سیدحسین بن سیدمحمدرضا بحرالعلوم

[ویکی فقه] سیدحسین بن سیدمحمدرضا از خاندان بحرالعلوم است.
سیدحسین بن سیدمحمدرضا (۱۲۲۱-۱۳۰۶ق/۱۸۰۶-۱۸۸۹م)، در نجف زاده شد و در همان شهر پرورش یافت و مراحل علمی را پیمود.فقه و اصول و کلام را نزد بزرگانی چون شریف العلمای مازندرانی ، شیخ حسن کاشف الغطا و، از همه مهمتر، شیخ محمد حسن نجفی معروف به صاحب جواهر آموخت.او درس استاد اخیرش را برای شاگردان دیگر تقریر (بازگویی) می کرد و با او دوستی نزدیک داشت، به گونه ای که استاد مطالب کتاب خود (جواهرالکلام) را پیش از تدوین با او در میان می گذاشت، در حوزه درسی سیدحسین، شاگردانی از جمله سیدمرتضی کشمیری (عارف مشهور امامی)، شیخ فضل اللّه مازندرانی حائری )، میرزاصادق آقاتبریزی و میرزا محمد همدانی (مؤلف فصوص الیواقیت ) تربیت شدند.پس از درگذشت صاحب جواهر (۱۲۶۶) نیز همچنان به تعلیم و تربیت طلاب ادامه داد.در ۱۲۸۴، به قصد مداوای چشم به تهران آمد و پس از ناامیدی از معالجه پزشکان به قصد شفا خواستن، به مشهد رفت و در آن جا شفا یافت، یکی دو سال نیز به بروجرد رفت و درآنجا به تدریس پرداخت.در ۱۲۸۷ به نجف برگشت. پس از درگذشت برادرش، سیدعلی بناچار، زعامت شیعیان را پذیرفت.در ۲۵ ذی الحجة ۱۳۰۶ به هنگام فرود آمدن از بام، پایش لغزید و از پله سقوط کرد و سرش بشدت آسیب دید و در همان روز درگذشت، در آرامگاه خانوادگی بحرالعلوم به خاک سپرده شد.از او تعدادی نوشته در فقه و اصول به جا مانده است.
فرزندان
از او ۴ پسر باز ماند که همه از عالمان دین بودند: سیدعبدالحسین، که در نجف به دنیا آمد و حدود ۱۳۲۵ق/۱۹۰۷م درگذشت؛ سیدموسی، که در نجف چشم به جهان گشود و در همان جا حدود ۱۳۲۰ق/۱۹۰۲م درگذشت؛ سیدمحسن (۱۲۴۷-۱۳۱۸ق/۱۸۳۱-۱۹۰۰م)، که فقه و اصول را نزد عمویش سیدعلی، شیخ مرتضی انصاری و میرزا حسن شیرازی (د ۱۳۱۲ق/۱۸۹۴م) خواند؛ سیدابراهیم (۱۲۴۸-۱۳۱۹ق/۱۸۳۲-۱۹۰۱م) که در نجف چشم به جهان گشود و تفسیر، فقه، اصول، کلام و ادبیات را از پدر آموخت. بیشترین شهرت سیدحسین در شعر و ادب است، تا آن جا که او را در این فن همتای سیدرضی (د ۴۰۴ق/۱۰۱۳م) دانسته اند. مجموعه اشعار او توسط فرزندش سیدحسن بحرالعلوم گرد آمده است که بخشی از ان به کوشش شاگردش شیخ علی شرقی در ۱۳۳۲ق/۱۹۱۴م در لبنان چاپ شده است.