد بن علقمه حضرمی (و بنابر قولی، جابر بن یزید اودی) نوشته اند. ) و آن را بر سر گذاشت و دچار بیماری جذام شد؛ و بنابر قولی، به محض اینکه آن را به سر بست، دیوانه شد. پیراهن حضرت را اسحاق بن حیوه حضرمی برداشت که از آن پس، به بیماری پیسی دچار شد و موهایش ریخت. (اما ابن اعثم نام او را، «جعفر بن وبر حضرمی»، خوارزمی، «جعوثه حضرمی»، ابن طاووس، «اسحاق بن حوبه حضرمی» و ابن شهرآشوب، «جعونة بن حویة» نوشته اند.) برنس (خبهٔ کلاه دار) و نیز زره او را مالک بن نسیر (نسر) کندی (البته ابن اعثم نام او را «مالک بن بشر کندی» نوشته است.) و زره کوتاه حضرت را عمر سعد ربود.
غارت انگشتر امام
طبق برخی گزارش ها، بجدل بن سلیم کعبی، انگشت امام (علیه السّلام) را قطع کرد و انگشترش را به غارت برد، (طبری امامی، به این موضوع اشاره کرده است. ) اما طبق روایتی که مرحوم صدوق نقل کرده است، محمد بن مسلم می گوید: از امام صادق (علیه السّلام) درباره انگشتر امام حسین (علیه السلام) سؤال کردم که به دست چه کسی افتاد؟ و عرض کردم: شنیده ام آن را مانند سایر اشیایی که غارت کردند، از انگشت آن حضرت در آوردند و به غارت بردند. حضرت فرمود: چنان نیست که می گویند حسین (علیه السّلام) به فرزندش علی بن الحسین (علیه السّلام) وصیت کرد و انگشترش را به دست او کرد و امر امامت را به او واگذار کرد؛ چنان که رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) با امیرالمؤمنین (علیه السّلام) چنین کرد و امیرالمؤمنین (علیه السّلام) که با حسن (علیه السّلام)، و حسن (علیه السّلام) با حسین (علیه السّلام)، پس آن انگشتر، از او به جدم و پس از او به پدرم رسید و این انگشتر پس از او به من رسیده و اکنون نزد من است و من آن را در هر جمعه به دست می کنم و با آن نماز می خوانم.... (محمد بن الحسن بن احمد بن الولید قال: حدثنا محمد بن یحیی العطار، عن محمد بن الحسین بن ابی الخطاب، عن ابن ابی نجران، عن المثنی، عن محمد بن مسلم، قال: سالت الصادق جعفر بن محمد (علیه السّلام) عن خاتم الحسین بن علی (علیه السّلام) الی من صار؟ و ذکرت له انی سمعت انه اخذ من اصبعه فیما اخذ قال: لیس کما قالوا، ان الحسین (علیه السّلام) اوصی الی ابنه علی بن الحسین (علیه السّلام) و جعل خاتمه فی اصبعه وفوض الیه امره کما فعله رسول الله (علیه السّلام) بامیرالمؤمنین (علیه السّلام) و فعله امیرالمؤمنین بالحسن (علیه السّلام) و فعله الحسن بالحسین (علیه السّلام) ثم صار ذلک الخاتم الی ابی (علیه السّلام) بعد ابیه و منه صار الیّ، فهو عندی و انی لالبسه کل جمعة و اصلی فیه. مرحوم آیت الله ابوالحسن شعرانی بر این باور است که انگشتر غارت شده که در مقتل ها یاد شده، غیر از انگشتری است که از امام صادق (علیه السّلام) درباره آن سؤال شد، و امام غارت شدن آن را نفی کرد. )