شبِ پُر ستاره ( به هلندی: De sterrennacht ) یک نقاشی رنگ روغن است که توسط نقاش و طراح معروف سمبولیسم هلندی، وینسنت ون گوگ، در سال ۱۸۸۹ خلق شده است. این اثر نه تنها یکی از شاهکارهای ون گوگ است، بلکه به عنوان یکی از نمادهای هنر نوگرای اروپا نیز به شمار می آید.
ون گوگ این اثر را در بیمارستانی روانی در سن - رمی - دو - پروانس در جنوب فرانسه که در آن بستری بود و یک سال قبل از مرگ خود کشید. این اثر هم اکنون در موزه هنر مدرن در نیویورک نگهداری می شود.
ونگوگ خودش در نامه ای به برادرش این گونه می نویسد که:《امروز صبح، ساعت ها قبل از طلوع آفتاب، حومه شهر را از پنجره با کمک نور ستاره های صبحگاهی دیدم که بسیار بزرگ به نظر می رسیدند. 》پنجره ای که «ون گوگ» درباره آن در نامه به برادرش صحبت کرده بود، پنجره آسایشگاه «سینت پائول» واقع در جنوب فرانسه بود که مدتی را آن سپری کرده بود و این ایده سرچشمه شکل گیری این اثر است. [ ۱]
یک تصور غلط درباره تابلوی شب پرستاره این است که ونگوگ این شاهکار را در حالی که از پنجره اتاقش در بیمارستان روانی به آسمان نگاه می کرد، کشید. اگرچه حقیقت به اندازه باور اشتباهی که وجود دارد رمانتیک نیست اما ونگوگ در بیمارستان برای نقاشی یک استودیوی جداگانه داشت که صبح ها در آن کار می کرد و اصلا پنجره نداشت! البته ونگوگ چند طرح اولیه از پنجره اتاقش ثبت کرده بود و در تابلوی شب پرستاره رشته کوه کم ارتفاعی که از پنجره اتاق این هنرمند دیده می شد نیز به چشم می خورد. نقاشی شب پرستاره ترکیبی از تصاویر واقعی و تخیلی است: ون گوگ روستایی را که از پنجره اتاقش می دید روی بوم آورد اما درباره آسمان کمی تخیل به خرج داد. البته برخی جزئیات درباره آسمان نیز از لحاظ تاریخی دقیق هستند؛ اخترشناسان آن جسم سماوی را که در سمت چپ بخش مرکزی بوم وجود دارد، به عنوان سیاره زهره شناسایی کرده اند که در تابستان ۱۸۸۹ به طور خاصی درخشان بود. همچنین صورت های فلکی چون ستاره سروش، ذات الکُرسی و اسب بالدار نیز در جای درستی قرار داده شده اند. حتی برخی اخترشناسان تا آنجا پیش رفتند که بگویند صحنه نقاشی شب پرستاره مربوط به ساعت ۴ صبح روز ۱۹ ژوئن سال ۱۸۸۹ است. [ ۲]
آسمان در شبی پوشیده شده با ابرهایی چرخ چرخان، ستارگانی فروزان و هلال درخشان ماه، پس زمینه رؤیاگونهٔ این اثر را تشکیل می دهند. اگرچه در توصیف عناصر اثر به وضوح اغراق شده است اما به سادگی می توان با آنها عجین شد. این آسمان چشم بیننده را روی تابلو در تعقیب خطوط خمیده اش به حرکت درمی آورد و دیدی نقطه به نقطه با ستارگان به وجود می آورد. در پایین خط افق و در زیر تپه، شهر کوچکی قرار دارد که آرامش در ساختمان هایش موج می زند. رنگ های تیره خانه هایی با پنجره های روشن. برج بلند کلیسا در مرکز شهر روی ساختمانهایی کوچک تر، تلقینی از مقیاس زمینی به همراه حس ثبات و خداگرایی که معمولاً در کارهای دیگر ونگوگ نیز تکرار شده است می دهد. در سمت چپ اثر، ترکیبی بزرگ، تاریک و تاحدودی مبهم دیده می شود که مقیاس ها را به هم می ریزد و ذهن بیننده را درگیر ماهیت آن می کند. حدس ها از کوه تا بوته ای بزرگ و پر شاخ و برگ، متفاوت است و شناخت به بیننده واگذار شده است. [ نیازمند منبع]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفون گوگ این اثر را در بیمارستانی روانی در سن - رمی - دو - پروانس در جنوب فرانسه که در آن بستری بود و یک سال قبل از مرگ خود کشید. این اثر هم اکنون در موزه هنر مدرن در نیویورک نگهداری می شود.
ونگوگ خودش در نامه ای به برادرش این گونه می نویسد که:《امروز صبح، ساعت ها قبل از طلوع آفتاب، حومه شهر را از پنجره با کمک نور ستاره های صبحگاهی دیدم که بسیار بزرگ به نظر می رسیدند. 》پنجره ای که «ون گوگ» درباره آن در نامه به برادرش صحبت کرده بود، پنجره آسایشگاه «سینت پائول» واقع در جنوب فرانسه بود که مدتی را آن سپری کرده بود و این ایده سرچشمه شکل گیری این اثر است. [ ۱]
یک تصور غلط درباره تابلوی شب پرستاره این است که ونگوگ این شاهکار را در حالی که از پنجره اتاقش در بیمارستان روانی به آسمان نگاه می کرد، کشید. اگرچه حقیقت به اندازه باور اشتباهی که وجود دارد رمانتیک نیست اما ونگوگ در بیمارستان برای نقاشی یک استودیوی جداگانه داشت که صبح ها در آن کار می کرد و اصلا پنجره نداشت! البته ونگوگ چند طرح اولیه از پنجره اتاقش ثبت کرده بود و در تابلوی شب پرستاره رشته کوه کم ارتفاعی که از پنجره اتاق این هنرمند دیده می شد نیز به چشم می خورد. نقاشی شب پرستاره ترکیبی از تصاویر واقعی و تخیلی است: ون گوگ روستایی را که از پنجره اتاقش می دید روی بوم آورد اما درباره آسمان کمی تخیل به خرج داد. البته برخی جزئیات درباره آسمان نیز از لحاظ تاریخی دقیق هستند؛ اخترشناسان آن جسم سماوی را که در سمت چپ بخش مرکزی بوم وجود دارد، به عنوان سیاره زهره شناسایی کرده اند که در تابستان ۱۸۸۹ به طور خاصی درخشان بود. همچنین صورت های فلکی چون ستاره سروش، ذات الکُرسی و اسب بالدار نیز در جای درستی قرار داده شده اند. حتی برخی اخترشناسان تا آنجا پیش رفتند که بگویند صحنه نقاشی شب پرستاره مربوط به ساعت ۴ صبح روز ۱۹ ژوئن سال ۱۸۸۹ است. [ ۲]
آسمان در شبی پوشیده شده با ابرهایی چرخ چرخان، ستارگانی فروزان و هلال درخشان ماه، پس زمینه رؤیاگونهٔ این اثر را تشکیل می دهند. اگرچه در توصیف عناصر اثر به وضوح اغراق شده است اما به سادگی می توان با آنها عجین شد. این آسمان چشم بیننده را روی تابلو در تعقیب خطوط خمیده اش به حرکت درمی آورد و دیدی نقطه به نقطه با ستارگان به وجود می آورد. در پایین خط افق و در زیر تپه، شهر کوچکی قرار دارد که آرامش در ساختمان هایش موج می زند. رنگ های تیره خانه هایی با پنجره های روشن. برج بلند کلیسا در مرکز شهر روی ساختمانهایی کوچک تر، تلقینی از مقیاس زمینی به همراه حس ثبات و خداگرایی که معمولاً در کارهای دیگر ونگوگ نیز تکرار شده است می دهد. در سمت چپ اثر، ترکیبی بزرگ، تاریک و تاحدودی مبهم دیده می شود که مقیاس ها را به هم می ریزد و ذهن بیننده را درگیر ماهیت آن می کند. حدس ها از کوه تا بوته ای بزرگ و پر شاخ و برگ، متفاوت است و شناخت به بیننده واگذار شده است. [ نیازمند منبع]
wiki: شب پرستاره