عبدالله بن احمد بامخرمه

[ویکی فقه] ابوالطیب عفیف الدین عبدالله بن احمد حمیری شیبانی (۸۳۳ - ۹۰۳ق /۱۴۳۰- ۱۴۹۸م ) از افراد مشهور خاندان بامخرمه، فقیه و ادیب بود.
وی در روستای هجرین به دنیا آمد و نزد مادر و داییش ابوبکر باقصام پرورش یافت و همان جا به آموزش مقدمات پرداخت . در ۸۵۳ق به همراه خاندان باعُصَیّه پیاده به حج رفت ؛ سپس برای کسب علم آهنگ عدن کرد و نزد استادان آن دیار، تفسیر، حدیث ، نحو و فقه آموخت . عبدالله با وجود فقر و تنگدستی ، در طلب علم بسیار سخت کوش بود. استادش باشکیل که وی را صادق، صریح و پای بند به علم و دانش یافت ، دختر خود را به ازدواج او درآورد. بامخرمه به زودی در علوم فقه ، اصول ، فرائض ، و جز آن دستی توانا یافت ، چندان که مردم ، در مسائل مختلف خود، بیشتر به وی مراجعه می کردند. دانش گسترده و صراحت لهجه وی در بیان حق ، هیبتی درخور احترام در وی پدید آورد.
تصدی امر قضا
بامخرمه که سخت مورد علاقه و احترام علی بن طاهر، سرسلسله طاهریان یمن بود، به خواهش وی منصب قضای عدن را با قید شروطی پذیرفت . در مدت تصدی امر قضا، اقامه حق و ترویج شرع مقدس را سرلوحه اعمال خویش قرار داد.
بازگشت به وطن
او که نتوانست بیش از چند ماه در این منصب باقی بماند، به ناچار از راه دریا به شِحر گریخت و سپس به موطن خویش هجرین پناه برد. سرانجام ، علی بن طاهر که وضع را چنین دید، عذر او را پذیرفت و با احترام به عدن بازش گرداند. از آن پس ، جز به کار علم نپرداخت و حتی در ۶۴ سالگی نامه ای به سخاوی در مکه فرستاد و موفق به دریافت «اجازه » از وی گردید.
شاگردان
...