طه

پرسش
در باره بخشی از مناظره امام باقر ( ع ) با اسقف مسیحیان که در مورد فضولات نداشتن بهشتیان است، حضرتشان به جنین در شکم مادر استشهاد می کند، در حالی که بر خلاف ادعای امام باقر ( ع ) جنین در شکم مادر مدفوع می کند و حتی مدفوع خود را می خورد که از لحاظ علم جنینشناسی اثبات شده است. آیا این نقص علم امام نیست؟
پاسخ اجمالی
یکی از خصوصیات بهشت آن است که مدفوع به شکل چندش آور دنیایی، در آن وجود ندارد:
امام باقر ( ع ) در جواب سؤال اسقف مسیحیان که پرسید شما به چه دلیل مى‏گویید اهل بهشت از نعمت‏هاى آن مى‏خورند و مى‏آشامند، اما ادرار و مدفوعی از آنان خارج نمى‏شود؟ فرمود: همان گونه که جنین در شکم مادرش مى‏خورد و مى‏آشامد، ولى ادرار و مدفوع ندارد. [1]
در مورد آنچه در جواب امام ( ع ) مطرح شده است، باید گفت:
اولاً: مقصود از مدفوع نداشتن اهل بهشت؛ مدفوع به شکل چندش آور دنیایی است، و در همین راستا در روایتی دیگر بیان شده است؛ غذایی که بهشتیان می خورند، به صورت بوی عطری خوش بو از بدن آنها دفع می شود. [2] به عبارت دیگر، آنان مدفوع دارند، اما مدفوعی معطر که مشابه آن را در مقیاسی بسیار کوچک تر در برخی مدفوع های دنیایی؛ مانند مشک آهو و عنبر نهنگ نیز می توان ملاحظه کرد.
ثانیاً: علاوه بر آن می دانیم که جنین در مراحل اولیه ی شکل گیری خود، مدفوعی مانند مدفوع نوزاد ندارد و با این وجود زنده است و با اثبات همین مقدار نیز تشبیه ارائه شده از طرف امام صحیح خواهد بود.
البته، در آخرین مراحل زندگی جنین در شکم مادر، مدفوعی به نام �مکونیوم� از او خارج می شود که بلعیده شدن آن نیز توسط جنین، خطر مرگ را برای او به دنبال داشته؛ از این رو، زایمان مادر باید هرچه سریع تر انجام شود.
بنابر این نمی توان تشبیه موجود در روایت را مخالف موازین علمی دانست.