حکایت در ادبیات ترکی

[ویکی فقه] واژه حکایت در زبان ترکی ، مانند عربی و فارسی، دارای معانی گوناگونی است، از جمله نقل و روایت یک سخن یا خبر؛ شباهت داشتن به چیزی؛ تقلید فعلی یا قولی از یک شخص؛ تشبیه کردن تاریخ به داستان، قصه، افسانه، لطیفه، رمان، سِیر، منقبت و مقتل است.
مجزا و مشخص نبودن مفهوم واژه های مذکور در زبان ترکی نیز، همانند زبان فارسی، تعیین مرزهای حکایت را به عنوان نوع ادبی دشوار کرده است؛ از این رو، تعریفی از آن که مورد اتفاق نظر محققان باشد، ناممکن شده است. تنها در اصطلاح شناسی علمی اخیر است که واژه حکایت/ حکایه، در ترکی ارزش اصطلاح فنی دقیق را پیدا کرده است. این اصطلاح بر سه نوعِ ادبی دلالت دارد: در سنّت شفاهی، داستان بلند منثور آمیخته به شعر؛ داستان نمایشی منظوم که نقالان حرفه ای اجرا می کنند؛ رمان در ادبیات جدید.
تاریخچه
زمان پیدایش نخستین حکایات در تاریخ ادبیات ترکی نامعلوم است. حوادث گنجانده شده در داستانهای حماسی، نخستین نمونه های حکایت به شمار آمده اند. نوشته های گوک ترک (ترکی باستان) هم ــ که نخستین متون ادبیات ترکی به شمار می آیندــ خصوصیات حکایتها را دارند. حکایات تعلیمی تحت تأثیر بوداییگریِ دوره اویغورها نیز از نخستین نمونه های حکایات ترکی محسوب می شوند؛ حکایتهایی چون > خرگوش مقدّسامیر میمونها
شاخه های گوناگون
...