شهادت امام حسن عسکری

[ویکی فقه] در میان مسلمانان کسی نیست که شخصیت والای امام حسن عسکری (علیه السّلام) را به عنوان امام و رهبر نشناسد. او استاد دانشمندان و پیشوای عبادت کنندگان و رهبر سیاسی گروه های مخالف بود. این در حالی بود که ترس و وحشت، همه جا را فرا گرفته و دشمنی با اهل بیت (علیهم السّلام) و امام و اصحابش ادامه داشت، و حکام بر آن ها مسلط بودند و آن ها را به زندان می انداختند.
اسم شریف آن حضرت حسن و کنیه اش ابومحمد و لقبش زکی و عسکری بود. در ربیع الثانی سال دویست و سی و دو هجری در مدینه به دنیا آمد و در جمعه هشتم ربیع الاول سال دویست و شصت هجری در سن بیست و هشت سالگی به شهادت رسید و در سامرا به خاک سپرده شد.
همراهی پدر در تبعید
خلفای عباسی برای اینکه امامان معصوم (علیه السّلام) را تحت نظر بگیرند و بر فعالیت های فکری و سیاسی آنان احاطه داشته باشند، از آنان درخواست می کردند تا از مدینه منوره (که مرکز علم و دین بود) به بغداد و سامراء و خراسان (که پایتخت های دستگاه حاکمه بود) نقل مکان نمایند. به همین جهت امام حسن عسکری (علیه السّلام) تقریبا تمام عمر را یا در زندان بود یا در تبعید. دو ساله بود که به همراه پدرش به تبعیدگاه رفت و مدت بیست سال همراه با آن حضرت در تبعید بود. پس از شهادت امام هادی (علیه السّلام)، تا شهادتش که شش سال طول کشید، در زندان یا تبعید به سر برد. به همین جهت، اصحاب نمی توانستند خدمت ایشان برسند ولی امام حسن عسکری (علیه السّلام)، با ایجاد تشکیلات سری، پیروان خود را سازماندهی کرد.
خلفای زمان آن حضرت
حضرت امام حسن عسکری (علیه السّلام) با چندین خلیفه عباسی معاصر بودند، معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعمین، معتز، مهتدی و معتمد، که معتز، مهتدی و معتمد همزمان با مدت امامت ایشان بودند. همه آنان آن بزرگوار را مورد آزار قرار می دادند. حضرت عسکری (علیه السّلام) در آن مدت شش سال امامت یا در زندان بود و یا تحت مراقبت بودند.
← نگهبانان سخت دل
...