[ویکی فقه] صلح امام حسن (علیه السلام). پس از شهادت حضرت علی (علیه السّلام) در ماه رمضان سال ۴۰ هجری، عصر امامت و دوران حکومت امام حسن (علیه السّلام) آغاز گردید و این در حالی بود که معاویة بن ابی سفیان در شام مدعی خلافت بود و حاضر به بیعت با امام حسن (علیه السّلام) به عنوان حاکم جامعه اسلامی نبود.
امام حسن (علیه السّلام) پس از شهادت پدر گرامشان، امیرمؤ منان علی بن ابی طالب (علیه السّلام) در کوفه، با درخواست و بیعت یاران آن حضرت و اهالی کوفه، خلافت را پذیرفت و راه و روش عدالت پرور پدرش را تداوم بخشید. لیکن با فتنه انگیزی های معاویه بن ابی سفیان و شرارت های سران سفاک سپاه او از یک سو و نفاق و خیانت برخی از سران سپاه امام (علیه السّلام) و ایجاد چند دستگی در میان مردم و خستگی آنان از جنگ و خون ریزی، از سوی دیگر، آن حضرت را واداشت که برای حفظ اصل اسلام و در نظر گرفتن مصلحت مسلمانان، با معاویه صلح کند و حکومت را به طور موقت و مشروط به وی سپارد.
← توطئه معاویه
سرانجام معاویه دو نماینده برای پیشنهاد صلح نزد امام حسن (علیه السّلام) فرستاد. این نماینده ها با بیان اینکه باید از خون ریزی جلوگیری کرد، امام را به صلح دعوت کردند. آنان گفتند که خلافت پس از معاویه به امام می رسد. معاویه همراه آنان کاغذی سفید با مهر خود نزد امام فرستاد و از ایشان خواست که خود شروط صلح را بنویسد و امام (علیه السّلام) با در نظر گرفتن شرایط، در سال ۴۱ ه. ق. صلح را پذیرفتند؛ صلحی که به تعبیر امام باقر (علیه السّلام): «برای امت، از آنچه خورشید بر آن می تابد، بهتر بود.» و همان گونه که خود امام (علیه السّلام) فرمود: «این صلح بسان صلح حدیبیّه است.» و به نقل بسیاری از مفسران قرآن کریم امام حسن (علیه السّلام) از این صلح به « فتح مبین» یاد می کند: «انّا فتحنا لک فتحاً مبیناً»
مفاد صلح
شروط و مواد صلح به دلیل اهمیت آن در منابع تاریخی و حدیثی شیعه و سنی ضبط شده اما در برخی منابع تفاوت هایی وجود دارد. اما می توان گفت مواردی که در همه منابع ذکر شده و مهم ترین مفاد این صلح نامه هستند عبارت اند از اینکه: معاویه به کتاب خدا و سنت رسول الله عمل کند و کسی را ولیعهد خود نسازد و سب امیرالمومنین علی (علیه السّلام) در منابر ممنوع شود و شیعیان بر جان و مال و فرزندان خود ایمن باشند. عبدالله بن حارث و عمرو بن سلمه بر این صلح نامه گواه بودند. زمان های متفاوتی برای صلح ذکر شده است، از جمله ربیع الاول سال ۴۱، جمادی الاولی و جمادی الاخره همان سال.
← بند اوّل
...
امام حسن (علیه السّلام) پس از شهادت پدر گرامشان، امیرمؤ منان علی بن ابی طالب (علیه السّلام) در کوفه، با درخواست و بیعت یاران آن حضرت و اهالی کوفه، خلافت را پذیرفت و راه و روش عدالت پرور پدرش را تداوم بخشید. لیکن با فتنه انگیزی های معاویه بن ابی سفیان و شرارت های سران سفاک سپاه او از یک سو و نفاق و خیانت برخی از سران سپاه امام (علیه السّلام) و ایجاد چند دستگی در میان مردم و خستگی آنان از جنگ و خون ریزی، از سوی دیگر، آن حضرت را واداشت که برای حفظ اصل اسلام و در نظر گرفتن مصلحت مسلمانان، با معاویه صلح کند و حکومت را به طور موقت و مشروط به وی سپارد.
← توطئه معاویه
سرانجام معاویه دو نماینده برای پیشنهاد صلح نزد امام حسن (علیه السّلام) فرستاد. این نماینده ها با بیان اینکه باید از خون ریزی جلوگیری کرد، امام را به صلح دعوت کردند. آنان گفتند که خلافت پس از معاویه به امام می رسد. معاویه همراه آنان کاغذی سفید با مهر خود نزد امام فرستاد و از ایشان خواست که خود شروط صلح را بنویسد و امام (علیه السّلام) با در نظر گرفتن شرایط، در سال ۴۱ ه. ق. صلح را پذیرفتند؛ صلحی که به تعبیر امام باقر (علیه السّلام): «برای امت، از آنچه خورشید بر آن می تابد، بهتر بود.» و همان گونه که خود امام (علیه السّلام) فرمود: «این صلح بسان صلح حدیبیّه است.» و به نقل بسیاری از مفسران قرآن کریم امام حسن (علیه السّلام) از این صلح به « فتح مبین» یاد می کند: «انّا فتحنا لک فتحاً مبیناً»
مفاد صلح
شروط و مواد صلح به دلیل اهمیت آن در منابع تاریخی و حدیثی شیعه و سنی ضبط شده اما در برخی منابع تفاوت هایی وجود دارد. اما می توان گفت مواردی که در همه منابع ذکر شده و مهم ترین مفاد این صلح نامه هستند عبارت اند از اینکه: معاویه به کتاب خدا و سنت رسول الله عمل کند و کسی را ولیعهد خود نسازد و سب امیرالمومنین علی (علیه السّلام) در منابر ممنوع شود و شیعیان بر جان و مال و فرزندان خود ایمن باشند. عبدالله بن حارث و عمرو بن سلمه بر این صلح نامه گواه بودند. زمان های متفاوتی برای صلح ذکر شده است، از جمله ربیع الاول سال ۴۱، جمادی الاولی و جمادی الاخره همان سال.
← بند اوّل
...
wikifeqh: صلح_امام_مجتبی
[ویکی نور] صلح امام حسن(علیه السلام) (پرشکوه ترین نرمش قهرمانانه تاریخ). صلح امام حسن علیه السلام / ترجمه، ترجمه کتاب صلح الحسن(علیه السلام) (آل یاسین) اثر شیخ راضی آل یاسین است که توسط آیت الله سید علی خامنه ای از زبان عربی به فارسی ترجمه شده است.
نام کامل فارسی این کتاب «صلح امام حسن(ع)، پرشکوه ترین نرمش قهرمانانه تاریخ» است.
مترجم در مقدمه ی کوتاه خود اشاره کرده که پیش از ترجمه ی این اثر، «مدت ها در فکر تهیه نوشته ای در تحلیل موضوع صلح امام حسن بودم و حتی پاره ای یادداشت های لازم نیز گرد آورده بودم... امتیازات فراوان این کتاب مرا از فکر نخستین، بازداشت و به ترجمه این اثر ارزشمند وادار کرد... تا جامعه فارسی زبانان نیز چون من از مطالعه آن بهره گیرد و هم برای اولین بار درباره این موضوع بسی بااهمیت، کتابی از همه رو جامع در معرض افکار جویندگان و محققان قرار گیرد»
ترجمه کتاب از نوع ترجمه معنوی است؛ یعنی در ترجمه، علاوه بر اینکه ترجمه مطابق با متن است، به زبان مقصد و نحوه ترکیب کلمات در آن زبان نیز توجه شده است.
مترجم، پاورقی هایی که خود به کتاب اضافه کرده، ذیل آن لفظ «مترجم» را آورده است
نام کامل فارسی این کتاب «صلح امام حسن(ع)، پرشکوه ترین نرمش قهرمانانه تاریخ» است.
مترجم در مقدمه ی کوتاه خود اشاره کرده که پیش از ترجمه ی این اثر، «مدت ها در فکر تهیه نوشته ای در تحلیل موضوع صلح امام حسن بودم و حتی پاره ای یادداشت های لازم نیز گرد آورده بودم... امتیازات فراوان این کتاب مرا از فکر نخستین، بازداشت و به ترجمه این اثر ارزشمند وادار کرد... تا جامعه فارسی زبانان نیز چون من از مطالعه آن بهره گیرد و هم برای اولین بار درباره این موضوع بسی بااهمیت، کتابی از همه رو جامع در معرض افکار جویندگان و محققان قرار گیرد»
ترجمه کتاب از نوع ترجمه معنوی است؛ یعنی در ترجمه، علاوه بر اینکه ترجمه مطابق با متن است، به زبان مقصد و نحوه ترکیب کلمات در آن زبان نیز توجه شده است.
مترجم، پاورقی هایی که خود به کتاب اضافه کرده، ذیل آن لفظ «مترجم» را آورده است