عمر بن حسین خرقی

[ویکی فقه] خِرَقی، عمربن حسین، خِرَقی، عمربن حسین، فقیه حنبلی قرن سوم وچهارم و مؤلف اثر فقهی مشهور المختصر است.
کنیه وی ابوالقاسم و به بغدادی نیز معروف است. از سال و محل تولد او اطلاعی در دست نیست. سیره نویسان واژه خِرَقی را منسوب به خِرَق (جمع خرقه) دانسته اند؛ منتسب به جماعتی که به خرید و فروش پارچه می پرداختند و گروهی از آنان نیز در بغداد و اصفهان ساکن بودند. پدر خرقی، ابوعلی حسین بن عبداللّه (متوفی ۲۹۹)، از بزرگان فقهای حنبلی است که از کسانی چون ابوبکر مَرُّوذِی (متوفی ۲۷۵)، حفص بن عمر دُوری (متوفی ۲۴۶) و منذر بن ولید جارودی حدیث شنیده است و افرادی چون محمدبن عبداللّه شافعی (متوفی ۳۵۴) و محمدبن احمدبن صَوّاف (متوفی ۳۵۹) از او حدیث نقل کرده اند.
فعالیت علمی
ابوالقاسم خرقی مقدمات علوم دینی و دانش فقه را نزد پدرش و نیز نزد فقها و محدّثانی چون حرب بن اسماعیل حنظلی کرمانی و دو تن از فرزندان احمدبن حنبل، صالح و عبداللّه، فراگرفت. او علاوه بر پدرش از کسانی مانند ابوبکر نَجّاد و ابوالفضل بن عبدالسمیع هاشمی حدیث شنیده است. خرقی شاگردان بسیاری تربیت کرد، از جمله: عبیداللّه بن محمد ابن بَطَّه (عُکبَری، ابوالحسن عبدالعزیزبن حارث تمیمی، و ابوالحسین ابن سمعون/ شمعون. خرقی در اواخر عمر بغداد را ترک کرد. بیشتر شرح حال نگاران سبب این مهاجرت را رواج دشنام دادن به صحابه و سَلَف در آن شهر دانسته و توضیح بیشتری نداده اند در برخی منابع دیگر، سلطه آل بویه بر بغداد سبب بیرون رفتن خرقی از آن شهر و ورود به دمشق ــکه از قبل مکتب حنبلی در آن جا ریشه داشت ــ ذکر شده است. سزگین علت مهاجرت خرقی را تنگ شدن فضای اجتماعی برای حنبلیان بغداد به سبب انتقاد آنان از برخی صحابه دانسته است.
خصوصیات
برخی خرقی را به تعبد ، ورع و تقوا متصف کرده و ستوده اند.
وفات
...