درختان زیتون (نقاشی ون گوگ). درختان زیتون ( انگلیسی: Olive Trees ) یک نقاشی از نقاش مشهور هلندی پسا دریافتگرا، وَنسان وَن گوگ می باشد، ون گوگ حداقل ۱۸ نقاشی از درختان زیتون، عمدتاً در منطقهٔ سن رمی که بنا بر درخواست خودش در آسایشگاه آنجا حضور داشت طرح کرده است، از ماه مه ۱۸۸۹ تا می ۱۸۹۰ نقاشی هایی از باغ های محل آسایشگاه کشید و فراتر از دیوارهای آسایشگاه با چشم اندازی از درختان زیتون، درختان سرو و مزرعه های گندم مواجه شد. این نقاشی ون گوگ، درختان زیتون، در یک چشم انداز کوهستانی را به نمایش می گذارد که به تعبیری مکمل اثر دیگر نقاش به نام شب پر ستاره است. ابعاد این اثر ون گوگ ( ۹۲ × ۷۲٫۵ ) سانتیمتر می باشد.
در ماه مه سال ۱۸۸۹، ون گوگ به شکل داوطلبانه وارد آسایشگاه سنت پل نزدیک سن رمی گردید، [ ۳] [ ۴] او در آنجا به سلول های دیگر نیز دسترسی داشت و از آن ها به عنوان استودیو استفاده می کرد، در ابتدا به دلیل پناهندگی فوری، برای نقاشی بدون میله های پنجره اندکی محدود بود، او دنیا را از پنجره اتاقش می دید، عناصری همچون پیچک ها تحت پوشش و گستردگی درختها، یاس ها و زنبق ها و سوسن ها، در باغ. [ ۵]
وقتی در خارج از دیوارهای آسایشگاه قرار گرفت، اقدام به طراحی و کشیدن نقاشی هایی با زمینهٔ مزارع گندم، باغ های زیتون و درختان سرو در حومه و اطراف آسایشگاه نمود که از ویژگی های بارز پروونس بودند، در طول یک دورهٔ یک ساله ون گوگ در حدود ۱۵۰ بوم را نقاشی کرد. [ ۶]
رژیم غذایی و تحمیل زندگی آمیخته با پناهندگی در آسایشگاه باعث عدم ثبات و پایداری ون گوگ گردیده بود، خود ون گوگ در این باره گفته: «من در اینجا احساس شادی می کنم وقتی کار می کنم آن هم در بیرون و فضای باز، وقتی که اینجا می ایستم برای مدت های طولانی خوب، عادت ها و چیزهای خوب بسیار زیادی آموخته ام و برای بلند مدت این تنها درخواست من از زندگی است»، وقتی که روزگار او در سن رمی سپری می گردید مجبور شده بود تا بعضی از عادت ها و علایق خود را تغییر دهد، همانند نوشیدن قهوه، الکل، عادت غذا خوردن در ساعت های بد و غیرمناسب و تلاش های دوره ای در جهت استفاده از تربانتین و رنگ
در آن شرایط حتی نحوهٔ ایستادن او ایدئال و طبیعی نبود، در جهت ترک محوطهٔ آسایشگاه نیاز به یک سری از مجوزهای لازم داشت، غذای او کاملاً مختصر بود و تقریباً همیشه تنها کمی نان و سوپ میل می کرد، از دیدگاه رسیدگی به وضع ظاهری در تمام آن سالی که در آنجا حضور داشت تنها دو ساعت در هفته برای استحمام وقت داشت، ون گوگ به دلیل بیماری اش دچار حملات دوره ای می گردید که احتمالاً ناشی از یک گونه از بیماری صرع بود، [ ۷] در اوایل سال ۱۸۹۰ یعنی همان زمانی که حملات بیماری اش شدت پیدا کرد به این نتیجه رسید که اقامت و پناهندگی اش در آسایشگاه کمکی به بهبود وضعیتش نخواهد کرد، به همین دلیل در ماه مه سال ۱۸۹۰ به جانب اور سور آواز در شمال پاریس عزیمت کرد. [ ۸]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر ماه مه سال ۱۸۸۹، ون گوگ به شکل داوطلبانه وارد آسایشگاه سنت پل نزدیک سن رمی گردید، [ ۳] [ ۴] او در آنجا به سلول های دیگر نیز دسترسی داشت و از آن ها به عنوان استودیو استفاده می کرد، در ابتدا به دلیل پناهندگی فوری، برای نقاشی بدون میله های پنجره اندکی محدود بود، او دنیا را از پنجره اتاقش می دید، عناصری همچون پیچک ها تحت پوشش و گستردگی درختها، یاس ها و زنبق ها و سوسن ها، در باغ. [ ۵]
وقتی در خارج از دیوارهای آسایشگاه قرار گرفت، اقدام به طراحی و کشیدن نقاشی هایی با زمینهٔ مزارع گندم، باغ های زیتون و درختان سرو در حومه و اطراف آسایشگاه نمود که از ویژگی های بارز پروونس بودند، در طول یک دورهٔ یک ساله ون گوگ در حدود ۱۵۰ بوم را نقاشی کرد. [ ۶]
رژیم غذایی و تحمیل زندگی آمیخته با پناهندگی در آسایشگاه باعث عدم ثبات و پایداری ون گوگ گردیده بود، خود ون گوگ در این باره گفته: «من در اینجا احساس شادی می کنم وقتی کار می کنم آن هم در بیرون و فضای باز، وقتی که اینجا می ایستم برای مدت های طولانی خوب، عادت ها و چیزهای خوب بسیار زیادی آموخته ام و برای بلند مدت این تنها درخواست من از زندگی است»، وقتی که روزگار او در سن رمی سپری می گردید مجبور شده بود تا بعضی از عادت ها و علایق خود را تغییر دهد، همانند نوشیدن قهوه، الکل، عادت غذا خوردن در ساعت های بد و غیرمناسب و تلاش های دوره ای در جهت استفاده از تربانتین و رنگ
در آن شرایط حتی نحوهٔ ایستادن او ایدئال و طبیعی نبود، در جهت ترک محوطهٔ آسایشگاه نیاز به یک سری از مجوزهای لازم داشت، غذای او کاملاً مختصر بود و تقریباً همیشه تنها کمی نان و سوپ میل می کرد، از دیدگاه رسیدگی به وضع ظاهری در تمام آن سالی که در آنجا حضور داشت تنها دو ساعت در هفته برای استحمام وقت داشت، ون گوگ به دلیل بیماری اش دچار حملات دوره ای می گردید که احتمالاً ناشی از یک گونه از بیماری صرع بود، [ ۷] در اوایل سال ۱۸۹۰ یعنی همان زمانی که حملات بیماری اش شدت پیدا کرد به این نتیجه رسید که اقامت و پناهندگی اش در آسایشگاه کمکی به بهبود وضعیتش نخواهد کرد، به همین دلیل در ماه مه سال ۱۸۹۰ به جانب اور سور آواز در شمال پاریس عزیمت کرد. [ ۸]
