سانسکریت یا سَنسکریت ( saṃskṛtam संस्कृतम् ) زبان باستانی مردم هندوستان و زبان دینی مذاهب هندوییسم، بودیسم و جاینیسم می باشد که از دیدگاه زبان شناسی با زبان پارسی باستان ، هم ریشه است و زبان سانسکریت؛ از خانواده یِ زبان های هندوآریایی به حساب می آید. نسک ارجمند وداها به این زبان است. در دوره یِ نوین، دانش سانسکریت کمک بسیاری به خوانش نبشته های این دو زبان باستانی کرده است. سانسکریت یکی از زبانهای رسمی ایالت اوتاراکند هند است[ ۲] . ویکی پدیا نسخه سانسکریت دارد که در سال ۲۰۰۳ راه اندازی شده است.
واژه یِ سانسکریت از واژه یِ«سامس کَرْتَه» ( خودساخته ) مشتق شده و به معنی خودسازه است. این واژه بعدها معنی «فرهنگی» به خود گرفت و زبان سانکریت ( سانسکریت واک ) به معنی زبان فرهنگ بالا استفاده شد. به این زبان اصطلاحن دِوا باگا نیز گفته می شود که به معنی «زبان خدایان» است. [ نیازمند منبع]
متن های این زبان به سالهای ۱۵۰۰–۱۲۰۰ پیش از میلاد مسیح برمی گردد.
نوشته هایی که به هزاره های پس از میلاد و ۱۵۰۰ سال پیش برمی گردد.
زبان سانسکریت تا قرن هجدهم ناشناخته بود. در این زمان استعمارگران انگلیسی که در هند به سر می بردند، در منطقه گجرات و رود سند متوجه شدند که واژگان مشترک و تشابه آوایی بین زبان اهالی این منطقه با زبان های اروپایی وجود دارد و در این خصوص بیشتر تحقیق کردند. در نتیجه اعلام کردند که سانسکریت زبانی کهن و خواهر زبان های آرین است. بعدها معلوم شد که واژگانی از این زبان در همهٔ زبان های شبه قاره وجود دارد و با زبان پارسی باستان مشابهت هایی وجود دارد؛ مثلاً واژگانی مانند: آواز - خاکی - خیمه - دروازه - درست - درگاه - دربار - دستور - دل - دلیر - پنج اب - روز - روزنامه - رهنامه - روغن - زور - سرخ - شاه - پادشاه - شکر - شمشیر - کمر - بازو - شوروا - صوفی - درویش - جشن - فرمان - فرار - گرم - میر - مهربان - ناودان - نماز ( نمزته ) - نمک - نیک - واپس - جوان - آهو - ابرو - استر - انبه - بازو ( بهو ) - ایزد - بور - بهره - پاره - پا - لنگ - پنج - پند - تار - جمشید - خاموش - چهار - چرم - چلو - داس - دختر - خوب - رام - رنگ - دیبا - دود ( عود ) - زار - ستون - شترنگ - شرتا ( باد ) - سومه نات - شالی - طاووس - فلفل - کافور - کر - کف - گاری - گرگ - لیمو - ماهی - مرد - زن - مزد - مست - نه - مه - به به ( بهجه ) ماست - ماه - میدان - میان - میز - نارگیل - ناو - نیلوفر - هزار - نمد - هفت - هشت - هسته - یاسمن/جاسمین/ - یوغ/یوگ - ، تارا ( ستاره ) - مهرو… با اختلافاتی در آوا، در بیشتر زبان ها وجود دارد. در هند زبان سانسکریت بیشتر به خط برهمی نوشته می شد، اما امروزه زبان سانسکریت به خط دیواناگری نوشته می شود که خط رسمی زبان هندی است. دولت هند اخیراً توجه مهمی به رسمی کردن این زبان در تمام هندوستان نشان داده است. البته این توجه دولت ناریندرا مودی و خانم اسمرتی ایرانی وزیر علوم و منابع انسانی با واکنش های منفی نیز روبرو شده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفواژه یِ سانسکریت از واژه یِ«سامس کَرْتَه» ( خودساخته ) مشتق شده و به معنی خودسازه است. این واژه بعدها معنی «فرهنگی» به خود گرفت و زبان سانکریت ( سانسکریت واک ) به معنی زبان فرهنگ بالا استفاده شد. به این زبان اصطلاحن دِوا باگا نیز گفته می شود که به معنی «زبان خدایان» است. [ نیازمند منبع]
متن های این زبان به سالهای ۱۵۰۰–۱۲۰۰ پیش از میلاد مسیح برمی گردد.
نوشته هایی که به هزاره های پس از میلاد و ۱۵۰۰ سال پیش برمی گردد.
زبان سانسکریت تا قرن هجدهم ناشناخته بود. در این زمان استعمارگران انگلیسی که در هند به سر می بردند، در منطقه گجرات و رود سند متوجه شدند که واژگان مشترک و تشابه آوایی بین زبان اهالی این منطقه با زبان های اروپایی وجود دارد و در این خصوص بیشتر تحقیق کردند. در نتیجه اعلام کردند که سانسکریت زبانی کهن و خواهر زبان های آرین است. بعدها معلوم شد که واژگانی از این زبان در همهٔ زبان های شبه قاره وجود دارد و با زبان پارسی باستان مشابهت هایی وجود دارد؛ مثلاً واژگانی مانند: آواز - خاکی - خیمه - دروازه - درست - درگاه - دربار - دستور - دل - دلیر - پنج اب - روز - روزنامه - رهنامه - روغن - زور - سرخ - شاه - پادشاه - شکر - شمشیر - کمر - بازو - شوروا - صوفی - درویش - جشن - فرمان - فرار - گرم - میر - مهربان - ناودان - نماز ( نمزته ) - نمک - نیک - واپس - جوان - آهو - ابرو - استر - انبه - بازو ( بهو ) - ایزد - بور - بهره - پاره - پا - لنگ - پنج - پند - تار - جمشید - خاموش - چهار - چرم - چلو - داس - دختر - خوب - رام - رنگ - دیبا - دود ( عود ) - زار - ستون - شترنگ - شرتا ( باد ) - سومه نات - شالی - طاووس - فلفل - کافور - کر - کف - گاری - گرگ - لیمو - ماهی - مرد - زن - مزد - مست - نه - مه - به به ( بهجه ) ماست - ماه - میدان - میان - میز - نارگیل - ناو - نیلوفر - هزار - نمد - هفت - هشت - هسته - یاسمن/جاسمین/ - یوغ/یوگ - ، تارا ( ستاره ) - مهرو… با اختلافاتی در آوا، در بیشتر زبان ها وجود دارد. در هند زبان سانسکریت بیشتر به خط برهمی نوشته می شد، اما امروزه زبان سانسکریت به خط دیواناگری نوشته می شود که خط رسمی زبان هندی است. دولت هند اخیراً توجه مهمی به رسمی کردن این زبان در تمام هندوستان نشان داده است. البته این توجه دولت ناریندرا مودی و خانم اسمرتی ایرانی وزیر علوم و منابع انسانی با واکنش های منفی نیز روبرو شده است.
wiki: زبان سانسکریت