رباط ترک

رباط ترک (دلیجان). روستای رباط ترک از نظر تقسیمات کشوری در ایران زیر مجموعه استان مرکزی، شهرستان دلیجان جمعیت آن ۲۵۰ نفر با حدود ۹۰ خانوار می باشد.
این روستا از نظر موقعیت جغرافیایی در جنوب دلیجان قرار دارد. این روستا تا پایان دههٔ سی خورشیدی، بخشی از قمصر کاشان بود و از آن به بعد تا پایان دههٔ پنجاه، از نظر تقسیمات کشوری زیر مجموعهٔ بخش میمه در استان اصفهان بود. از آن موقع به بعد زیر مجموعه شهرستان دلیجان باقی مانده است.
روستای رباط ترک با پیشینه تاریخی طولانی در مرکز ایران قرار دارد، وجه تسمیه آن به دلیل قلعه ( رباط ) قدیمی است که گفته می شود به دست ترکان بنا گردیده است.
پیشینهٔ سکونت در روستای رباط ترک ، به دوران تاریخی پس از اسلام بر می گردد ، شواهد و یافته های باستان شناسی مبنی بر وجود گورستان های گبری و همچنین وجود زیرخاکی ها ( کوزه ها و سفال های قدیمی با قدمت بسیار ) و بقایای باقی مانده از ذوب فلزات در اطراف قلعه تخت کوه این موضوع را اثبات می کند.
مردم روستای رباط ترک به زبان فارسی سخن میگویند. اما در گویش و محاورات نسل های گذشته و افراد مسن تر روستا، وجود کلمات فارسی دَری مشهود است. همچنین با توجه به اینکه در سالیان دور اقوامی از شهرهای اصفهان ، کاشان ، قم ، محلات و روستاهای همجوار به روستای رباط ترک مهاجرت کرده اند، تاثیر گویش این مناطق بر گویش مردمان رباط ترک تا حدودی قابل مشاهده است .
در سال 1400 آقایان محمد اسدی فرزند سیف اله ، علی سعیدی فرزند شیخ محمد و امیر نصیری فرزند مسلم وارد شورا شدند هم اکنون آقای علی سعیدی به عنوان رئیس شورای می باشد.
هم اکنون مهندس علی دهقانی دهیار روستا می باشد.
آئین پرشور نخل برداری رباط ترک در روز عاشورا با چاووشی خوانی تعدادی از چاووشی خوانان آغاز می شود و از مهم ترین بخش ‏‏‎های مراسم روز عاشورا بشمار می آید.
در مسیر جادهٔ اصلی و ترانزیت تهران - اصفهان ۳۰ کیلومتر که از دلیجان می گذریم در سمت راست جاده رباط ترک قرار دارد.
آب کشاورزی روستای رباط ترک از ۲ رشته قنات تامین می شود که نام قنات ها محمد آباد به طول 6 کیلومتر و آجری به طول سه کیلومتر که در جنوب روستا واقع شده و سر چشمه آن از آبریز کوههای قرقچی می باشند.
به لحاظ تاریخی، شریان حیاتی آب کشاورزی روستای رباط ترک ، رشته کاریزهایی بوده است که با حفر بی رویه چاه های عمیق و نیمه عمیق فرونشست کارکرد خود را از دست داده اند. حفر این چاه های عمیق و نیمه عمیق، بعضاً بدون مطالعه کافی، با صرف هزینه های هنگفت بوده و چنانکه باید بازده اقتصادی لازم را ندارند. با مطالعه و پژوهشی در باره آب و آبیاری بیشترین واگذاری زمین توسط امور اراضی و جهاد سازندگی میمه و دلیجان در منطقه علی آباد جنوب شرقی روستا بوده است. هم اکنون حدود 20 حلقه چاه عمیق و نیمه عمیق حفر شده است و با پمپ های قوی آب از زیرزمین بالا کشیده می شود.