زبان فارسی در طول تاریخ به خط های گوناگون نوشته شده است امّا پس از ظهور و گسترش اسلام توسط عرب ها، در ایران و افغانستان برای نوشتن زبان فارسی بیشتر از خط فارسی استفاده شده و می شود که مبتنی بر خط عربی است[ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴] [ ۵]
خط های دیگری نیز قبل و بعد از اسلام برای زبان فارسی مورد استفاده بوده اند که همگی آن ها به این شرح هستند:
• «خط فارسی» برپایهٔ خط عربی با به کارگیری الفبای فارسی که مبتنی بر الفبای عربی است با چند حرفِ اضافه: گ چ پ ژ
• خط تاجیکی که مبتنی بر خط سیریلیک است و تحت استفاده در تاجیکستان
• لاتین نویسی فارسی، مورد استفاده در پیامک های موبایل و روی پلاک های کوچه ها و خیابان ها
زبان «فارسیِ نوِ آغازین» در سده های نخست پس از اسلام به خط های زیر نوشته شده است:[ ۶]
• خط عربی
• خط پهلوی/خط اوستایی
• خط عبری
• خط مانوی
• خط سُریانی
• خط میخی هخامنشی
• خط پهلوی
• خط مانوی
پیش از حملهٔ عرب ها به ایران و ورود اسلام به این کشور، دو خط اوستایی و خط پهلوی بکار گرفته می شدند؛ ولی زبان قرآن بر اساس خط کوفی بود و علی بن ابی طالب خود نیز به خط کوفی می نوشت. [ ۷] تا این زمان، قلمروی عرب ها از افغانستان و ایران تا سوریه و مصر گسترش یافته بود و غلط خوانی های زیادی در نامه نگاری های خلیفه ها به وجود می آمد. مردم کشورهای دیگر در ادای واژه های عربی دچار مشکل بودند تا اینکه در سال ۶۵ هجری، عبدالملک بن مروان در دمشق به خلافت رسید و در نامه ای که به حجاج بن یوسف ثقفی خلیفهٔ عراق نوشت، به او گفت که این خط کوفی که ابوالاسود دؤلی طراحی کرده، کفایت نمی کند و از حجاج بن یوسف خواست تا خط عربی را بر پایهٔ همین خط کوفی توسعه دهد و ترویج کند. [ ۸] حجاج کسی بود که به سردارانش دستور داد تا تمام روحانیان دین های دیگر و کسانی که به خطی غیر از عربی می نویسند را از دم تیغ بگذرانند. آثار این اقدامات حتی از کتاب سوزی در ایران نیز پررنگ تر بود. [ ۹] این اقدامات مشکلات زیادی برای زبان سایر کشورها ازجمله پارسی زبانان به وجود آورد. عرب ها، چهار حرف اصلی را در الفبای خود نداشتند و آن را حروف عجمی می نامیدند. سرانجام یک خوش نویس به نام خواجه ابولمال، سه نویسهٔ پ ژ و چ را به الفبای عربی اضافه کرد و پس از مدتی، نویسهٔ گ نیز پس از یک فراز و نشیب به شکل کنونی به الفبای عربی اضافه شد. [ ۱۰] تعلیق و نستعلیق، دو شیوهٔ خوش نویسی از خط عربی هستند که توسط ایرانیان ابداع شدند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفخط های دیگری نیز قبل و بعد از اسلام برای زبان فارسی مورد استفاده بوده اند که همگی آن ها به این شرح هستند:
• «خط فارسی» برپایهٔ خط عربی با به کارگیری الفبای فارسی که مبتنی بر الفبای عربی است با چند حرفِ اضافه: گ چ پ ژ
• خط تاجیکی که مبتنی بر خط سیریلیک است و تحت استفاده در تاجیکستان
• لاتین نویسی فارسی، مورد استفاده در پیامک های موبایل و روی پلاک های کوچه ها و خیابان ها
زبان «فارسیِ نوِ آغازین» در سده های نخست پس از اسلام به خط های زیر نوشته شده است:[ ۶]
• خط عربی
• خط پهلوی/خط اوستایی
• خط عبری
• خط مانوی
• خط سُریانی
• خط میخی هخامنشی
• خط پهلوی
• خط مانوی
پیش از حملهٔ عرب ها به ایران و ورود اسلام به این کشور، دو خط اوستایی و خط پهلوی بکار گرفته می شدند؛ ولی زبان قرآن بر اساس خط کوفی بود و علی بن ابی طالب خود نیز به خط کوفی می نوشت. [ ۷] تا این زمان، قلمروی عرب ها از افغانستان و ایران تا سوریه و مصر گسترش یافته بود و غلط خوانی های زیادی در نامه نگاری های خلیفه ها به وجود می آمد. مردم کشورهای دیگر در ادای واژه های عربی دچار مشکل بودند تا اینکه در سال ۶۵ هجری، عبدالملک بن مروان در دمشق به خلافت رسید و در نامه ای که به حجاج بن یوسف ثقفی خلیفهٔ عراق نوشت، به او گفت که این خط کوفی که ابوالاسود دؤلی طراحی کرده، کفایت نمی کند و از حجاج بن یوسف خواست تا خط عربی را بر پایهٔ همین خط کوفی توسعه دهد و ترویج کند. [ ۸] حجاج کسی بود که به سردارانش دستور داد تا تمام روحانیان دین های دیگر و کسانی که به خطی غیر از عربی می نویسند را از دم تیغ بگذرانند. آثار این اقدامات حتی از کتاب سوزی در ایران نیز پررنگ تر بود. [ ۹] این اقدامات مشکلات زیادی برای زبان سایر کشورها ازجمله پارسی زبانان به وجود آورد. عرب ها، چهار حرف اصلی را در الفبای خود نداشتند و آن را حروف عجمی می نامیدند. سرانجام یک خوش نویس به نام خواجه ابولمال، سه نویسهٔ پ ژ و چ را به الفبای عربی اضافه کرد و پس از مدتی، نویسهٔ گ نیز پس از یک فراز و نشیب به شکل کنونی به الفبای عربی اضافه شد. [ ۱۰] تعلیق و نستعلیق، دو شیوهٔ خوش نویسی از خط عربی هستند که توسط ایرانیان ابداع شدند.
wiki: خط فارسی