شنوایی

[ویکی فقه] قوه درک صدا، از حواس پنج گانه را شنوایی گویند. از آن در بابهای طهارت، قضاء، قصاص و دیات سخن گفته اند.
احکام شنوایی در باب طهارت
از اسباب بطلان وضو، خواب غالب بر حس بینایی و شنوایی است؛ به گونه ای که نبیند و نشنود.
شرط سلامت شنوایی قاضی در قضاوت
به قول برخی از شرایط قاضی، سلامت حس شنوایی او است.
عدم تفاوت گوش سالم و معیوب در باب قصاص
...

شنیدن یا شنوایی یکی از احساسات پنج گانه است. این توانایی برای درک صدا توسط ارگانی مانند گوش از طریق تشخیص ارتعاشات صورت می گیرد. عدم توانایی در شنیدن را ناشنوایی می گویند.
در انسان و سایر مهره داران، شنیدن توسط سیستم شنوایی انجام می شود. ارتعاشات توسط گوش تشخیص داده می شود و با رشته های عصبی به مغز منتقل می شود. مانند حس لامسه حس شنوایی نیز نیازمند حرکت ملکول ها در بیرون از ارگانیسم می باشد. [ ۱] تعریف آستانهٔ شنوایی: حداقل شدّت صوت قابل شنیدن برای یک فرکانس را شدّت صوت آستانهٔ شنوایی گویند. تعریف تراز نسبی احساس صوت: نسبت شدّت یک صوت به شدّت صوت آستانهٔ شنوایی را تراز یا شدّت نسبی احساس آن صوت گویند. نکته:برای سهولت در محاسبات، مقدار لگاریتمی آن را در نظر می گیرند.

شنوایی (hearing)
(یا: سامِعِه) توانایی دریافت و درک امواج صوتی منتقل شده از راه هوا. برای شنیدن یک صدا وجود سه عامل الزامی است: منبع، محیط انتقال دهنده، و عضو گیرندۀ صوت. در مهره داران، گوش عضو گیرنده امواج صوتی است. انسان توانایی شنیدن صداهایی با بسامد ۲۰ تا ۲۰هزار هرتز را دارد. گوش انسان از سه بخش خارجی، میانی، و داخلی تشکیل شده است. گوش خارجی، شامل لالۀ گوش و مجرای گوش، وظیفه دریافت امواج صوتی و انتقال آن ها به گوش میانی را برعهده دارد. امواج صوتی پس از عبور از مجرای گوش خارجی به پردۀ صماخ برخورد می کنند و باعث لرزش آن می شوند. این پرده مجرای گوش خارجی را از گوش میانی جدا می کند. در گوش میانی، سه استخوانچه وجود دارند که لرزش های پردۀ صماخ را به گوش داخلی منتقل می کنند. این استخوانچه ها چکشی، سندانی، و رکابی نام دارند و به صورت زنجیره ای از پردۀ صماخ تا دریچۀ بیضی گوش داخلی قرار گرفته اند. دستۀ استخوان چکشی روی پرده صماخ قراردارد و سر آن با استخوان سندانی مفصل می شود و آن نیز روی دریچۀ بیضی قرار دارد. این زنجیرۀ استخوانی و پردۀ صماخ علاوه بر انتقال امواج به بخش حلزونی گوش داخلی آن ها را تقویت هم می کنند. لرزش های منتقل شده به گوش داخلی باعث پیدایش امواجی در مایع درون بخش حلزونی گوش داخلی می شوند. این امواج باعث تحریک یاخته های حساس موجود در اندام کورتی بخش حلزونی گوش داخلی می شوند. یاخته های حساس پس از تحریک تکانه هایی عصبی تولید می کنند که عصب شنوایی آن ها را به مراکزی در مغز منتقل می کند. پس از تجزیه و تحلیل این پیام ها در مرکز شنوایی مغز، واقع در لوب گیجگاهی، فرد صداها را می شنود.