[ویکی فقه] خشم و غضب یکی از رذائل اخلاقی در دین اسلام شمرده شده است که نبی اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) در سیره قولی و عملی راه حل هایی برای رفع این رذیله فرمایشاتی دارند که در این مقاله به آنها اشاره خواهیم کرد.
از اوصاف زشت و نکوهیده ای که در سیره و قول نبی اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) بدان پرداخته شده، احادیثی در ذمّ آن بیان گردیده خشم و غضب بی جا است. حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) غضب را یکی از ارکان کفر برشمرده آن را تیر شیطان معرفی کرده اند. می فرمود: «کسی که خشمی را فرو برد با این که می توانست آن را به کار بندد خداوند، دل او را از آرامش و ایمان در روز قیامت پر می کند.»
اوصاف خشم نبوی
رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) دیرتر از هر کسی به خشم می آمد و زودتر از همه خشمش فرو می نشست. چون خشم می گرفت آثار خشم در چهره شان کاملاً نمایان می گردید، به هنگام خشم رنگ از رخسار حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) می پرید و سرخ یا تیره می شد و قطرات عرق مانند دانه های مروارید از پیشانی اش می چکید، به طوری که در این هنگام، جز امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام)، کسی را جرات سخن گفتن با ایشان نبود. گرچه رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در خشم به «اشدّ الناس غضباً» ستوده شده اند، اما غضب ایشان غضبی مذموم نبود، بلکه غضبی بود ممدوح که مقتضای منصب نبوت ایشان بود، چرا که خشمش هرگز برای دنیا و ناملایمات آن نبود، زمانی که حرمتی الهی دریده می شد و یا حدی از حدود الهی پایمال می شد از شدت خشم کسی او را نمی شناخت و از پا نمی نشست تا آن که حق را یاری کند. اما در حال غضب نیز سخنی جز سخن حق نمی گفت.
راه های کنترل خشم
توصیه رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) به اصحاب و یاران، اجتناب از غضب بود.
← تغییر وضعیت فرد
...
از اوصاف زشت و نکوهیده ای که در سیره و قول نبی اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) بدان پرداخته شده، احادیثی در ذمّ آن بیان گردیده خشم و غضب بی جا است. حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) غضب را یکی از ارکان کفر برشمرده آن را تیر شیطان معرفی کرده اند. می فرمود: «کسی که خشمی را فرو برد با این که می توانست آن را به کار بندد خداوند، دل او را از آرامش و ایمان در روز قیامت پر می کند.»
اوصاف خشم نبوی
رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) دیرتر از هر کسی به خشم می آمد و زودتر از همه خشمش فرو می نشست. چون خشم می گرفت آثار خشم در چهره شان کاملاً نمایان می گردید، به هنگام خشم رنگ از رخسار حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) می پرید و سرخ یا تیره می شد و قطرات عرق مانند دانه های مروارید از پیشانی اش می چکید، به طوری که در این هنگام، جز امیرالمؤمنین علی (علیه السّلام)، کسی را جرات سخن گفتن با ایشان نبود. گرچه رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) در خشم به «اشدّ الناس غضباً» ستوده شده اند، اما غضب ایشان غضبی مذموم نبود، بلکه غضبی بود ممدوح که مقتضای منصب نبوت ایشان بود، چرا که خشمش هرگز برای دنیا و ناملایمات آن نبود، زمانی که حرمتی الهی دریده می شد و یا حدی از حدود الهی پایمال می شد از شدت خشم کسی او را نمی شناخت و از پا نمی نشست تا آن که حق را یاری کند. اما در حال غضب نیز سخنی جز سخن حق نمی گفت.
راه های کنترل خشم
توصیه رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) به اصحاب و یاران، اجتناب از غضب بود.
← تغییر وضعیت فرد
...
wikifeqh: غضب_در_سیره_نبوی