سؤر

[ویکی فقه] سؤر نیم خورده و پس مانده غذا یا آبی است که انسان یا حیوان از آن استفاده کرده است. از احکام سؤر در باب طهارت سخن گفته اند.
سؤر در لغت به معنای قسمت باقی مانده از محتوای ظرفی که انسان یا حیوان از آن نوشیده و نیز پس مانده هر چیزی از غذا و آب و غیر آن آمده است.
معنای سؤر در اصطلاح
کلمات فقها در تعریف سؤر مختلف است.
← تعریف اول
اطلاق سؤر بر باقی مانده آب نوشیده شده توسط حیوان قدر متیقن همه اقوال است؛ از این رو، برخی گفته اند: احکام سؤر بر مصداق یقینی آن مترتب می گردد و ترتب آن احکام بر دیگر مصادیق منوط به وجود مناسبت میان حکم و موضوع است. به عنوان مثال، از دلیلی که مفاد آن نجاست سؤر است می توان به دست آورد که مراد از سؤر در این دلیل، مطلق چیزی است که با بدن حیوان نجس تماس پیدا کرده است؛ زیرا مناسبت عرفی میان حکم و موضوع، سرایت نجاست از حیوان نجس العین به سؤر آن می باشد؛ خواه آبی باشد که مقداری از آن را نوشیده یا هر چیزی دیگر که با عضوی از بدن آن حیوان تماس پیدا کرده و بر اثر داشتن رطوبت، نجاست بدان سرایت نموده است. اما اگر مفاد دلیل، تبرک جستن به سؤر باشد، با توجه به تناسب حکم و موضوع، اعم بودن مفهوم سؤر از این دلیل استفاده نمی شود.
عدم اطلاق سؤر به باقی مانده آب کثیر و جاری
...