حوزه فلسفی و عرفانی تهران

[ویکی فقه] حوزه مهم فلسفه و عرفان در تهران در قرن سیزدهم و چهاردهم ، با پایتخت شدن تهران ، این شهر کوچک مرکز سیاسی و اقتصادی ایران شد و پس از چندی مرکز فرهنگی و فلسفی نیز شد.
پس از آنکه میرداماد و ملاصدرا مکتب اصفهان را تأسیس کردند، اصفهان به رغم حوادث دوران پایانی عصر صفوی ، از جمله حمله افغانان و مخالفت با حکمت و عرفان در محافل دینی ، مخصوصاً پس از احیای مکتب صدرایی به همت ملاعلی نوری (متوفی ۱۲۴۶)، درخشانترین چهره حکمت ، مرکز اصلی تدریس فلسفه و عرفان باقی ماند و از آن جا دامنه تدریس فلسفه و عرفان به تهران کشانده شد.
بنای مدرسه مروی
در ۱۲۳۲ محمدحسین خان مروی ، مدرسه مروی را در تهران بنا نهاد و فتحعلی شاه قاجار (حک: ۱۲۱۲ـ۱۲۵۰) ملاعلی نوری را به تهران دعوت کرد تا در این مدرسه به تربیت طلاب در علوم عقلی بپردازد، اما وی به علت کهولت سن و داشتن تعداد زیادی شاگرد در اصفهان ، دعوت شاه را رد کرد و در عوض شاگرد برجسته خود، ملاعبداللّه زُنوزی ، را در ۱۲۳۷ برای تدریس فلسفه به تهران فرستاد.
زندگینامه ملاعبداللّه زنوزی
ملاعبداللّه زنوزی ، که می توان او را مؤسس حوزه تهران دانست ، در زنوز، از توابع مرند، به دنیا آمد. پس از اتمام تحصیلاتِ مقدماتی دینی در خوی ، به کربلا رفت و به فراگرفتن اصول فقه پرداخت . مدتی نیز در قم به تحصیل فقه اشتغال داشت . سپس راهی اصفهان شد و در آن جا به فلسفه و حکمت علاقه مند گردید و مدتها نزد ملاعلی نوری به فراگرفتن فلسفه ، مخصوصاً حکمت متعالیه ملاصدرا، پرداخت . سپس به عنوان استادی توانا در حکمت متعالیه صدرایی به تهران آمد و بیست سال ، یعنی تا وفاتش در ۱۲۵۷، در مدرسه مروی به تدریس فلسفه پرداخت .
← آثار زنوزی
...