شانْدونْگ (Shandong)
(یا: شانتونگ) استانی در شرق چین، با ۱۵۳,۳۰۰ کیلومتر مربع مساحت و ۸۳,۴۳۰,۰۰۰ نفر جمعیت (۱۹۹۶). از شمال به خلیج بوهای، از شرق به دریای زرد، از جنوب با
جیانگسو و آنهوئی، و از غرب به استان های هِنان و هبی محدود است. شاندونگ از پرجمعیت ترین استان های چین و جینان مرکز آن است. صنایع آن شامل زغال سنگ، نفت، پتروشیمی، علوم مهندسی، و نساجی است و فرآورده های کشاورزی آن عبارت اند از حبوبات، پنبه، بادام زمینی، و ابریشم. نیمۀ شرقی استان، شبه جزیرۀ شاندونگ را تشکیل می دهد که خلیج بوهای را از دریای زرد جدا می کند. شاندونگ دارای زمستان های سرد و تابستان های گرم است. باران عمدتاً در تابستان می بارد و میانگین بارش سالانه بین ۱,۱۷۰ میلی متر در جنوب شرقی و ۵۶۰ میلی متر در غرب متغیر است. معادن زغال سنگ در مرکز و جنوب استان قرار دارند. حوزۀ نفت خیز شنگلی، در دونگ اینگ در دلتای رود هوانگ هو، دومین ناحیۀ نفت خیز چین است و سالانه ۲۶ میلیون تن نفت از آن به دست می آید. سنگ آهن در اطراف زیبو و طلا در ضلع شمالی شبه جزیره استخراج می شود. استخراج سنگ آهک نیز برای تولید سیمان صورت می گیرد. نفت تولیدی در شاندونگ، مواد خام پالایشگاه ها و صنایع پتروشیمی را در زیبو و چینگ دائو تأمین می کند. شاندونگ از هزارۀ ۳ پ م مسکونی بوده و یکی از مهدهای تمدن چین است. استخوان نوشته هایی با شکل های اولیه نوشتار
چینی در این استان کشف شده اند. در قرون ۸ ـ ۳ پ م، شاندونگ بین دو کشور چین و لو تقسیم شده بود. کنفوسیوس ۵۵۱ ـ ۴۷۹ پ م و منکیوس ( ۳۷۲ ـ ۲۸۹ پ م)، فیلسوفان چینی، در آن زمان ساکن شاندونگ بودند.
