[ویکی فقه] بَعلی، عبدالرحمان بن عبدالله بن احمد دمشقی، محدث و فقیه حنبلی قرن دوازدهم است.
در ۱۱۱۰، در دمشق به دنیا آمد و در همان جا پرورش یافت؛ اما از آن جا که یکی از اجدادش در بعلبک می زیسته، وی نیز به بعلی معروف شده است.
او در کودکی نزد پدر به قرائت قرآن پرداخت و در ده سالگی مقدمات نحو و فقه را از عوادبن عبیدالله کورانی نابلسی فرا گرفت.
در ۱۱۲۲، به اتفاق برادرش، شیخ احمد بعلی، در درس شیخ ابوالمواهب حاضر و مدت پنج سال تحصیل فقه و حدیث کرد و سپس، به مدت پانزده سال، در درس شیخ عبدالقادر تغلبی (۱۰۵۲ـ ۱۱۳۵) حاضر شد و حدیث، فقه، فرایض، مواریث و حساب آموخت و از وی اجازه عامه گرفت.
در همین دوره نزد شیخ عبدالغنی نابلسی، به مدت هشت سال، فصوص الحکم و تفسیر بیضاوی و فتوحات مکیه خواند و از او نیز به اخذ اجازه نایل شد.
بعلی در ۱۱۴۳، به روم و از آن جا به حلب رفت و در آن جا ساکن شد.
وی در حلب سلوک را از شیخ محمد بن صالح مواهبی، احادیث صحیح بخاری را از شیخ محمد عقیله، منطق و اصول را از شیخ صالح بصری و معانی و بیان را از شیخ محمدبن الزّماد فراگرفت و از مشایخ دیگر نیز استفاده کرد که نامشان را در کتابی به نام منار الاسعاد فی طریق (طرق) الاسناد آورده است.
درگذشت
بعلی در ۱۱۹۲ در حلب درگذشت.
آثار
برخی از تألیفات او، علاوه بر اثر مذکور، عبارت است از: نورالاخبار و روض الابرار فی حدیث النبی المختار، که مختصر الجامع الصغیر سیوطی است و سپس خود آن را شرح کرده و فتح الستار و کشف الاستار نامیده است بِدایَةُ العابد و کِفایَةُ الزاهد، در فقه؛ النورالوامِضُ فی عِلمِ الفَرائضِ؛ الجامع لِخُطَبِ الجَوامِع؛ رحله؛ کشف المُخَدَّراتِ فی شرح أَخصَرالمُختَصَرات در فقه، که چاپ شده است و دیوان شعر.
در ۱۱۱۰، در دمشق به دنیا آمد و در همان جا پرورش یافت؛ اما از آن جا که یکی از اجدادش در بعلبک می زیسته، وی نیز به بعلی معروف شده است.
او در کودکی نزد پدر به قرائت قرآن پرداخت و در ده سالگی مقدمات نحو و فقه را از عوادبن عبیدالله کورانی نابلسی فرا گرفت.
در ۱۱۲۲، به اتفاق برادرش، شیخ احمد بعلی، در درس شیخ ابوالمواهب حاضر و مدت پنج سال تحصیل فقه و حدیث کرد و سپس، به مدت پانزده سال، در درس شیخ عبدالقادر تغلبی (۱۰۵۲ـ ۱۱۳۵) حاضر شد و حدیث، فقه، فرایض، مواریث و حساب آموخت و از وی اجازه عامه گرفت.
در همین دوره نزد شیخ عبدالغنی نابلسی، به مدت هشت سال، فصوص الحکم و تفسیر بیضاوی و فتوحات مکیه خواند و از او نیز به اخذ اجازه نایل شد.
بعلی در ۱۱۴۳، به روم و از آن جا به حلب رفت و در آن جا ساکن شد.
وی در حلب سلوک را از شیخ محمد بن صالح مواهبی، احادیث صحیح بخاری را از شیخ محمد عقیله، منطق و اصول را از شیخ صالح بصری و معانی و بیان را از شیخ محمدبن الزّماد فراگرفت و از مشایخ دیگر نیز استفاده کرد که نامشان را در کتابی به نام منار الاسعاد فی طریق (طرق) الاسناد آورده است.
درگذشت
بعلی در ۱۱۹۲ در حلب درگذشت.
آثار
برخی از تألیفات او، علاوه بر اثر مذکور، عبارت است از: نورالاخبار و روض الابرار فی حدیث النبی المختار، که مختصر الجامع الصغیر سیوطی است و سپس خود آن را شرح کرده و فتح الستار و کشف الاستار نامیده است بِدایَةُ العابد و کِفایَةُ الزاهد، در فقه؛ النورالوامِضُ فی عِلمِ الفَرائضِ؛ الجامع لِخُطَبِ الجَوامِع؛ رحله؛ کشف المُخَدَّراتِ فی شرح أَخصَرالمُختَصَرات در فقه، که چاپ شده است و دیوان شعر.
wikifeqh: عبدالرحمن_بن_عبدالله_دمشقی