صاحب

از آن جایی که زبان های اروپایی هم خانواده با پارسی هستند، واژه های آنها نیز آریایی به شمار می روند و بیگانه نیستند.

==قصاید ملک الشعرا بهار:
دارد سرهنگ شهریار محمد / لطف به من ، چون به یار غار محمد
==دیوان شعر قاسم انوار:
در صفت هر کسی رفت حکایت بسی / هیچ نپرسی سخن از صفت یار غار؟
==دیوان شعر شیخ عبدالرحمان جامی:
بعد حق آن دم که کس نبود به صورت / غیر ابوبکر یار غار محمد
==دیوان شعر سلمان ساوجی
ای ز تخت سلطنت در کنج غاری تخته بند / تا قیامت صدق صدیقت یار غار باد
==عبید زاکانی در دیوان اشعار:
آن کس که بود تقوی و تجرید کار او / هم مونس پیمبر و هم یار غار او
==سعدی شیرازی در مواعظ ( قصاید ) :
ای یار غار سید و صدیق نامور / مجموعهٔ فضائل و گنجینهٔ صفا
==خواجوی کرمانی � دیوان اشعار � صنایع الکمال � ترکیبات �
بوده در هجرت ترا صدّیق اکبر یار غار / گشته اسلام از عمر بعد از وفاتت آشکار
==مولانا � دیوان شمس � غزلیات �
چو احمدست و ابوبکر یار غار دل و عشق
دو نام بود و یکی جان دو یار غار چه باشد
مولانا در غزل بعدی:
فاروق چون نباشی چون از فراق رستی
صدیق چون نباشی چون یار غار گشتی
==عطار � منطق الطیر � درتعصب گوید :
پیش یار غار، صدیق جهان / هم برای جان او در باخت جان
== مجیرالدین بیلقانی � دیوان اشعار � قصاید :
شاه ابوبکر را سعادت کلی
همچو ابوبکر یار غار گرفته
== سنایی � دیوان اشعار � قصاید :
آری به زخم ماری ابوبکر صبر کرد
تا لاجرم وزیر نبی گشت و یار غار
پاورقی:
إِلَّا تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ إِذْ أَخْرَجَهُ الَّذِینَ کَفَرُوا ثَانِیَ اثْنَیْنِ إِذْ هُمَا فِی الْغَارِ إِذْ یَقُولُ لِصَاحِبِهِ لَا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنَا ۖ فَأَنْزَلَ اللَّهُ سَکِینَتَهُ عَلَیْهِ وَأَیَّدَهُ بِجُنُودٍ لَمْ تَرَوْهَا وَجَعَلَ کَلِمَةَ الَّذِینَ کَفَرُوا السُّفْلَىٰ ۗ وَکَلِمَةُ اللَّهِ هِیَ الْعُلْیَا ۗ وَاللَّهُ عَزِیزٌ حَکِیمٌ.

یعنی: �اگر پیامبر را یاری نکنید، خدواند، ( او را یاری می کند، همان گونه که قبلاً ) او را یاری کرد؛ آن گاه که کافران، او را ( از مکه ) بیرون کردند، در حالی که او، نفر دوم از دو تن بود. هنگامی که آن دو ( پیامبر و ابوبکر ) در غار ( ثور ) بودند، ( ابوبکر، ناراحت بود که مبادا به پیامبر گزندی، از سوی مشرکان برسد. ) در این هنگام پیامبر، خطاب به رفیقش گفت: غم مخور که خدا با ما است. پس خداوند، آرامش خود را بر او نازل کرد ( و ابوبکر در پرتو الطاف الهی، آرام گرفت. ) و خداوند، پیامبرش را با سپاهیانی یاری فرمود که شما، آنان را ندیدید و سخن کافران ( و شرک و توطئه شان درباره ی قتل پیامبر ) را پایین کشید ( و ناکام نمود ) و در هر حال کلمه ی الله و سخن ( و شریعت ) الهی، بالا و برتر است و خداوند، باعزت و حکیم می باشد. �
علما بر این اجماع کرده اند که رفیق و همراه دل سوز پیامبر صلی الله علیه وسلم در سفر هجرت، ابوبکرصدیق رضی الله عنه بوده است. انس رضی الله عنه می گوید که ابوبکر رضی الله عنه چنین گفته است: هنگامی که در غار ثور بودیم، به پیامبر صلی الله علیه وسلم گفتم: �اگر یکی از این مشرکان به پایین پاهایش بنگرد، حتماً ما را می بیند!� پیامبر صلی الله علیه وسلم فرمودند: ( ما ظنک یا أبابکر باثنین اللّه ثالثهما ) یعنی: �ای ابوبکر! گمان تو درباره ی دو نفر که سومین آنها، خداست، چه می باشد؟� ( بخاری، شماره ی3653؛ مسلم، شماره ی5381
حافظ ابن حجر رحمه الله می گوید: یکی از بزرگ ترین مناقب و فضایل ابوبکر رضی الله عنه ، این است که خداوند در آیه 40 سوره ی توبه، او را به صاحب و یار دل سوز پیامبر صلی الله علیه وسلم یاد فرموده که بدون هیچ تردید و اختلافی، منظور از از صاحب در این آیه، ابوبکر رضی الله عنه می باشد. احادیثی که به همراهی ابوبکر رضی الله عنه با رسول خدا صلی الله علیه وسلم در غار دلالت می کند، مشهور و بسیار است و کس دیگری به این فضیلت، دست نیافته است. ( [1] الإصابة فی تمییز الصحابة ( 4/148 ) )