روزه در قران

[ویکی فقه] روزه در قرآن. روزه به معنای خودداری کردن از چیزی و ترک آن است.
روزه یکی از واجبات و عبادات مهم دینی است و از برنامه های بسیار حساس و سازنده اسلامی بوده و از ضروریات اسلامی به شمار می رود که اگر کسی با توجه به ضروری بودن آن منکرش شود و انکار وی طوری باشد که برگشت به انکار خدا و پیامبر نماید کافر می گردد و کسی که آن را باور داشته باشد ولی بدون جهت از گرفتن آن خودداری کند گناهکار بوده و لازم است کفاره بدهد و مستحق مجازات و حد شرعی نیز خواهد بود و برای آنکه به اهمیت آن توجه کرده و بیشتر به خصوصیات آن آشنا گردیم در این درس توضیحات کوتاهی پیرامون آن می دهیم.
تعریف
صوم که در فارسی به آن روزه گفته می شود عبارت است از خودداری و امساک، چنانکه وقتی حضرت مریم به قدرت خدا، عیسی (علیه السّلام) را بدون پدر به دنیا آورد و سخت نگران بود که در پاسخ مردم چه بگوید خداوند به او دستور داد «فقولی انی نذرت للرحمن صوما فلن اکلم الیوم انسیا» یعنی بگو من برای خدا نذر کرده ام روزه بگیرم پس امروز با کسی سخن نمی گویم (که خودداری از سخن گفتن صوم و روزه محسوب شده است البته چنین روزه ای در اسلام حرام است) و در اسلام روزه این است که انسان از برای خدا به عنوان یک عبادت و رسیدن به پاداش های الهی از طلوع فجر تا مغرب از خوردن و آشامیدن و سایر اموری که روزه را باطل می کند خودداری نماید و مشهورترین آنها، روزه ماه رمضان است.
در ادیان گذشته
از آنجا که روزه یک نوع عبادت و پرستش خداوند است و آثار مادی و معنوی فراوانی داشته و در تکامل و سازندگی انسان ها نقش بسیار حساسی به عهده دارد. در آئین پیغمبران گذشته و ادیان آسمانی نیز روزه واجب بوده است (هر چند با روزه در اسلام از نظر شرائط و خصوصیات فرق هایی داشته است) چنانکه در قرآن مجید می فرماید ای کسانی که ایمان دارید روزه بر شما واجب شد چنانکه بر پیشینیان از شما هم (در ادیان سابق) واجب بوده است، و چنان که ذکر کردیم در زمان حضرت مریم روزه سکوت یک عبادت الهی بوده است.
نظر قرآن
...