[ویکی فقه] سیدمحمدحسین بن محمدابراهیم طباطبایی مدرس کهنگی اصفهانی، عالم فاضل جلیل در اصفهان می باشد.
حاج میرزا محمّدحسین مدرّس کهنگی بن سیّدمحمّدابراهیم بن سیّدعلی طباطبائی، عالم فاضل جلیل. در سال ۱۲۸۸ق در «کَهَنگ بَرزاوَند» از توابع اردستان متولّد شده و در اصفهان نزد حاج میرزا بدیع درب امامی، میرزا ابوالمعالی کلباسی، میرزا محمدهاشم چهارسوقی، شیخ محمّدعلی ثقةالاسلام، شیخ محمّدتقی آقانجفی، حاج آقا نوراللّه نجفی، میرزاابوالقاسم رشتی، آخوند کاشی و جهانگیرخان قشقایی به تحصیل پرداخت و سپس به عتبات عالیات رفته و نزد آیات عظام و علمای اعلام حاج آقا رضا همدانی، آخوند ملّامحمّدکاظم خراسانی و آقاسیّدمحمّدکاظم طباطبائی یزدی کسب فیض نموده است. وی در سال ۱۳۲۱ق به اصفهان مراجعت نموده و در مسجد علی (علیه السّلام) اقامه جماعت نموده و در مدارس دینی اصفهان تدریس نموده و بدین جهت به «مدرس کَهَنگی» معروف شده است. او از طریق املاک موروثی در زادگاه خود امرار معاش می کرده و از دریافت و مصرف وجوه شرعی و یا امرار معاش از راه رفع خصومات و امثال آن خودداری می نموده است. بالاخره در ۱۷ جمادی الثّانیه سال ۱۳۷۶ق در اصفهان وفات یافته و در ضلع شمالی قبرستان عمومی جنب مصلای تخت فولاد مدفون گردید. مرحوم مدرّس کَهَنگی تقریرات دروس اساتید خود در نجف اشرف مانند آخوند خراسانی و آقاسیّدکاظم یزدی را نوشته و رساله ای در معنی «بداء» به نام «هدیة الوری در شرح بداء» تالیف کرده که در سال ۱۳۷۷ق به طبع رسیده است.
رفیعی مهرآبادی، ابوالقاسم، آتشکده اردستان، ج۲، ص۳۰۶-۳۰۷.
۱. ↑ رفیعی مهرآبادی، ابوالقاسم، آتشکده اردستان، ج۲، ص۳۰۶-۳۰۷.۲. ↑ مهدوی، سیدمصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۵۳۱.
منبع
مهدوی، سیدمصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۶۰۸.
...
حاج میرزا محمّدحسین مدرّس کهنگی بن سیّدمحمّدابراهیم بن سیّدعلی طباطبائی، عالم فاضل جلیل. در سال ۱۲۸۸ق در «کَهَنگ بَرزاوَند» از توابع اردستان متولّد شده و در اصفهان نزد حاج میرزا بدیع درب امامی، میرزا ابوالمعالی کلباسی، میرزا محمدهاشم چهارسوقی، شیخ محمّدعلی ثقةالاسلام، شیخ محمّدتقی آقانجفی، حاج آقا نوراللّه نجفی، میرزاابوالقاسم رشتی، آخوند کاشی و جهانگیرخان قشقایی به تحصیل پرداخت و سپس به عتبات عالیات رفته و نزد آیات عظام و علمای اعلام حاج آقا رضا همدانی، آخوند ملّامحمّدکاظم خراسانی و آقاسیّدمحمّدکاظم طباطبائی یزدی کسب فیض نموده است. وی در سال ۱۳۲۱ق به اصفهان مراجعت نموده و در مسجد علی (علیه السّلام) اقامه جماعت نموده و در مدارس دینی اصفهان تدریس نموده و بدین جهت به «مدرس کَهَنگی» معروف شده است. او از طریق املاک موروثی در زادگاه خود امرار معاش می کرده و از دریافت و مصرف وجوه شرعی و یا امرار معاش از راه رفع خصومات و امثال آن خودداری می نموده است. بالاخره در ۱۷ جمادی الثّانیه سال ۱۳۷۶ق در اصفهان وفات یافته و در ضلع شمالی قبرستان عمومی جنب مصلای تخت فولاد مدفون گردید. مرحوم مدرّس کَهَنگی تقریرات دروس اساتید خود در نجف اشرف مانند آخوند خراسانی و آقاسیّدکاظم یزدی را نوشته و رساله ای در معنی «بداء» به نام «هدیة الوری در شرح بداء» تالیف کرده که در سال ۱۳۷۷ق به طبع رسیده است.
رفیعی مهرآبادی، ابوالقاسم، آتشکده اردستان، ج۲، ص۳۰۶-۳۰۷.
۱. ↑ رفیعی مهرآبادی، ابوالقاسم، آتشکده اردستان، ج۲، ص۳۰۶-۳۰۷.۲. ↑ مهدوی، سیدمصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۵۳۱.
منبع
مهدوی، سیدمصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۶۰۸.
...