عیسی

عیسی (شخصیت تاریخی). شخصیت تاریخی عیسی بازسازی زندگی و تعالیم عیسی ناصری با استفاده از روش تاریخی انتقادی است ( در مقایسه با عیسی در نگاه مسیح شناسانه دین مسیحیت ) . تلاش برای بازسازی زندگی عیسی در نظر گرفتن زمینه تاریخی و فرهنگی که او در آن زیست را نیز می طلبد.
تقریباً همه محققان مشهور تاریخ باستان معتقد هستند عیسی به لحاظ تاریخی وجود داشته است. بازسازی شخصیت تاریخی عیسی بر رساله های پولس و انجیل ها استوار است، در حالی که چند منبع خارج از کتاب مقدس نیز به موجودیت تاریخی این فرد گواهی می دهند. از قرن ۱۸، محققان سه شیوه جداگانه برای شناخت شخصیت تاریخی عیسی پیش گرفتند که هر کدام مشخصه های خودش را دارد و بر اساس تحقیقات متفاوتی شکل گرفته است.
پژوهشگران دربارهٔ باورها و تعالیم عیسی و نیز دربارهٔ صحت تاریخی انجیل ها اختلاف نظر دارند. دو اتفاق مشخص از زندگی عیسی مورد توافق تقریباً همگانی قرار دارد: غسل تعمید عیسی توسط یحیی و تصلیب او به دستور پونتیوس پیلاطس. به طور معمول عیسی شناسان متفق القولند که او یک یهودی اهل جلیل بود و در زمانی زیست که میان یهودیان انتظارات آخرالزمانی وجود داشت. برخی محققان تأکید دارند عیسی برای خود مأموریتی آخرالزمانی قائل بود، اما گروهی دیگر می گویند پادشاهی خدای او مفهومی اخلاقی بوده است.

عیسی (فیلم ۱۹۹۹). عیسی ( انگلیسی: Jesus ) یک فیلم به کارگردانی راجر یانگ است که در سال ۲۰۰۰ منتشر شد. از بازیگران آن می توان به جرمی سیستو، دبرا مسینگ، ژاکلین بیسه، آرمین مولر - اشتال، و گری الدمن اشاره کرد.

عیسی (ع) (ح ۶پ م ـ۳۰م)(Jesus)
پیامبر عبرانی که براساس تعالیمش مسیحیت به وجود آمد.مسلمانانعیسی را پیامبر خدا، ولی مسیحیان او را پسر خدا می دانند. وانگهی مسیحیان معتقدند که پیش گویی های انبیای یهود در مورد ظهور مسیح در وجود او به حقیقت پیوسته است. عیسی از طرفیوسف با سبط یهودا و آل داود نسبت می یافت و این سلسلة النسب در مورد مسیحا در کتب یهود پیشگویی شده بود.وقایع زندگی و تعالیم عیسی. از زندگی عیسای ناصری پیش از آغاز رسالتش در حدود ۳۰سالگی چندان اطلاعی در دست نیست. تقریباً همۀ آنچه می دانیم همان است که در چهار انجیل عهد جدید آمده است. احتمالاً هر چهار انجیل دست کم ۳۰ سال بعد از مرگ عیسی تألیف شده اند و پیش از آن، اخبار دهان به دهان و یا به وسیلۀ مکاتیبی که باقی نمانده اند منتقل شده است. تخمین ها دربارۀ تاریخ ولادت عیسی از ۹ تا ۴پ م را دربرمی گیرد و محققانی بسیار سال ۶پ م را محتمل ترین تاریخ می دانند. به استناد انجیل ها، عیسی اندکی پیش از مرگ هرود کبیر (حدود ۴پ م) به دنیا آمد. پدر قانونی اش یوسف نجار بود و محتمل است که عیسی همین پیشه را آموخته باشد. کمابیش ۳۰ساله بود که یوحنّای معمّدان، که خود را بشارت دهندۀ ظهور مسیح می دانست او را غسل تعمید داد و در همین زمان از عطیۀ روح قدسی یا روح القدس برخوردار شد. کنج عزلت گزید تا دربارۀ طریق اجرای رسالتش بیندیشد و در این میان شیطان او را در بوتۀ آزمایش گذاشت (وسوسه های عیسی). سپس دوازده مرد را به شاگردی پذیرفت (حواریان) تا تعالیمش را نشر دهند. برخی محققان انتخاب عدد دوازده را نشانۀ دوازده سبط بنی اسرائیل و آغاز جامعۀ مسیحایی (خدایی) به سرکردگی عیسی به منزلۀ منجی پنداشته اند. عیسی رسالتش را با موعظه و شفای بیماران در اطراف ناحیۀ جلیل آغاز کرد. در دوران حیاتش محبوب همۀ قلوب نبود. با محرومان و مطرودان خوش رفتاری داشت، ولی زبان به نکوهش روحانیان زمان خود ازجمله کاتبان و فریسیان گشود که انجیل ها درباره شان می گویند به قداست خود فخر می کنند و نیازمندان را نادیده می گیرند. عیسی سخن از نزدیکی «ملکوت الهی» گفت. مثل های او از نیاز به آمادگی پیروانش برای فرارسیدن آن حکایت داشت. دورۀ رسالت او با دستگیری، محاکمه و اعدامش در ایام عید فطیر در بیت المقدس (اورشلیم) پایان یافت. انجیل ها می گویند که او در آخرین وعدۀ غذایش، مشهور به شام آخر، با تشبیه نان و شراب به بدن و خون خود معنای نمادین تازه ای بدان ها بخشید. طبق قانون روم، رهبران یهودی که نخستین بار عیسی را محاکمه کردند، اجازۀ محکوم کردن او به مرگ را نداشتند و باید پونتیوس پیلاتوس، والی رومی، را مجاب می کردند که عیسی خطری برای اقتدار روم است. از این رو او را واداشتند که عیسی را به جرم این که ادعا می کند مسیح و پادشاه دینی و سیاسی است، خیانتکار به روم و مقصر بشناسد. پونتیوس نیز این حکم را تنفیذ کرد. انجیل ها می گویند که عیسی سه روز پس از مصلوب شدن زنده شد (رستاخیز عیسی) و تا ۴۰ روز بر حواریانش ظاهر می شد، تا سرانجام به آسمان عروج کرد. اعتقاد به این که عیسی هم انسان بود و هم خدا، عقیده ای که به تجسّد معروف است (به معنی داشتن بدنی از گوشت، پوست و استخوان)، هستۀ مرکزی دین مسیح را تشکیل می دهد. مسیحیان معتقدند که خدا در وجود عیسی به قالب انسانی درآمد. نکتۀ مهم دیگر در آن، این اعتقاد است که عیسی هم خدای کامل و هم انسان کامل بود و نه نیمی این و نیمی آن؛ دیگر این که عیسی در این ویژگی منحصربه فرد بود. مسیحیان اعتقاد دارند که خدا با تجسّد در قالب عیسی و با گذران زندگی در میان انسان ها حقایق مهمی را آشکار کرد و محبت و دغدغۀ انسانی را به نمایش گذاشت و راه تقرب به خدا را به آدمیان نشان داد. به اعتقاد مسیحیان، عیسی از مشیت خداوند پیروی کرده است. او «بی گناه» بود و زندگی انسانی کامل را سپری کرد و از این رو الگویی برای مسیحیان است. نویسندگان عهد جدید تأکید می کنند که عیسی می دانست که رسالتی بر دوش دارد و اعمالش در جهت تحقق ارادۀ خداوند است. عیسی از پیروانش خواست که دیگران را همچون خود دوست بدارند و خدا را عبادت کنند و دوست بدارند. با قلب پاک، با شفقت به دیگران و بدون غرور و تشویش زندگی کنند؛ اما تعالیم او را تفسیرهای مختلف افراد و نهادهای مسیحی پیچیده کردند. آرای او دربارۀ نقش مسیحا، نجات دهنده ای که همه انتظارش را می کشیدند، متفاوت بود. بسیاری از یهودیان انتظار شاهی جنگاور را می کشیدند که آنان را از دست دشمنانشان نجات می داد؛ ولی عیسی نقش «بندۀ دردمند» را برگزید که اشعیای نبی از آن سخن گفته بود (اشعیا ۵۰:۵ـ۶ و ۵۳:۱۰). به گفتۀ اشعیا، نقش آن بنده این بود که برای دیگران رنج کشد و بمیرد. به اعتقاد مسیحیان چون عیسی بی گناه بود می توانست مردمان را از گناهانشان، از مرگ و از مکافات گناهانشان برهاند. به سخن دیگر او می توانست رستگاری عطا کند. صلیب شاید مهم ترین نماد دین مسیح باشد. عیسی با مصلوب شدن درد و مرگ را خرید و خود را فدای بشر کرد و بدین سان خدا و انسان را باهم آشتی داد. رستاخیز یا قیام پس از مرگ عیسی بدین گونه تعبیر می شود که عیسی بر عواقب گناه فایق آمد و نشان داد که مرگ پایان راه نیست. حال پیروانش می توانستند به آخرت و زندگی جاودانی در بهشت امید بندند.
عیسی (ع) در قرآن. او چهارمین پیامبر اولوا العزم، دارای کتاب و شریعت، ملقب به «روح الله»، است. امت یا پیروان او «عیسوی»، یا با نسبت به لقب او (مسیح) «مسیحی»، و یا نسبت به زادگاهش ناصره، «نصاری» خوانده می شوند. نام عیسی از نام عبری یوشع (نجات دهنده) گرفته شده است. به پیامبری او در قرآن صریحاً اشاره شده و معجزات زیادی از او نقل شده است (آل عمران، ۴۹؛ نساء، ۱۷۱). تولد او از مریم عذرا و با نفخۀ الهی یکی از معجزات الهی است. قرآن اعتقاد مسیحیان دربارۀ پسر خدابودن عیسی (ع) را به کلی نفی و به شدت از آن نهی کرده است. در قرآن بیش از ۲۵ بار به نام او اشاره شده است: حمل او (مریم، ۲۳)، تعمید یافتن او به دست یحیی (آل عمران، ۳۹)، سخن گفتن در گهواره (آل عمران، ۴۶)، گفت وگوی او با خدا (مائده، ۱۱۶)، پسر خدا نامیده شدن او (بقره، ۱۱۶؛ مائده، ۱۱۵)، پیامبری او (نساء، ۱۷۱)، شفاء بخشیدن او به بیماران به اذن الهی و کلمه الله بودن او (آل عمران، ۴۹؛ نساء، ۱۷۱). به اعتقاد مسلمانان، عیسی (ع) زنده است و روزی در کنار مهدی موعود (ع) برای گسترش حق و عدل در سراسر گیتی ظهور خواهد کرد.