عروج مریم ( به انگلیسی: Assumption of Mary ) یا عروج مریم به عرش، عقیده ای در نزد کلیسای کاتولیک، ارتدوکس شرقی و بخشی از انگلیکان می باشد. بر اساس این باور جسم و روح مریم مادر مسیح، پس از پایان زندگیش در دنیا به سوی عرش منتقل می گردد.
این باور در سال ۱۹۵۰ با حکم پاپ پیوس دوازدهم به «اصل ایمانی» کاتولیک ها تبدیل شد. به اعتقاد مسیحیت شناسان این برای نخستین بار در تاریخ مسیحیت بود که یک پاپ با استفاده از جزم اندیشی عصمت پاپی چنین حکمی صادر کرد. ارتدکس های شرقی و مشرقی از جمله پیروانِ کلیسای حواری ارمنی معتقدند که مریم در آرامش معنوی جان سپرد و پس از سه روز جسمش به آسمان رفت و در آنجا به روح مریم پیوست. برخلاف کلیسای کاتولیک، کلیساهای مسیحیت شرقی این باور را به اصل ایمانی تبدیل نکرده اند. [ ۱]
کارل گوستاو یونگ، تبدیل این باور به اصل ایمانی را مهم ترین رویداد تاریخ مسیحیت پس از اصلاحات پروتستانی می داند و معتقد است که با این حکم، زن در مسیحیت مقامی الهی یافت. [ ۲]
شکل گیری این آموزه ریشه در جشنی دارد که در امپراتوری بیزانس آغاز شد. این جشن که در روز ۱۵ آگوست برگزار می شد، در قرن های آغازین مسیحیت، بزرگداشت باردار شدن مریم به عیسی بود. بنا به کتاب یوبیل، یکی از کتاب های آپوکریفایی یهودی، که در قرن دوم پیش از میلاد تألیف شد و به رغم شهرت و محبوبیتش، هرگز بخت آن را نداشت که در میان کتب قانونی کتاب مقدس جای بگیرد، در نیمۀ ماه ششم سارا به اسحاق باردار شد و در نیمۀ ماه سوم، همزمان با جشن پنجاهه، اسحاق متولد شد. مسیحیت اولیه اسحاق را الگوی عیسی می دانست. همان گونه که اسحاق با تولد معجزه آسایش، قوم اسرائیل را پدید آورد، عیسی نیز با تولد معجزه آسایش «اسرائیل جدید» یا جامعۀ مسیحیان را پدید آورد. همچنین قربانی ناتمام اسحاق به دست ابراهیم نیز با قربانی شدن عیسی بر صلیب مقایسه می شد. [ ۳] بر این اساس چندان شگفت نیست که مسیحیان نیز در قرون نخست میلادی، معتقد بودند که زمان انعقاد و تولد عیسی مقارن اسحاق بوده است: در نیمۀ ماه ششم، یا ۱۵ آگوست مریم به عیسی باردار شد و در نیمۀ ماه سوم یا ۱۵ می عیسی متولد شد. [ ۴]
در قرن های بعد با تغییر زمان تولد عیسی از ۱۵ می به ژانویه و سپس دسامبر، زمان انعقاد او نیز ناگزیر از ۱۵ آگوست به ۲۵ مارس تغییر یافت. اما جشن ۱۵ آگوست تا این زمان به قدری عمومیت یافته بود که کنار گذاشتن آن ممکن نبود. در نتیجه با حفظ مراسم و مناسک جشن، تنها محتوای آن تغییر یافت و به جای بزرگداشت بارداری مریم، به بزرگداشت «به خواب رفتن» ( Dormition ) مریم تبدیل شد. هنگامی که این جشن از بیزانس به اروپای غربی رسید، محتوای آن بار دیگر تغییر یافت. مسیحیان غرب اصطلاح «عروج» ( Assumption ) را جایگزین اصطلاح به خواب رفتن کردند تا تأکید بیشتری بر جلال بدن و روح مریم داشته باشد. بدین ترتیب گرچه در شمایل نگاری مسیحیت شرقی مضمون «خواب» مریم بسیار رایج است، اما عروج مریم کمتر به تصویر کشیده شده است. در مقابل، در اروپای غربی از قرن ۱۳ میلادی مضمون عروج مریم به طور گسترده در تزیینات کلیساها به کار می رفت و در طول دوره های رنسانس و باروک، به موضوع محبوبی برای مجسمه های محراب تبدیل شده بود. در این آثار هنری مریم را می بینیم که در حال دعا و با حمایت فرشتگان از مقبرۀ گشودۀ خود به آسمان می رود و حواریون با حیرت در اطرافش ایستاده اند. تا مدت ها در پذیرش روایت عروج مریم تردیدهایی وجود داشت، اما در پایان قرون وسطی، این باور در شرق و غرب مورد پذیرش عمومی قرار گرفته بود. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین باور در سال ۱۹۵۰ با حکم پاپ پیوس دوازدهم به «اصل ایمانی» کاتولیک ها تبدیل شد. به اعتقاد مسیحیت شناسان این برای نخستین بار در تاریخ مسیحیت بود که یک پاپ با استفاده از جزم اندیشی عصمت پاپی چنین حکمی صادر کرد. ارتدکس های شرقی و مشرقی از جمله پیروانِ کلیسای حواری ارمنی معتقدند که مریم در آرامش معنوی جان سپرد و پس از سه روز جسمش به آسمان رفت و در آنجا به روح مریم پیوست. برخلاف کلیسای کاتولیک، کلیساهای مسیحیت شرقی این باور را به اصل ایمانی تبدیل نکرده اند. [ ۱]
کارل گوستاو یونگ، تبدیل این باور به اصل ایمانی را مهم ترین رویداد تاریخ مسیحیت پس از اصلاحات پروتستانی می داند و معتقد است که با این حکم، زن در مسیحیت مقامی الهی یافت. [ ۲]
شکل گیری این آموزه ریشه در جشنی دارد که در امپراتوری بیزانس آغاز شد. این جشن که در روز ۱۵ آگوست برگزار می شد، در قرن های آغازین مسیحیت، بزرگداشت باردار شدن مریم به عیسی بود. بنا به کتاب یوبیل، یکی از کتاب های آپوکریفایی یهودی، که در قرن دوم پیش از میلاد تألیف شد و به رغم شهرت و محبوبیتش، هرگز بخت آن را نداشت که در میان کتب قانونی کتاب مقدس جای بگیرد، در نیمۀ ماه ششم سارا به اسحاق باردار شد و در نیمۀ ماه سوم، همزمان با جشن پنجاهه، اسحاق متولد شد. مسیحیت اولیه اسحاق را الگوی عیسی می دانست. همان گونه که اسحاق با تولد معجزه آسایش، قوم اسرائیل را پدید آورد، عیسی نیز با تولد معجزه آسایش «اسرائیل جدید» یا جامعۀ مسیحیان را پدید آورد. همچنین قربانی ناتمام اسحاق به دست ابراهیم نیز با قربانی شدن عیسی بر صلیب مقایسه می شد. [ ۳] بر این اساس چندان شگفت نیست که مسیحیان نیز در قرون نخست میلادی، معتقد بودند که زمان انعقاد و تولد عیسی مقارن اسحاق بوده است: در نیمۀ ماه ششم، یا ۱۵ آگوست مریم به عیسی باردار شد و در نیمۀ ماه سوم یا ۱۵ می عیسی متولد شد. [ ۴]
در قرن های بعد با تغییر زمان تولد عیسی از ۱۵ می به ژانویه و سپس دسامبر، زمان انعقاد او نیز ناگزیر از ۱۵ آگوست به ۲۵ مارس تغییر یافت. اما جشن ۱۵ آگوست تا این زمان به قدری عمومیت یافته بود که کنار گذاشتن آن ممکن نبود. در نتیجه با حفظ مراسم و مناسک جشن، تنها محتوای آن تغییر یافت و به جای بزرگداشت بارداری مریم، به بزرگداشت «به خواب رفتن» ( Dormition ) مریم تبدیل شد. هنگامی که این جشن از بیزانس به اروپای غربی رسید، محتوای آن بار دیگر تغییر یافت. مسیحیان غرب اصطلاح «عروج» ( Assumption ) را جایگزین اصطلاح به خواب رفتن کردند تا تأکید بیشتری بر جلال بدن و روح مریم داشته باشد. بدین ترتیب گرچه در شمایل نگاری مسیحیت شرقی مضمون «خواب» مریم بسیار رایج است، اما عروج مریم کمتر به تصویر کشیده شده است. در مقابل، در اروپای غربی از قرن ۱۳ میلادی مضمون عروج مریم به طور گسترده در تزیینات کلیساها به کار می رفت و در طول دوره های رنسانس و باروک، به موضوع محبوبی برای مجسمه های محراب تبدیل شده بود. در این آثار هنری مریم را می بینیم که در حال دعا و با حمایت فرشتگان از مقبرۀ گشودۀ خود به آسمان می رود و حواریون با حیرت در اطرافش ایستاده اند. تا مدت ها در پذیرش روایت عروج مریم تردیدهایی وجود داشت، اما در پایان قرون وسطی، این باور در شرق و غرب مورد پذیرش عمومی قرار گرفته بود. [ ۵]
wiki: عروج مریم