علی بن عبدالله اردبیلی تبریزی

[ویکی فقه] تبریزی، علی بن عبداللّه، عالم شافعی در قرن هفتم و هشتم است.
منابع سال ولادت وی را مختلف ذکر کرده اند که از همه مشهورتر ۶۷۷ است.محل ولادت او اردبیل بوده، اما مقیم تبریز شده؛ ازین رو اردبیلی و اردبیلی تبریزی نیز خوانده شده است.کنیه او ابوالحسن و لقبش تاج الدین است. تبریزی شافعی مذهب بود.
فعالیت علمی
وی به فراگیری علوم گوناگون پرداخت و از استادان فراوانی بهره برد؛ نحو را از رکن الدین اَسترآبادی، علم بیان را از نظام طوسی ، منطق و حکمت را از برهان الدین عبداللّه، حساب و هندسه را از کمال الدین حسن شیرازی، علم اصول را از قطب الدین شیرازی ، فقه را از رکن الدین استرآبادی و سراج الدین اردبیلی و خلاف ( فقه تطبیقی ) را از علاءالدین نعمان خوارزمی فرا گرفت. وی بیضاوی را نیز درک کرد، اما چیزی از او فرا نگرفت. تبریزی را جامع علوم مختلف، سرآمد عالمان عصر خویش و صاحب نظر در نحو ، طب ، حساب ، هندسه ، حدیث ، فقه ، اصول ، کلام ، تفسیر و حکمت دانسته اند. او در سی سالگی صاحب فتوا بوده و به قول خودش از یکی از مشایخی که محضر فخررازی را درک کرده بوده، اجازهنقل حدیث داشته است.همچنین تسلط وی بر کتاب الحاوی الصغیر قزوینی در فروع فقه شافعی یکی از خصوصیات مهم علمی اش به شمار می رود. شاگردان زیادی نیز پرورش داد، از جمله محب الدین بن ناظر جَیش، بهاءالدین بن نقیب و صدرالدین حلبی. تبریزی در ۷۱۶ به بغداد رفت و پس از آن برای انجام مناسک حج عازم مکه شد.در ۷۲۲ همراه کاروانِ حجاج مصر به قاهره رفت و در مدرسه حسامیه به تدریس پرداخت و تا آخر عمر در آن جا ماند.او در قاهره از کسانی چون وانی، خُتَنی و دبوسی حدیث شنید.
درگذشت
او در اواخر عمر شنوایی خود را از دست داد و در رمضان ۷۴۶ در قاهره درگذشت و در همان جا در مزاری که در بیرون بابِ برقیه و نزدیک خانقاه دواداریه برای خویش مهیا کرده بود، دفن شد.
خصوصیات
...