[ویکی فقه] سید حسین در سال ۱۲۹۳ هـ . ق در روستای زیبای «خوددلان» پا به عالم خاکی گذارد. پدرش، سید رضا، فرزند سید موسی حسینی لاهیجی، از بزرگان و شخصیت های مورد احترام بود. او در سلک روحانیت بوده و به مسائل شرعی مردم رسیدگی می نمود.
دانشمند فرزانه، بادکوبه ای از ابتدای نوجوانی به تحصیل دانش اسلامی روی آورد و مقدمات علوم حوزوی را نزد پدر فرا گرفت. پس از رحلت پدر گرامی اش جهت فراگیری علوم اسلامی وطن خود را ترک گفت و به تهران رفت و در مدرسه «صدر» ساکن شد. ایشان به مدت هفت سال در تهران اقامت گزید و از محضر علمی نوابغ روزگار مانند: حکیم متأله سیدابوالحسن جلوه (۱۲۳۸ ـ ۱۳۱۴ هـ . ق.) فیلسوف نامی میرزا هاشم اشکوری (متوفای ۱۳۳۲ هـ . ق) و علامه علی آقا زنوزی (۱۲۳۴ ـ ۱۳۰۷ هـ . ق) خوشه ها چید و در فقه، اصول و فلسفه تبحر یافت. هجرت به نجف اشرف ایشان در عنفوان جوانی با عشق به آقا امیر المومنین علی ـ علیه السلام ـ راهی عراق گردید و در حوزه کهن نجف اشرف مشغول فراگیری علوم اسلامی شد. وی در ابتدای ورود، در حوزه درسی و پربار ملا محمد کاظم خراسانی (۱۲۵۵ ـ ۱۳۲۹ هـ . ق) حاضر گردید و بهره ها برد. در همان زمان در درس فقه آقا شیخ محمد حسن مامقانی (۱۲۳۷ ـ ۱۳۲۳ هـ . ق) حاضر شد و شایستگی علمی خویش را به اثبات رسانید. تدریس این عالم فرهیخته، در پی سال ها تحقیق و پژوهش در محضر فرزانگان مشهور حوزه به چنان درجه ای از علم دست یازید که نامش زبانزد فضلا و دانشوران حوزه علمیه نجف گردید. محفل درس او آکنده از حضور مشتاقان علوم اسلامی بود و حدود چهار دهه به تدریس سطوح عالیه فقه، اصول، فلسفه، عرفان و کلام پرداخت. در اثر نبوغ و استعداد ذاتی وی، تدریس فلسفه اش شهرت بسزایی یافت و از درس فقه و اصول او پیشی گرفت و در نجف کمتر کسی در علوم عقلی همتراز او بود. شاگردان وی در طول سال ها تدریس در حوزه علمیه نجف، عالمان بسیاری پرورش داد و آنان را به سر منزل مقصود رسانید. دانشورانی که از استادان بزرگ و عالمان ردیف اول حوزه به شمار می رفتند و چرخ تدریس، تألیف و تحقیق به برکت وجود آن ها به حرکت در می آمد. برخی از شاگردان ممتاز ایشان عبارتند از: ۱. سید ابوالقاسم خویی (۱۳۱۷ ـ ۱۴۱۳ هـ.. ق) ۲. سید محمد حسین قاضی طباطبایی (۱۳۲۱ ـ ۱۴۰۲ هـ . ق) ۳. سید محمد حسن الهی قاضی طباطبایی (۱۳۲۵ ـ ۱۳۸۸ هـ . ق) ۴. سید مرتضی مرعشی نجفی (۱۳۲۵ ـ ۱۴۱۶ هـ . ق) ۵. سید محمد بادکوبه ای (۱۲۸۵ ـ ۱۳۸۹ هـ . ق) ۶. میرزا علی اکبر آقا مرندی (۱۳۱۴ ـ ۱۴۱۵ هـ . ق) ۷. شیخ مجتبی لنکرانی (متوفای ۱۴۰۶ هـ . ق) ۸. سید عبدالاعلی سبزواری (۱۳۲۸ ـ ۱۴۱۴ هـ . ق) ۹. سید علی اصغر خویی (۱۳۱۳ ـ ۱۴۰۲ هـ . ق) ۱۰. سید علی اکبر طسوجی (متولد ۱۳۱۹ هـ . ق) ۱۱. سید محمد اشکوری (۱۳۲۰ ـ ۱۳۹۴ هـ . ق) ۱۲. سید صدر الدین کوه پایی اصفهانی. ۱۳. میرزا کاظم دینوری (۱۳۲۳ ـ ۱۴۱۶ هـ . ق) ۱۴. شیخ غلام حسین جعفری همدانی (متولد ۱۳۲۵ هـ . ق) ۱۵. شیخ محمد رضا مهدوی قمشه ای (متوفای ۱۳۸۸ هـ . ق) ۱۶. شیخ محمد تقی آملی (۱۳۰۴ ـ ۱۳۹۱ هـ . ق) ۱۷. آقا سید محمد نجفی بادکوبه ای (۱۳۱۴ ـ ۱۳۹۹ هـ . ق) ویژگی های اخلاقیصفات پسندیده آیة الله بادکوبه ای زبانزد خاص و عام بود. تواضع، زهد، تقوا، ساده زیستی مطالعه بسیار، برخورداری از حافظه قوی و ذوق سرشار و علاقه وافر به علم و عمل از صفات نیکویی است که در وجود آن بزرگوار جمع شده بود. این فقیه و فیلسوف بزرگ الهی از برجسته ترین استادان حوزه بوده و بیشتر کتاب های فلسفی و عرفانی را تدریس می نمود. وی به شاگردانش عشق می ورزید و علاقه فراوانی به تعلیم و تربیت آن ها داشت. و در شکوفا نمودن استعداد شاگردانش نقش بسزایی ایفا می کرد.از نگاه اندیشمندان ← آیة الله خویی مرجع تقلید شیعه، آیة الله خویی همیشه از ایشان به بزرگی یاد می نمود و معتقد بود که او بهتر از محقق اصفهانی، اسفار و دیگر کتاب های فلسفی را تدریس می کرده است. ← علامه حسن زاده علامه حسن زاده آملی در ذکر استادان علامه طباطبایی به بعد معنوی مرحوم آیة الله بادکوبه ای اشاره کرده می نویسد: (مرحوم آقا سید حسین بادکوبه ای هم، خیلی مراقب بود. حرف نمی زد مگر به ضرورت» ← شیخ آقا بزرگ تهرانی علامه فرزانه شیخ آقا بزرگ تهرانی درباره بعد علمی ایشان می نویسد: «آیة الله سید حسین بادکوبه ای در فلسفه و علوم عقلی اشتهار پیدا نمود و در آن رشته با مهارت، خبرویت و تحقیق و تدقیق شناخته شد و جمعی از افاضل طلاب از حوزه درسی او فارغ التحصیل شدند. او و علامه شیخ محمد حسین اصفهانی، مشهور به کمپانی، دو چهره ممتاز و متمایز بودند که علوم خود را بین مشتغلین پخش می نمودند و آسیاب درس های علوم عقلی بر محور این دو شخصیت علمی می چرخید و حقیقتا شایسته این مقام بودند» ← علامه طباطبایی مفسر بزرگ قرآن و شاگرد ممتاز آیة الله بادکوبه ای در مورد تحصیل خود در محضر استاد خود می نویسد: «در فلسفه نیز به درس حکیم و فیلسوف معروف وقت مرحوم آقا سید حسین بادکوبه ای موفق شدم. در ظرف شش سال که نزد معظم له تلمذ می کردم منظومه سبزواری و اسفار و مشاعر ملاصدرا و دوره شفای بو علی و کتاب «اثولوجیا و تمهید القواعد» ابن ترکه که در عرفان و اخلاق ابن مسکویه را خواندم. مرحوم بادکوبه ای از فرط عنایتی که به تعلیم و تربیت نویسنده داشت برای این که مرا به طرز تفکر برهانی آشنا سازد و به ذوق فلسفی من تقویت بخشد، امر فرمود به تعلیم ریاضیات بپردازم و در امتثال امر معظم له به درس مرحوم سید ابوالقاسم خوانساری که ریاضیدان زبردستی بود، حاضر شدم و یک دوره حساب استدلالی یک دوره ه ندسه مسطحه و فضایی و جبر استدلالی را از معظم له فرا گرفتم.» ← آیة الله سبحانی استاد زبر دست حوزه، آیة الله سبحانی در مورد شخصیت بی نظیر ایشان می نویسد: «در نجف اشرف او (علامه طباطبایی) با حکیم بزرگی برخورد می کند که از فحول فلاسفه و ازاستادان بس لایق این دانش بوده، یعنی حکیم فیلسوف وقت خود سید حسین بادکوبه ای ـ رضوان الله علیه ـ آشنا می گردد این حکیم معروف که هنوز حتی جامعه علمی او را به خوبی نشناخته است یکی از متفکران عصر خود بود و او بود که توانست علامه طباطبایی را با حقیقت فلسفه و عرفان، بالاخص تفکر فلسفی آشنا سازد.» رحلت سرانجام دانشور نامی و فیلسوف بزرگ الاهی آیة الله سید حسین بادکوبه ای پس از شصت و پنج سال تلاش و مجاهدت و احیا و بزرگرداشت شعائر دینی در بیست و هشتم شوال (۱۳۵۸ هـ . ق) دار فانی را وداع گفت و به دیار معبود شتافت. پیکر مطهر وی پس از تشییع و اقامه نماز، در جوار مرقد قدسی حضرت علی ـ علیه السلام ـ به خاک سپرده شد.
دانشمند فرزانه، بادکوبه ای از ابتدای نوجوانی به تحصیل دانش اسلامی روی آورد و مقدمات علوم حوزوی را نزد پدر فرا گرفت. پس از رحلت پدر گرامی اش جهت فراگیری علوم اسلامی وطن خود را ترک گفت و به تهران رفت و در مدرسه «صدر» ساکن شد. ایشان به مدت هفت سال در تهران اقامت گزید و از محضر علمی نوابغ روزگار مانند: حکیم متأله سیدابوالحسن جلوه (۱۲۳۸ ـ ۱۳۱۴ هـ . ق.) فیلسوف نامی میرزا هاشم اشکوری (متوفای ۱۳۳۲ هـ . ق) و علامه علی آقا زنوزی (۱۲۳۴ ـ ۱۳۰۷ هـ . ق) خوشه ها چید و در فقه، اصول و فلسفه تبحر یافت. هجرت به نجف اشرف ایشان در عنفوان جوانی با عشق به آقا امیر المومنین علی ـ علیه السلام ـ راهی عراق گردید و در حوزه کهن نجف اشرف مشغول فراگیری علوم اسلامی شد. وی در ابتدای ورود، در حوزه درسی و پربار ملا محمد کاظم خراسانی (۱۲۵۵ ـ ۱۳۲۹ هـ . ق) حاضر گردید و بهره ها برد. در همان زمان در درس فقه آقا شیخ محمد حسن مامقانی (۱۲۳۷ ـ ۱۳۲۳ هـ . ق) حاضر شد و شایستگی علمی خویش را به اثبات رسانید. تدریس این عالم فرهیخته، در پی سال ها تحقیق و پژوهش در محضر فرزانگان مشهور حوزه به چنان درجه ای از علم دست یازید که نامش زبانزد فضلا و دانشوران حوزه علمیه نجف گردید. محفل درس او آکنده از حضور مشتاقان علوم اسلامی بود و حدود چهار دهه به تدریس سطوح عالیه فقه، اصول، فلسفه، عرفان و کلام پرداخت. در اثر نبوغ و استعداد ذاتی وی، تدریس فلسفه اش شهرت بسزایی یافت و از درس فقه و اصول او پیشی گرفت و در نجف کمتر کسی در علوم عقلی همتراز او بود. شاگردان وی در طول سال ها تدریس در حوزه علمیه نجف، عالمان بسیاری پرورش داد و آنان را به سر منزل مقصود رسانید. دانشورانی که از استادان بزرگ و عالمان ردیف اول حوزه به شمار می رفتند و چرخ تدریس، تألیف و تحقیق به برکت وجود آن ها به حرکت در می آمد. برخی از شاگردان ممتاز ایشان عبارتند از: ۱. سید ابوالقاسم خویی (۱۳۱۷ ـ ۱۴۱۳ هـ.. ق) ۲. سید محمد حسین قاضی طباطبایی (۱۳۲۱ ـ ۱۴۰۲ هـ . ق) ۳. سید محمد حسن الهی قاضی طباطبایی (۱۳۲۵ ـ ۱۳۸۸ هـ . ق) ۴. سید مرتضی مرعشی نجفی (۱۳۲۵ ـ ۱۴۱۶ هـ . ق) ۵. سید محمد بادکوبه ای (۱۲۸۵ ـ ۱۳۸۹ هـ . ق) ۶. میرزا علی اکبر آقا مرندی (۱۳۱۴ ـ ۱۴۱۵ هـ . ق) ۷. شیخ مجتبی لنکرانی (متوفای ۱۴۰۶ هـ . ق) ۸. سید عبدالاعلی سبزواری (۱۳۲۸ ـ ۱۴۱۴ هـ . ق) ۹. سید علی اصغر خویی (۱۳۱۳ ـ ۱۴۰۲ هـ . ق) ۱۰. سید علی اکبر طسوجی (متولد ۱۳۱۹ هـ . ق) ۱۱. سید محمد اشکوری (۱۳۲۰ ـ ۱۳۹۴ هـ . ق) ۱۲. سید صدر الدین کوه پایی اصفهانی. ۱۳. میرزا کاظم دینوری (۱۳۲۳ ـ ۱۴۱۶ هـ . ق) ۱۴. شیخ غلام حسین جعفری همدانی (متولد ۱۳۲۵ هـ . ق) ۱۵. شیخ محمد رضا مهدوی قمشه ای (متوفای ۱۳۸۸ هـ . ق) ۱۶. شیخ محمد تقی آملی (۱۳۰۴ ـ ۱۳۹۱ هـ . ق) ۱۷. آقا سید محمد نجفی بادکوبه ای (۱۳۱۴ ـ ۱۳۹۹ هـ . ق) ویژگی های اخلاقیصفات پسندیده آیة الله بادکوبه ای زبانزد خاص و عام بود. تواضع، زهد، تقوا، ساده زیستی مطالعه بسیار، برخورداری از حافظه قوی و ذوق سرشار و علاقه وافر به علم و عمل از صفات نیکویی است که در وجود آن بزرگوار جمع شده بود. این فقیه و فیلسوف بزرگ الهی از برجسته ترین استادان حوزه بوده و بیشتر کتاب های فلسفی و عرفانی را تدریس می نمود. وی به شاگردانش عشق می ورزید و علاقه فراوانی به تعلیم و تربیت آن ها داشت. و در شکوفا نمودن استعداد شاگردانش نقش بسزایی ایفا می کرد.از نگاه اندیشمندان ← آیة الله خویی مرجع تقلید شیعه، آیة الله خویی همیشه از ایشان به بزرگی یاد می نمود و معتقد بود که او بهتر از محقق اصفهانی، اسفار و دیگر کتاب های فلسفی را تدریس می کرده است. ← علامه حسن زاده علامه حسن زاده آملی در ذکر استادان علامه طباطبایی به بعد معنوی مرحوم آیة الله بادکوبه ای اشاره کرده می نویسد: (مرحوم آقا سید حسین بادکوبه ای هم، خیلی مراقب بود. حرف نمی زد مگر به ضرورت» ← شیخ آقا بزرگ تهرانی علامه فرزانه شیخ آقا بزرگ تهرانی درباره بعد علمی ایشان می نویسد: «آیة الله سید حسین بادکوبه ای در فلسفه و علوم عقلی اشتهار پیدا نمود و در آن رشته با مهارت، خبرویت و تحقیق و تدقیق شناخته شد و جمعی از افاضل طلاب از حوزه درسی او فارغ التحصیل شدند. او و علامه شیخ محمد حسین اصفهانی، مشهور به کمپانی، دو چهره ممتاز و متمایز بودند که علوم خود را بین مشتغلین پخش می نمودند و آسیاب درس های علوم عقلی بر محور این دو شخصیت علمی می چرخید و حقیقتا شایسته این مقام بودند» ← علامه طباطبایی مفسر بزرگ قرآن و شاگرد ممتاز آیة الله بادکوبه ای در مورد تحصیل خود در محضر استاد خود می نویسد: «در فلسفه نیز به درس حکیم و فیلسوف معروف وقت مرحوم آقا سید حسین بادکوبه ای موفق شدم. در ظرف شش سال که نزد معظم له تلمذ می کردم منظومه سبزواری و اسفار و مشاعر ملاصدرا و دوره شفای بو علی و کتاب «اثولوجیا و تمهید القواعد» ابن ترکه که در عرفان و اخلاق ابن مسکویه را خواندم. مرحوم بادکوبه ای از فرط عنایتی که به تعلیم و تربیت نویسنده داشت برای این که مرا به طرز تفکر برهانی آشنا سازد و به ذوق فلسفی من تقویت بخشد، امر فرمود به تعلیم ریاضیات بپردازم و در امتثال امر معظم له به درس مرحوم سید ابوالقاسم خوانساری که ریاضیدان زبردستی بود، حاضر شدم و یک دوره حساب استدلالی یک دوره ه ندسه مسطحه و فضایی و جبر استدلالی را از معظم له فرا گرفتم.» ← آیة الله سبحانی استاد زبر دست حوزه، آیة الله سبحانی در مورد شخصیت بی نظیر ایشان می نویسد: «در نجف اشرف او (علامه طباطبایی) با حکیم بزرگی برخورد می کند که از فحول فلاسفه و ازاستادان بس لایق این دانش بوده، یعنی حکیم فیلسوف وقت خود سید حسین بادکوبه ای ـ رضوان الله علیه ـ آشنا می گردد این حکیم معروف که هنوز حتی جامعه علمی او را به خوبی نشناخته است یکی از متفکران عصر خود بود و او بود که توانست علامه طباطبایی را با حقیقت فلسفه و عرفان، بالاخص تفکر فلسفی آشنا سازد.» رحلت سرانجام دانشور نامی و فیلسوف بزرگ الاهی آیة الله سید حسین بادکوبه ای پس از شصت و پنج سال تلاش و مجاهدت و احیا و بزرگرداشت شعائر دینی در بیست و هشتم شوال (۱۳۵۸ هـ . ق) دار فانی را وداع گفت و به دیار معبود شتافت. پیکر مطهر وی پس از تشییع و اقامه نماز، در جوار مرقد قدسی حضرت علی ـ علیه السلام ـ به خاک سپرده شد.
[ویکی شیعه] سیدحسین بادکوبه ای (۱۲۹۳ق - ۱۳۵۸ق) از علمای شیعه در قرن چهاردهم قمری است که علوم عقلی را در حوزه علمیه نجف تدریس می کرد. علمایی مانند سید ابوالقاسم خویی، سید عبدالاعلی سبزواری، سید محمد حسین طباطبائی از معروف ترین شاگردان وی هستند.
سیدحسین در سال ۱۲۹۳ق. (برابر با ۱۲۵۴ش. و ۱۸۷۶م.) در روستای «خوددلان» (روستایی نزدیک باکو) به دنیا آمد. پدرش، سیدرضا، فرزند سید موسی حسینی لاهجی (لاهج از توابع نزدیک قفقاز است.) از شخصیت های مورد احترام بود. او در سلک روحانیت بوده و به مسائل شرعی مردم رسیدگی می نمود.
بادکوبه ای در ۲۸ شوال ۱۳۵۸ق درگذشت. پیکر وی پس از تشییع و اقامه نماز، در جوار حرم امام علی(ع) به خاک سپرده شد.
سیدحسین در سال ۱۲۹۳ق. (برابر با ۱۲۵۴ش. و ۱۸۷۶م.) در روستای «خوددلان» (روستایی نزدیک باکو) به دنیا آمد. پدرش، سیدرضا، فرزند سید موسی حسینی لاهجی (لاهج از توابع نزدیک قفقاز است.) از شخصیت های مورد احترام بود. او در سلک روحانیت بوده و به مسائل شرعی مردم رسیدگی می نمود.
بادکوبه ای در ۲۸ شوال ۱۳۵۸ق درگذشت. پیکر وی پس از تشییع و اقامه نماز، در جوار حرم امام علی(ع) به خاک سپرده شد.
wikishia: سید_حسین_بادکوبه ای
[ویکی اهل البیت] یکی از مهمترین خاستگاه های مذهب حقه جعفری سرزمین عالم خیز آذربایجان است. این منطقه مستعد، صدها فقه متبحر و ده ها عارف و عالم فاضل را در دامان خویش پرورانده تحویل جهان اسلام داده است. یکی از چهره های پرفروغ حوزه های علمیه، فیلسوف بزرگ شیعه حضرت آیت الله سید حسین بادکوبه ای است. او با تدریس های ماهرانه، رسالت الاهی خویش را به خوبی انجام داد و ستارگان فروزانی را در آسمان دانش و فضیلت پروراند. برای آشنایی با مقام علمی ایشان به فرازهایی از زندگانی او اشاره می کنیم.
سید حسین در سال 1293 هـ.ق در روستای زیبای «خوددلان» پا به عالم خاکی گذارد. پدرش، سید رضا، فرزند سید موسی حسینی لاهیجی، از بزرگان و شخصیت های مورد احترام بود. او در سلک روحانیت بوده و به مسائل شرعی مردم رسیدگی می نمود.
دانشمند فرزانه، بادکوبه ای از ابتدای نوجوانی به تحصیل دانش اسلامی روی آورد و مقدمات علوم حوزوی را نزد پدر فراگرفت. پس از رحلت پدر گرامی اش جهت فراگیری علوم اسلامی وطن خود را ترک گفت و به تهران رفت و در مدرسه «صدر» ساکن شد. ایشان به مدت هفت سال در تهران اقامت گزید و از محضر علمی نوابغ روزگار مانند: حکیم متأله سید ابوالحسن جلوه (1238ـ1314 هـ.ق) فیلسوف نامی میرزا هاشم اشکوری (متوفای 1332 هـ.ق) و علامه علی آقا زنوزی (1234ـ1307 هـ.ق) خوشه ها چید و در فقه، اصول و فلسفه تبحر یافت.
ایشان در عنفوان جوانی با عشق به آقا امیرالمومنین علی علیه السلام راهی عراق گردید و در حوزه کهن نجف اشرف مشغول فراگیری علوم اسلامی شد. وی در ابتدای ورود، در حوزه درسی و پربار ملا محمدکاظم خراسانی (1255ـ1329 هـ.ق) حاضر گردید و بهره ها برد. در همان زمان در درس فقه آقا شیخ محمدحسن مامقانی (1237ـ1323 هـ.ق) حاضر شد و شایستگی علمی خویش را به اثبات رسانید.
این عالم فرهیخته، در پی سال ها تحقیق و پژوهش در محضر فرزانگان مشهور حوزه به چنان درجه ای از علم دست یازید که نامش زبانزد فضلا و دانشوران حوزه علمیه نجف گردید. محفل درس او آکنده از حضور مشتاقان علوم اسلامی بود و حدود چهار دهه به تدریس سطوح عالیه فقه، اصول، فلسفه، عرفان و کلام پرداخت. در اثر نبوغ و استعداد ذاتی وی، تدریس فلسفه اش شهرت بسزایی یافت و از درس فقه و اصول او پیشی گرفت و در نجف کمتر کسی در علوم عقلی همتراز او بود.
وی در طول سال ها تدریس در حوزه علمیه نجف، عالمان بسیاری پرورش داد و آنان را به سر منزل مقصود رسانید. دانشورانی که از استادان بزرگ و عالمان ردیف اول حوزه بشمار می رفتند و چرخ تدریس، تألیف و تحقیق به برکت وجود آن ها به حرکت درمی آمد. برخی از شاگردان ممتاز ایشان عبارتند از:
صفات پسندیده آیت الله بادکوبه ای زبانزد خاص و عام بود. تواضع، زهد، تقوا، ساده زیستی مطالعه بسیار، برخورداری از حافظه قوی و ذوق سرشار و علاقه وافر به علم و عمل از صفات نیکویی است که در وجود آن بزرگوار جمع شده بود. این فقیه و فیلسوف بزرگ الهی از برجسته ترین استادان حوزه بوده و بیشتر کتاب های فلسفی و عرفانی را تدریس می نمود. وی به شاگردانش عشق می ورزید و علاقه فراوانی به تعلیم و تربیت آن ها داشت. و در شکوفانمودن استعداد شاگردانش نقش بسزایی ایفا می کرد.
مرجع تقلید شیعه، آیت الله خویی همیشه از ایشان به بزرگی یاد می نمود و معتقد بود که او بهتر از محقق اصفهانی، اسفار و دیگر کتاب های فلسفی را تدریس می کرده است.
سید حسین در سال 1293 هـ.ق در روستای زیبای «خوددلان» پا به عالم خاکی گذارد. پدرش، سید رضا، فرزند سید موسی حسینی لاهیجی، از بزرگان و شخصیت های مورد احترام بود. او در سلک روحانیت بوده و به مسائل شرعی مردم رسیدگی می نمود.
دانشمند فرزانه، بادکوبه ای از ابتدای نوجوانی به تحصیل دانش اسلامی روی آورد و مقدمات علوم حوزوی را نزد پدر فراگرفت. پس از رحلت پدر گرامی اش جهت فراگیری علوم اسلامی وطن خود را ترک گفت و به تهران رفت و در مدرسه «صدر» ساکن شد. ایشان به مدت هفت سال در تهران اقامت گزید و از محضر علمی نوابغ روزگار مانند: حکیم متأله سید ابوالحسن جلوه (1238ـ1314 هـ.ق) فیلسوف نامی میرزا هاشم اشکوری (متوفای 1332 هـ.ق) و علامه علی آقا زنوزی (1234ـ1307 هـ.ق) خوشه ها چید و در فقه، اصول و فلسفه تبحر یافت.
ایشان در عنفوان جوانی با عشق به آقا امیرالمومنین علی علیه السلام راهی عراق گردید و در حوزه کهن نجف اشرف مشغول فراگیری علوم اسلامی شد. وی در ابتدای ورود، در حوزه درسی و پربار ملا محمدکاظم خراسانی (1255ـ1329 هـ.ق) حاضر گردید و بهره ها برد. در همان زمان در درس فقه آقا شیخ محمدحسن مامقانی (1237ـ1323 هـ.ق) حاضر شد و شایستگی علمی خویش را به اثبات رسانید.
این عالم فرهیخته، در پی سال ها تحقیق و پژوهش در محضر فرزانگان مشهور حوزه به چنان درجه ای از علم دست یازید که نامش زبانزد فضلا و دانشوران حوزه علمیه نجف گردید. محفل درس او آکنده از حضور مشتاقان علوم اسلامی بود و حدود چهار دهه به تدریس سطوح عالیه فقه، اصول، فلسفه، عرفان و کلام پرداخت. در اثر نبوغ و استعداد ذاتی وی، تدریس فلسفه اش شهرت بسزایی یافت و از درس فقه و اصول او پیشی گرفت و در نجف کمتر کسی در علوم عقلی همتراز او بود.
وی در طول سال ها تدریس در حوزه علمیه نجف، عالمان بسیاری پرورش داد و آنان را به سر منزل مقصود رسانید. دانشورانی که از استادان بزرگ و عالمان ردیف اول حوزه بشمار می رفتند و چرخ تدریس، تألیف و تحقیق به برکت وجود آن ها به حرکت درمی آمد. برخی از شاگردان ممتاز ایشان عبارتند از:
صفات پسندیده آیت الله بادکوبه ای زبانزد خاص و عام بود. تواضع، زهد، تقوا، ساده زیستی مطالعه بسیار، برخورداری از حافظه قوی و ذوق سرشار و علاقه وافر به علم و عمل از صفات نیکویی است که در وجود آن بزرگوار جمع شده بود. این فقیه و فیلسوف بزرگ الهی از برجسته ترین استادان حوزه بوده و بیشتر کتاب های فلسفی و عرفانی را تدریس می نمود. وی به شاگردانش عشق می ورزید و علاقه فراوانی به تعلیم و تربیت آن ها داشت. و در شکوفانمودن استعداد شاگردانش نقش بسزایی ایفا می کرد.
مرجع تقلید شیعه، آیت الله خویی همیشه از ایشان به بزرگی یاد می نمود و معتقد بود که او بهتر از محقق اصفهانی، اسفار و دیگر کتاب های فلسفی را تدریس می کرده است.
wikiahlb: سید_حسین_بادکوبه_ای
[ویکی فقه] سید حسین در سال ۱۲۹۳ هـ . ق در روستای زیبای «خوددلان» پا به عالم خاکی گذارد. پدرش، سید رضا، فرزند سید موسی حسینی لاهیجی، از بزرگان و شخصیت های مورد احترام بود. او در سلک روحانیت بوده و به مسائل شرعی مردم رسیدگی می نمود.
دانشمند فرزانه، بادکوبه ای از ابتدای نوجوانی به تحصیل دانش اسلامی روی آورد و مقدمات علوم حوزوی را نزد پدر فرا گرفت. پس از رحلت پدر گرامی اش جهت فراگیری علوم اسلامی وطن خود را ترک گفت و به تهران رفت و در مدرسه «صدر» ساکن شد. ایشان به مدت هفت سال در تهران اقامت گزید و از محضر علمی نوابغ روزگار مانند: حکیم متأله سیدابوالحسن جلوه (۱۲۳۸ ـ ۱۳۱۴ هـ . ق.) فیلسوف نامی میرزا هاشم اشکوری (متوفای ۱۳۳۲ هـ . ق) و علامه علی آقا زنوزی (۱۲۳۴ ـ ۱۳۰۷ هـ . ق) خوشه ها چید و در فقه، اصول و فلسفه تبحر یافت.
هجرت به نجف اشرف
ایشان در عنفوان جوانی با عشق به آقا امیر المومنین علی ـ علیه السلام ـ راهی عراق گردید و در حوزه کهن نجف اشرف مشغول فراگیری علوم اسلامی شد. وی در ابتدای ورود، در حوزه درسی و پربار ملا محمد کاظم خراسانی (۱۲۵۵ ـ ۱۳۲۹ هـ . ق) حاضر گردید و بهره ها برد. در همان زمان در درس فقه آقا شیخ محمد حسن مامقانی (۱۲۳۷ ـ ۱۳۲۳ هـ . ق) حاضر شد و شایستگی علمی خویش را به اثبات رسانید.
تدریس
این عالم فرهیخته، در پی سال ها تحقیق و پژوهش در محضر فرزانگان مشهور حوزه به چنان درجه ای از علم دست یازید که نامش زبانزد فضلا و دانشوران حوزه علمیه نجف گردید. محفل درس او آکنده از حضور مشتاقان علوم اسلامی بود و حدود چهار دهه به تدریس سطوح عالیه فقه، اصول، فلسفه، عرفان و کلام پرداخت. در اثر نبوغ و استعداد ذاتی وی، تدریس فلسفه اش شهرت بسزایی یافت و از درس فقه و اصول او پیشی گرفت و در نجف کمتر کسی در علوم عقلی همتراز او بود.
شاگردان
...
دانشمند فرزانه، بادکوبه ای از ابتدای نوجوانی به تحصیل دانش اسلامی روی آورد و مقدمات علوم حوزوی را نزد پدر فرا گرفت. پس از رحلت پدر گرامی اش جهت فراگیری علوم اسلامی وطن خود را ترک گفت و به تهران رفت و در مدرسه «صدر» ساکن شد. ایشان به مدت هفت سال در تهران اقامت گزید و از محضر علمی نوابغ روزگار مانند: حکیم متأله سیدابوالحسن جلوه (۱۲۳۸ ـ ۱۳۱۴ هـ . ق.) فیلسوف نامی میرزا هاشم اشکوری (متوفای ۱۳۳۲ هـ . ق) و علامه علی آقا زنوزی (۱۲۳۴ ـ ۱۳۰۷ هـ . ق) خوشه ها چید و در فقه، اصول و فلسفه تبحر یافت.
هجرت به نجف اشرف
ایشان در عنفوان جوانی با عشق به آقا امیر المومنین علی ـ علیه السلام ـ راهی عراق گردید و در حوزه کهن نجف اشرف مشغول فراگیری علوم اسلامی شد. وی در ابتدای ورود، در حوزه درسی و پربار ملا محمد کاظم خراسانی (۱۲۵۵ ـ ۱۳۲۹ هـ . ق) حاضر گردید و بهره ها برد. در همان زمان در درس فقه آقا شیخ محمد حسن مامقانی (۱۲۳۷ ـ ۱۳۲۳ هـ . ق) حاضر شد و شایستگی علمی خویش را به اثبات رسانید.
تدریس
این عالم فرهیخته، در پی سال ها تحقیق و پژوهش در محضر فرزانگان مشهور حوزه به چنان درجه ای از علم دست یازید که نامش زبانزد فضلا و دانشوران حوزه علمیه نجف گردید. محفل درس او آکنده از حضور مشتاقان علوم اسلامی بود و حدود چهار دهه به تدریس سطوح عالیه فقه، اصول، فلسفه، عرفان و کلام پرداخت. در اثر نبوغ و استعداد ذاتی وی، تدریس فلسفه اش شهرت بسزایی یافت و از درس فقه و اصول او پیشی گرفت و در نجف کمتر کسی در علوم عقلی همتراز او بود.
شاگردان
...
wikifeqh: سیدحسین_بادکوبه ای