ضیاءالدین علی بن محمد خزرجی

[ویکی فقه] خزرجی، علی بن محمدبن یوسف بن عفیف، ملقب به ضیاءالدین، کنیه اش ابوالحسن، ادیب، شاعر و صوفی اندلسی قرن هفتم. او را ساعدی و انصاری نیز نامیده اند.
و نسب او را به سَعدبن عُباده رسانده اند. وی مالکی مذهب و فردی معتمد بود.
تاریخ ولادت و وفات
خزرجی در حدود ۵۹۰ در بِیغُو، شهری در اندلس، از توابع غرناطه، به دنیا آمد. «که او را اهل باغه از توابع اِلْبِیره دانسته است». وی سپس در اسکندریه سکنا گزید و در همان جا در ۶۸۶ درگذشت.
اساتید
خزرجی در زادگاهش، بنا به رسم آن روز، ابتدا قرآن را نزد ابوالولید هشام بن واقف «یا واجب» مُقْرئ و ابوالقاسم عَیشون خواند. همچنین در ۶۰۶ ابوالحجاج منصفی، زاهد مشهور، را در مالقه ملاقات کرد و در ۶۰۷ صحیح مسلم را نزد قاضی ابومحمد ابن حوط اللّه قرائت و از او استماع حدیث کرد. سپس در اندلس یا مصر، از جعفر همدانی استماع حدیث کرد و کفایة المتحفظ «کتابی در باب لغت» اَجْدابی را نزد وی خواند. همچنین مُلَخِّصِ «کتابی در باب حدیث» قابسی را نزد همدانی و ابوخطّاب ابن دِحْیَه و المُوَطَّأ «کتابی در باب حدیث» را نزد ابوعَمرو ابن دحیه و المعشَّرات الحُبیة «= عشرینیات/ عشرات؛ کتابی در باب مدایح نیوی» را نزد ابوزید فازازی خواند و این اشخاص، به او اجازه روایت دادند. همچنین گفته شده وی به مکه رفت و آن جا از شیخ شهاب الدین سهروردی استماع حدیث کرد، زمان این سفر دانسته نیست.
شاگردان
...