عصر تایشو ( به ژاپنی: 大正時代, Taishō jidai ) از ۳۰ ژوئیه ۱۹۱۲ تا ۲۵ دسامبر ۱۹۲۶ را در بر می گیرد و دوره ای از تاریخ ژاپن است که امپراتور تای شو قدرت را در دست داشته است. امپراتور تای شو از سلامتی چندانی برخوردار نبود و همین موضوع سبب شد که انتقال قدرت سیاسی از سیاستمداران سالخوردهٔ وابسته به اولیگارشی دیرپا، به مجلس قانون گذاری ژاپن و احزاب دموکراتیک آسان تر صورت پذیرد. به همین سبب، این دوره به عنوان دوران جنبش لیبرالی ژاپن نیز شناخته می شود.
ژاپن در جنگ جهانی اول به نیروهای اتفاق سه گانه که شامل بریتانیا، فرانسه و روسیه می شد پیوست. این فرصتی بود برای ژاپن تا قلمرو نفوذ خود را در چین گسترش داده و در جغرافیای سیاسی بعد از جنگ به منزله یک قدرت بزرگ به رسمیت شناخته شود. در هفتم اوت ۱۹۱۴، ژاپن از دولت بریتانیا درخواستی رسمی دریافت کرد که برای انهدام نیروی دریایی مهاجم آلمان در آب های چین و اطراف آن، وارد عمل شود. پس از آن که اولتیماتوم ژاپن به آلمان بی پاسخ ماند، این کشور در بیست وسوم اوت سال ۱۹۱۴ به طور رسمی به امپراتوری آلمان اعلام جنگ داد. ژاپن به سرعت سرزمین های استیجاری آلمان در استان شان دونگ چین و جزایر مارشال را در اقیانوس آرام اشغال کرد و در حالی که متحدان غربی به شدت مشغول جنگ در اروپا بودند، ژاپن با ارائه ۲۱ فرمان به طرف چینی، در صدد تحکیم موقعیت خود برآمد.
هژمونی ژاپن در شمال چین و بخش های دیگری از آسیا با توافق های بین المللی آسان تر شد. توافق ۱۹۱۶ با روسیه به نفوذ بیشتر ژاپن در منچوری و مغولستان داخلی منجر گردید و توافق با دولت های فرانسه، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۱۷ سبب به رسمیت شناخته شدن منافع سرزمینی ژاپن در چین و اقیانوس آرام شد.
بعد از جنگ، ژاپن به عنوان یکی از پنج قدرت بزرگ نظامی و صنعتی به کنفرانس صلح در ورسای رفت. توکیو صاحب کرسی دائم در شورای جامعه ملل شد و بر اساس معاهده صلحی که به امضا رسید، تمام حقوق آلمان در استان شان دونگ چین به ژاپن منتقل شد. سیستم دو حزبی که پایه های آن از آغاز قرن بیستم گذاشته شده بود، سرانجام بعد از جنگ جهانی اول به ثمر نشست و باعث پیدایش دوره ای شد که از آن تحت عنوان «دموکراسی تای شو» یاد می شود.
در طول دهه ۱۹۲۰، ژاپن کمابیش به سمت سیستم حکومت دموکراتیک حرکت می کرد. با این همه، ریشه های دولت پارلمانی آن قدر قوی نبود که در برابر فشارهای سیاسی و اقتصادی دهه بعد، که رهبران نظامی روز به روز بر نفوذ خود می افزودند، مقاومت کند. آنچه این جابجایی قدرت را بیش از پیش امکان پذیر می کرد، گنگی و بی دقتی قانون اساسی مِی جی، به ویژه در مورد جایگاه امپراتور، بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفژاپن در جنگ جهانی اول به نیروهای اتفاق سه گانه که شامل بریتانیا، فرانسه و روسیه می شد پیوست. این فرصتی بود برای ژاپن تا قلمرو نفوذ خود را در چین گسترش داده و در جغرافیای سیاسی بعد از جنگ به منزله یک قدرت بزرگ به رسمیت شناخته شود. در هفتم اوت ۱۹۱۴، ژاپن از دولت بریتانیا درخواستی رسمی دریافت کرد که برای انهدام نیروی دریایی مهاجم آلمان در آب های چین و اطراف آن، وارد عمل شود. پس از آن که اولتیماتوم ژاپن به آلمان بی پاسخ ماند، این کشور در بیست وسوم اوت سال ۱۹۱۴ به طور رسمی به امپراتوری آلمان اعلام جنگ داد. ژاپن به سرعت سرزمین های استیجاری آلمان در استان شان دونگ چین و جزایر مارشال را در اقیانوس آرام اشغال کرد و در حالی که متحدان غربی به شدت مشغول جنگ در اروپا بودند، ژاپن با ارائه ۲۱ فرمان به طرف چینی، در صدد تحکیم موقعیت خود برآمد.
هژمونی ژاپن در شمال چین و بخش های دیگری از آسیا با توافق های بین المللی آسان تر شد. توافق ۱۹۱۶ با روسیه به نفوذ بیشتر ژاپن در منچوری و مغولستان داخلی منجر گردید و توافق با دولت های فرانسه، بریتانیا و ایالات متحده آمریکا در سال ۱۹۱۷ سبب به رسمیت شناخته شدن منافع سرزمینی ژاپن در چین و اقیانوس آرام شد.
بعد از جنگ، ژاپن به عنوان یکی از پنج قدرت بزرگ نظامی و صنعتی به کنفرانس صلح در ورسای رفت. توکیو صاحب کرسی دائم در شورای جامعه ملل شد و بر اساس معاهده صلحی که به امضا رسید، تمام حقوق آلمان در استان شان دونگ چین به ژاپن منتقل شد. سیستم دو حزبی که پایه های آن از آغاز قرن بیستم گذاشته شده بود، سرانجام بعد از جنگ جهانی اول به ثمر نشست و باعث پیدایش دوره ای شد که از آن تحت عنوان «دموکراسی تای شو» یاد می شود.
در طول دهه ۱۹۲۰، ژاپن کمابیش به سمت سیستم حکومت دموکراتیک حرکت می کرد. با این همه، ریشه های دولت پارلمانی آن قدر قوی نبود که در برابر فشارهای سیاسی و اقتصادی دهه بعد، که رهبران نظامی روز به روز بر نفوذ خود می افزودند، مقاومت کند. آنچه این جابجایی قدرت را بیش از پیش امکان پذیر می کرد، گنگی و بی دقتی قانون اساسی مِی جی، به ویژه در مورد جایگاه امپراتور، بود.
wiki: دوره تایشو